ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ညအေမွာင္က
မွိန္ပ်ပ်နဲ႕ လူေတြအားလံုးရွင္းေနတယ္။ ရွင္းေနမွာေပါ့ ည (၁၀)နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။ အခုထိ
ကၽြန္မပန္းဆိုးတန္းကားဂိတ္မွာ ရွိတုန္းပဲ။ ပန္းဆိုးတန္းကားဂိတ္ကေန တစ္ဖက္က ဆူးေလဘုရားကို
မီးေရာင္ေတြနဲ႕ ၾကည္ညဳိစြာျမင္ေနရတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ အိမ္ျပန္စိတ္ကပဲ လႊမ္းမိုးေနတုန္း။
အိမ္အျပန္ မွတ္တိုင္ေရာက္မယ့္ ကားကိုပဲ ကၽြန္မေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ ဒီအခ်ိန္ သည္လိုေနရာမ်ဳိးမွာ
မိန္းကေလးတစေယာက္ အေနနဲက မရွိသင့္တာေတ့အမွန္ပဲ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႕က်မွ ရုံးဆင္းခ်ိန္က ေနာက္က်တာကိုး။
စေနေန႕ဆိုေတာ့ လည္း စာရင္းေတြအားလံုးရွင္းရတယ္ဆိုေတာ့ အၿမဲတမ္းလိုလို စေနေန႕ဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္
ရုံးဆင္းခ်ိန္ ေနာက္က်ေနၾက။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လမ္းေပၚမွာေတာ့ ကားေတြက တ၀ီ၀ီသြားေနဆဲပဲ ကၽြန္မအတြက္က ဘတ္(စ္)ကားကိုပဲ အားထားရတာ ဆိုေတာ့
ဆူးေလဘုရားဘက္ရွိရာ ဘတ္(စ္)ကားလာရာကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနမိ တယ္။ လက္ကလည္း ဆြဲျခင္းေတာင္းကို
တင္းတင္းဆုပ္လို႕ေပါ့။ ဒါေတြဟာ ကၽြန္မအတြက္မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ ဖယ္ရီကားမရွိတဲ့ အလုပ္သမားေတြအတြက္ေတာ့
ဘတ္(စ္)ကားကိုပဲ အားကိုးရတာ မဟုတ္လား။ မနက္ျဖန္ အိမ္မွာ အိမ္အလုပ္ေတြးဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားရင္း
ဘတ္(စ္)ကားအလာကို ကၽြန္မေမွ်ာ္ေနမိတယ္။
“တာေမြ……ရန္ကင္း……ေတာင္ဥကၠလာ”
ကၽြန္မေစာင့္ေနတဲ့
ဘတ္(စ္)ကားကေတာ့ ကၽြန္မေရွ႕ကိုေရာက္လာၿပီ။ အခ်ိန္လြန္ ဘတ္(စ္)ကားဆိုတဲ့အတိုင္း အေျပးအျမန္တက္
ဘတ္(စ္)ကားေပၚ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းထုိင္စရာေနရာကို ကၽြန္မအမဲလိုက္မုဆိုးတစ္ေယာက္ လို ရွာလိုက္မိတယ္။
ဘတ္(စ္)ကားေပၚမွာေတာ့ လူကခပ္က်ဲက်ဲပါပဲ ေလလည္းရ အသက္ရွဴေခ်ာင္မယ့္ေနရာ ကို ကၽြန္မေရြးလိုက္မိတယ္
ဘတ္(စ္)ကားေပၚဆင္မယ့္ အေပါက္၀နဲ႕လည္း နီးမယ့္တစ္ေနရာေပါ့။ ဘတ္(စ္) ကားတစ္ခုရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးႏွစ္ေယာက္ထုိင္ခံုမွာ
အသက္ခပ္ငယ္ငယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သာ ထုိင္ေနတဲ့ေဘး မွာ ကၽြန္မ၀င္ထုိင္လိုက္တယ္။ ဘ(တ္)စ္ကားႀကီးကေတာ့
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လမ္းမ မီးေရာင္ခပ္မွိန္မွိန္ၾကားမွာ အေလာ တႀကီးေမာင္းေနဆဲပဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ဘတ္(စ္)ကားေပၚမွာ
