ပန္းကေလးမ်ား လန္းပါေစ

“ဒီတံခါးေလးxxxေစ့ရုံပဲလားxxxxရင္ထဲကအသည္းႏွလံုးကိုxxxxxx  အမေလး….ကိုစိုးမင္းရဲ႕ ရွင္သိပ္ရက္စက္တာပဲxxxxx”

ကာရာအိုေကသီခ်င ္းကို သီဆိုရင္းလြင့္ပ်ံလာတဲ့ ေဘးအိမ္ကမိန္းမရဲ႕အသံ။ ထိုအသံကိုၾကားၾကားခ်င္းပဲ အေမ၊ အစ္ကိုနဲ႕ကၽြန္မတို႕ရဲ႕မ်က္လံုးေတြမွာ စိုးရိမ္မႈအရိပ္အေယာင္ေတြေပၚလာသည္။ ထိုမိန္းမအသံမွာ ေနာင္တသံ၊ ေဒါသသံ၊ စိုရိမ္းပူပန္မႈအသံ ေရာေထြးစြာပါ၀င္ေနသည္ကို ကၽြန္မတို႕သိလိုက္ရသည္။ သီခ်င္းသံဆိုေနရင္း ထိုမိန္းမေဘးက ကေလးေတြရဲ႕ သီခ်င္းလိုက္ပါသီဆိုသံက အေပ်ာ္ေအာ္ဆိုေနသလားေတာင္ မွတ္ရသည္။ နားေထာင္ရင္းပင္ ကၽြန္မသက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ ခ်မိလိုက္သည္။

“ဒီညေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ဦးမယ္ထင္ပါတယ္…”

စိုးရိမ္မႈနဲ႕ အေမေျပာလိုက္ေသာအသံ။ ကၽြန္မတို႕လည္း ဒီ၀ဋ္ကဘယ္ေတာ့လြတ္မလဲဟုပင္ ကၽြန္မေတြးလိုက္ မိသည္။ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားကို ႏွစ္ၿခိဳက္စြဲလန္းစြာ ၾကည့္တတ္ေသာ ကၽြန္မအေမပင္လွ်င္ ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းမ်ားထက္ ရႈပ္ေပြေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ား အျပင္မွာရွိသည္ကို ထိုမိသားစုေရာက္လာမွပင္ သိေတာ့တယ္ဆိုေသာ စကားဆို တဖြဖြေျပာမဆံုးေပ။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ကမွ ကၽြန္မတို႕အိမ္ေဘးမွ ဆယ္ေပေျမကြက္ကေလးသည္ ႏွစ္ထပ္အုတ္ညွပ္တိုက္ေလးျဖစ္လာသည္။ ထိုတိုက္ကေလးသို႕ ေျပာင္းလာ ေသာမိသားစုတြင္ (၉)ႏွစ္အရြယ္ႏွင့္ (၇)ႏွစ္အရြယ္ကေလး မေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုျဖစ္သည္။

ကၽြန္မတို႕ေနထုိင္ေသာ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ေလးသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲဆိုေသာ ေနရာႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ တည္ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ျပရပ္ကြက္တစ္ခုျဖစ္တာႏွင့္အညီပင္ ကန္ထရိုက္တိုက္မ်ားေပၚလာေသာ္လည္း ကၽြန္မတို႕ ၿမိဳ႕နယ္ေလးတြင္ ကန္ထရိုက္တိုက္တာမ်ား မရွိျခင္းက ကံေကာင္းေသာ အဂၤါရပ္ပင္ျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္မထင္မိ သည္။ ရပ္ကြက္ေလးထဲတြင္ (၁၀)ေပ ၊ (၁၃)ေပခြဲ ၊ ေပ(၂၀)ျခံႏွင့္ လံုးခ်င္းအိမ္မ်ား၊ အခ်ဳိ႕လံုးခ်င္း အိမ္မ်ားတြင္ မိသားစု (၁၀)ခုေလာက္ ေနထုိင္သည္ကိုပင္ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္မတို႕မိသားစုသည္ (၁၃)ေပခြဲၿခံေလးႏွင့္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးတစ္လံုးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဆင္ေျပသည္ဟုပင္ေျပာရမည္။ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ တိုက္ႏွင့္ ေနထိုင္ႏိုင္သည့္လူမ်ားအား လက္ညဳိးထိုးျပ၍ပင္ရသည္။ ကၽြန္မတို႕အိမ္ေဘးရွိ (၁၀)ေပေျမကြက္ကေလးမွ တိုက္ကေလးတစ္လံုးျဖစ္လာၿပီး မိသားစုေလးတစ္စု ေျပာင္းလာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကၽြန္မရင္ထဲအေတြး တစ္ခု၀င္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုအေတြးသည္………………………။

                                      Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ေျပာင္းလာလာခ်င္း တစ္လေလာက္ေတာ့ အေျခအေနက မထူးေခ်။ ထိုမိန္းမ၏နာမည္မွာ မ၀င္းႏြယ္ျဖစ္သည္။ လူအမ်ားက သူမအားမႏြယ္ဟုေခၚၾကသည္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုးနီးပါး သူမအားသိၾကသည္။ သူမသည္ အထည္မ်ားအား ေန႕သြင္းျဖစ္ေရာင္းသည္။ ပိုက္ဆံမ်ားအား လတိုး၊ မတ္တိုး၊ ေန႕သြင္းျဖစ္ေခ်းစားသည္။ ကၽြန္မတို႕ေနေသာ လမ္း၏ထိပ္တြင္ ပ်ံက်ေစ်းကေလး တစ္ခုရွိသည္။