ေနရာလည္းရဆိုေတာ့ ရုံးမွာပင္ပန္းသမွ် ဘတ္(စ္) ကားေပၚမွာ မ်က္လံုးေလးမွိတ္ကာ ငိုက္မယ္လို႕ႀကံလိုက္တယ္။
ဘတ္(စ္)ကားေပၚေရာက္တုိင္း
ကိုယ္ရပ္တဲ့ေနရာ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ထုိင္တဲ့ေနရာေရာက္ရင္ေတာင္ ေဘးဘီ ၀ဲယာကို လူတိုင္းၾကည့္တတ္ၾကစၿမဲမဟုတ္လား။
ကၽြန္မလည္း မငိုက္ခင္မွာ ကၽြန္မေဘးက ခပ္ငယ္ငယ္ ေကာင္းေလးဘက္ကို ၾကည့္မိလုိက္တယ္။ သူ႕ကိုၾကည့္ရတာေတာ့
ခုေခတ္လူငယ္ေတြထဲက လူငယ္ တစ္ ေယာက္ပံုစံပါပဲ။ ဆံပင္က မရွည္တရွည္ အက်ီ ၤကေတာ့ အမည္းေရာင္နဲ႕အက်ီ
ၤေပၚမွာ စားလံုးေတြရႈပ္ယွက္ ခတ္ေနတဲ့ စေတကာပံုနဲ႕ ေဘာင္းဘီကေတာ့ ခုေခတ္ဒီဇိုင္း အက်ပ္နဲ႕ပါပဲ။
သူက ကၽြန္မထုိင္ခံုေပၚထိုင္ထုိင္ျခင္း ပဲ။ သူလြယ္အိတ္ထဲက ဟန္းဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး နားၾကပ္တစ္ခုကို
ေကာက္တပ္လိုက္တယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ လူတိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဟန္းဖုန္းေတြကိုင္ေနၾကအခ်ိန္။
ဟန္းဖုန္းကို ဖုန္းမဆက္ရင္ေတာင္ သီခ်င္းနားေထာင္ဖို႕ အတြက္ အသံုးျပဳၾကတာပဲေလ။ သူလည္း
နားၾကပ္ကိုတပ္ၿပီး သူ႕ဟန္းဆက္ေလးထဲက သီခ်င္းေတြေရြးေနတာ ကၽြန္မေငးေနမိတယ္။ ကၽြန္မလို
ရုံး၀န္ထမ္းအတြက္ေတာ့ ဟန္းဖုန္းဆိုတာ သိပ္မမွန္းရဲေသးပါဘူး။ ကၽြန္မ သိလိုက္ရတာက ေကာင္ေလးဖြင့္လိုက္တဲ့
သီခ်င္းအသံက ကၽြန္မၾကားေနရတာပဲ။ နားၾကပ္နဲ႕နားေထာင္ေန တယ္ဆိုေပမယ့္ အသံကုန္ျမွင့္ထားတာရယ္
ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ညဖက္မို႕အသံေတြမက်ယ္တာရယ္ ပါမယ္လို႕ ကၽြန္မထင္တယ္ သူ႕နားၾကပ္က သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့က
သူ႕ေဘးမွာ ရွိတဲ့ ကၽြန္မနားထဲကို တိုက္ရုိက္ကိုစီး၀င္ ေနတယ္။
×××××××××××××××××××××××××××××××××××××
“အတူတူေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့လမ္းေတြ××××××××××××အတူတူထားရွိခဲ့တဲ့ကတိမ်ား××××××
တစ္ခ်ိန္က ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့×××××××××ဒို႕ႏွစ္ေယာ္ကအတိတ္ဟာ××××××××××ေလထဲမွာေပ်ာက္သြား××××”
ကၽြန္မဒီသီခ်ငး္ကိုသိတာေပါ့။
သည္သီခ်င္းက ကၽြန္မသိပ္ႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္း ကၽြန္မလည္းအသက္သိပ္ႀကီး ေသးတာမဟုတ္ေတာ့ ေခတ္ေပၚသီခ်င္းေတြကို
ႀကိဳက္တတ္တာပဲ။ ဒါ “ေအာင္လ” ဆိုတဲ့ “အလြမ္းသင့္ပန္းခ်ီ” ဆိုတာ ကၽြန္မသိတယ္။ ကၽြန္မေတာင္
နားစြန္နားဖ်ား လိုက္ညည္းေနမိေသးတယ္။
“တစ္ေန႕ေတာ့
မင္းျပန္လာဦးမလား×××××××××ဟိုးတုန္းကလိုခ်စ္ဦးမလား×××××××ဘာေၾကာင့္×× ငါ့ကိုမုန္းသြားေျဖ××××××××ဒါအိပ္မက္ေတြ×××××ဟိုးတုန္းကလိုခ်စ္ဦးမလား××××ေျပာခဲ့သမွ်ေတြ××
ယံုစားထား…..”
ကၽြန္မလည္း
သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း သူ႕ကိုၾကည့္မိလိုက္တယ္။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းအနားသတ္ေတြက ေအာက္ကို အနည္းငယ္ေကြးညႊတ္ေနသလိုပဲ။
သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း သူ႕ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက ပိုၿပီးတင္းတင္း မွိတ္လိုက္သလိုပဲ။ ကၽြန္မလည္း
သီခ်င္းကိုနားေထာင္ရင္း မ်က္လံုးကိုမွိတ္ကာ အနားယူလိုက္မိတယ္။ သည္လိုနဲ႕ သီခ်င္းတစ္
ပုဒ္က ၿပီးသြားတယ္….။
“တစ္ခါတစ္ေလမွာ
တစ္ေယာက္တည္းနဲ႕××××××တစ္ေနကုန္စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္လႈပ္ရွားဆဲ×××× ငါေလေရွ႕ဆက္ရမယ့္ မနက္ျဖန္××××အားအျပည့္ရခ်င္တယ္×××ေနေရာင္ျခည္မဟုတ္လည္းေလ×××
ၾကယ္စင္ေလာက္ေတာ့ငါ့ရဲ႕ လက္တစ္ကမ္းအေတြး×××××ကိုယ္တတ္စြမ္းသေလာက္××××အလင္းေရာင္ အေႏြးဓာတ္ေပးခဲ့တယ္××××”
သီခ်င္းသံနားထဲကိုတိုး၀င္၀င္လာျခင္း
ကၽြန္မရဲကေမွးထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြဆတ္ကနဲ ပြင့္သြားတယ္။ ဒါကၽြန္မ ေနတိုင္းလုိလိုနားေထာင္ျဖစ္တဲ့
သီခ်င္းပဲ အဓိကေျပာရရင္ ကၽြန္မတို႕လို ရုန္းကန္ေနရတဲ့ လူေတြအတြက္
အားျဖည့္ေပးတဲ့ သီခ်င္း။ ကၽြန္မခ်က္ခ်င္းပဲ သီခ်င္းရွိရာလွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာက
ေစာနကလို မဟုတ္ဘဲ လန္းေနတဲ့ဟန္ေပါက္သြားတယ္ သူ႕ရဲ႕ႏႈတ္က တီးတိုးသီခ်င္းကို ညည္းေနသလိုပဲ။
ကၽြန္မလည္း သူနဲ႕အတူ လိုက္ညည္းေနလိုက္မိတယ္။
“ေရႊေငြနဲ႕×××ဂုဏ္သိပ္ျဒပ္တို႕××××မရွိလည္းေနႏိုင္ပါတယ္တစ္သက္လံုး×××အလိုအပ္ဆံုးက
×××× ဘ၀မွာအရုိးရွင္းဆံုးေနဖို႕××××နာရီစကၠန္႕မ်ားက ရွားပါးလို႕××××တို႕ရဲ႕ဘ၀ကို ×××အေကာင္းဆံုးေန
လိုက္×××ရုိးရွင္းလြန္းတဲ့ဘ၀ဟာအေကာင္းဆံုးမို႕”
တီးတိုးၾကားေနတဲ့သီခ်င္းနဲ႕
ကၽြန္မစီးေမ်ာသြားမိတယ္ နားေထာင္ေနတဲ့သီခ်င္းစာသားအပိုဒ္ေလးဟာ ကၽြန္မ ကို အားအင္းေတြေပးေနသလို။
ကၽြန္မတို႕လူတန္းစားေတြအတြက္ေပါ့။ သီခ်င္းေတြဟာ လူေတြကိုအားအင္ ေတြေပးမွန္း ကၽြန္မယံုၾကည္လိုက္တယ္။
အခုပဲၾကည့္ေလ ကၽြန္မနားေထာင္ေနရင္းနဲ႕တင္ အားအင္ေတြျပည့္ သလိုခံစားလိုက္ရတယ္။
×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××
ဘတ္(စ္)ကားကေတာ့
တေရြ႕ေရြ႕သြားေနဆဲပဲ။ ကၽြန္မလည္း ဆင္းရမယ့္မွတ္တိုင္လိုေနေသးတာနဲ႕ မ်က္လံုး မွိတ္ကာ
မွိန္းေနလိုက္တယ္။
“နင္ရယ္ငါရယ္ခုတေလာတဲ့×××××××အဆင္မေျပတာေတြသိပ္မ်ားတယ္××××××စကားေလးတစ္ခြန္းမွာအထအနေကာက္တာ×××××ငါကအျဖဴဆိုနင္ကအမဲ××××
ဘာမဆိုတိုင္ပင္လိုက္တိုင္းေလ×××××× အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာ××××ငါ့ရဲ႕အျပစ္သာနင္ျမင္ေနခဲ့××××××တစ္ခုခုေတာ့မွားေနၿပီ”
ဒုတိယအႀကိမ္ကၽြန္မမ်က္လံုးဖြင့္လိုက္မိတယ္။
သီခ်င္းသံကေနတစ္ဆင့္ ကၽြန္မရဲ႕အျဖစ္ေတြ သြားသတိရမိ တယ္။ သူကၽြန္မကို ေစာင္းေျမာင္းဖြင့္ေနတာေတာ့မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။
ကၽြန္မသူ႕ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ သူ႕ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေၾကကြဲဟန္ေတြ သီခ်င္းကိုတီးတိုးညည္းရင္း
မ်က္လံုးေတြက ေစာနကထက္ကို ပိုၿပီးတင္းတင္းမွိတ္ထားသလိုပဲ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဟာ အဲေလာက္ေတာင္
ထိေရာက္မႈရွိသလား ကၽြန္မစဥ္းစားမိတယ္ ဟုတ္တယ္ ကၽြန္မေတာင္လြန္ခဲ့တဲ့သံုးလေလာက္က ကၽြန္မနဲ႕ခ်စ္သူ
လမ္းခြဲခဲ့တာကို သတိရလိုက္မိတယ္။ ေနာက္ထပ္ကၽြန္မသီခ်င္းသံကို အာရုံစိုက္နားေထာင္ေနမိျပန္ေရာ။
“အခ်ိန္မီသာျပင္ဆင္ခြင့္မရွိခဲ့ရင္××××××ေ၀းၿပီ×××ေ၀းၿပီ××××ေ၀းၿပီ××××”
ကၽြန္မေနာက္က်သြားခဲ့ပါၿပီ။
ကၽြန္မတို႕ကေ၀းၿပီးသားပဲ ခပ္ေစာေစာ ဒီသီခ်င္းကို ကၽြန္မဘာလို႕ နားမေထာင္ ခဲ့မိပါလိမ့္……။
ထပ္မံၿပီးကၽြန္မမ်က္လံုးေတြကို အနားေပးလိုက္မိျပန္တယ္။ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ေတာ့ ကၽြန္မၾကားေနမိတယ္။
အို……..ကၽြန္မႏႈတ္က အသံတစ္ခ်က္ထြက္သြားမိတယ္ ေဘးလူေတြၾကားကုန္မလား။ ကၽြန္မလိပ္ျပာမလံုဘဲ
လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အားလံုးဟာ ငိုက္တဲ့သူငိုက္ ေဘးဘီ၀ဲယာကို ၾကည့္တဲ့သူ ၾကည့္နဲ႕
အားလံုးဟာအလုပ္ရႈပ္ေနၾကတယ္ သဲ့သဲ့ၾကားေနရတဲ့ သီခ်င္းသံကို ကၽြန္မအားစိုက္နားေထာင္လိုက္
တယ္။ ကၽြန္မရင္ေတြတလက္လက္ လႈပ္ခါသလိုပဲ။
“အတူလက္တြဲခဲ့တဲ့…ခ်စ္သူ…..××××အတူစြန္႕စားခဲ့တဲ့…ခ်စ္သူ×××ကိုယ့္ရဲ႕အနားမွာ
အၿမဲရွိသူ×× ေရဆန္ လမ္း….မုန္တုိင္းထဲရင္ဆုိင္ဖို႕ ေနာက္ဆုတ္သြားၿပီ နင္ထားခဲ့ေတာ့မလားေလ××××”
သီခ်င္းနားေထာင္ရင္းနဲ႕ကၽြန္မ
သူ႕မ်က္ႏွာကို ေယာင္ယမ္းၿပီးၾကည့္လိုက္တယ္။ အလို… .စိတ္ထဲကတိုးတိုးေလး ကၽြန္မအသံထြက္သြားတယ္။
သူ႕ရဲ႕မ်က္၀န္းရဲ႕ေထာင့္တစ္ေနရာက အရည္ခပ္လဲ့လဲ့က ျပဳတ္က်လုလု ျဖစ္ေန သလိုပဲ။ သူ႕မ်က္လံုးအစံုဟာ
စုံမွိတ္ထားလို႕ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္က သည္လိုမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သီခ်င္းကို အဲေလာက္ေတာင္ ခံစားမိသလား။
ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မေမးလိုက္မိတယ္ စဥ္းစားရင္းနဲ႕ေတာင္ ကၽြန္မ ရင္ထဲက လႈိက္တက္လာမိတယ္
ကၽြန္မလည္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို သတိရသြားမိသလိုပဲ။ ကၽြန္မေတြးေန ရင္းနဲ႕ပဲ သီခ်င္းေနာက္ထပ္တစ္ပုဒ္ရဲ႕
အစက ကၽြန္မႏွလံုးသားကို ဆုပ္ကိုင္လုိက္သလိုပဲ။ ကၽြန္မ…. ကၽြန္မ ေဘးကသူ႕ကိုတစ္ခ်က္စိုက္စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။
မ်က္လံုးကိုမွိတ္ၿပီး ကၽြန္မရွိတာကိုေတာင္ မသိသလိုပါပဲ။
“ရက္စက္မႈမ်ားက
ငါ့ဆီမ်က္စိလည္လမ္းမွား××××××××မ်က္ရည္ခေသာ ဖန္တီးမႈမ်ားနဲ႕×××× တိုးကာ၀င္ေႏွာင့္ယွက္×××-အခ်စ္ဟာတစ္စဆီ
ၿပိဳကြဲထြက္ စကားမုန္တိုင္းေတြ ၀င္တိုက္ခတ္××× ေဆာက္တည္ခဲ့ေသာ မင္းနဲ႕တို႕ရဲ႕ အခ်စ္အိမ္ဟာ
ေပ်ာက္ပ်က္×××ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္ရွိပါတယ္×× ဘာေတြ ျဖစ္ျဖစ္ရွိခဲ့တယ္×××ဒို႕ႏွစ္ေယာက္ေလွ်က္ေသာ×××ေနရာေဟာင္းတစ္ခုသို႕××××
ဒီလမ္းမႀကီးကေဟာင္း ေနလည္း××××ဒီလမ္းမႀကီးေပၚႀကီးေပၚေရာက္ေနတယ္×××မင္းခ်န္ခဲ့ေသာအၿပဳံးမ်ား××ေၾကြရြက္ေတြနဲ႕
ေရာဆဲ….ဘာေၾကာင့္တို႕ေတြေ၀းတာလဲ……”
လြင့္ပ်ံလာတဲ့သီခ်င္းက
ကၽြန္မကို ထပ္ခံစားမိေစတယ္။ သူ႕ကိုၾကည့္လိုက္ေသာ ေစာနကခပ္လဲ့လဲ့ျဖစ္ေတဲ့ မ်က္ရည္စက
သူ႕ပါးေပၚစီးက်လို႕ ကၽြန္မေတာင္ မ်က္ရည္ခပ္လည္လည္ျဖစ္သြားတယ္။ သီခ်င္းသံကေတာ့ ကၽြန္မနားထဲ
လြင့္ပ်ံလာဆဲပါပဲ။
“နႏၵ၀န္ေစ်း….မွတ္တိုင္ပါလား”
ယာဥ္အကူရဲ႕ေအာ္သံကို
ကၽြန္မၾကားၾကားျခင္းပဲ ဆြဲျခင္းေတာင္းကိုမကာ ကားအေပါက္၀ကို လွမ္းသြားလိုက္ တယ္။ ရပ္ေစာင့္ေနရင္း
ကၽြန္မေဘးနားက သူ႕ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္မိလိုက္တယ္ သူငိုေနတုန္းပဲ။ ဘတ္(စ္) ကားဟာ မွတ္တိုင္မွာေဆာင့္ကာရပ္ရပ္လုိက္ျခင္းပဲ
ကၽြန္မအေျပးဆင္းလိုက္တယ္။ လမ္းမေပၚေျခခ်ခ်မိျခင္း ကၽြန္မခံစားခ်က္ေတြ ရမ္းခါေနတုန္းပဲ။
ကၽြန္မကဗ်ာေတြ စာေတြသိပ္နားမလည္ပါဘူး။ ေလးလံုးစပ္ေတြ ေဒြးခ်ဳိး ေတြ ရာမရကန္ေတြ ကၽြန္မနားမလည္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မနားလည္တာ ခံစားတတ္တာ အႏုပညာ ကၽြန္မ ခံစားတတ္တယ္။ ဘတ္(စ္)ကားေပၚက ကၽြန္မေဘးကလူတစ္ေယာက္
ဖြင့္ခ်ျပလိုက္တဲ့ အႏုပညာ အသံလႈိုင္း ေတြ။ အဲသည္လူရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက အရိပ္အေယာင္ေတြ မ်က္ရည္လဲ့လဲ့ေတြ
သီခ်င္းေတြ။ အားတတ္စရာေတြ လြမ္းေမာစရာေတြ အစံုပါပဲ။ ဒီညဟာ ကၽြန္မအတြက္ ဘတ္(စ္)ကားေပၚမွာ
အႏုပညာကေပးတဲ့ ခံစားမႈတစ္ခုကို ရလိုက္သလိုပဲ။ အိမ္အျပန္လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေတာင္ ဆို႕နင့္နင့္ခံစားမႈၾကီးနဲ႕
လြတ္လပ္မႈေတြ ကၽြန္မရလိုက္သ လိုပဲ။ ကၽြန္မအိမ္အျပန္လမ္း ေမွာင္မိုက္ေနေပမယ့္ လင္းေနသလိုပဲ
တကယ္ေတာ့ အႏုပညာဆိုတာ ခံစားတတ္ ရင္ အားလံုးဟာ ခံစားလို႕ရပါတယ္ဆိုသလိုမ်ဳိးပဲ။ ကၽြန္မတို႕လည္း
ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့အိမ္အျပန္လမ္းကို ေရွ႕ဆက္ ရမယ့္ဘ၀လမ္းေတြကို တစ္ခုခုနဲ႕ ထြန္းညွိၿပီးသြားရမယ္လို႕
ထင္တာပဲ။ ကၽြန္မတို႕ ကိုယ္ပိုင္ လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ မရႏိုင္ေသးသေရြ႕ေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀လြတ္လပ္ခြင့္ကို
ကိုယ္တုိင္ပဲရွာရမယ္မဟုတ္လား။
×××××××××××××××××××××××××××××××××××××
ရင္ႏွင့္ရင္း၍
ေအာင္မိုးသူ(စူးရွ)
ဇူလိုင္လ
၂၂ရက္ ၂၀၁၂ခုႏွစ္။
ည
၁၂း၀၇မိနစ္။
No comments:
Post a Comment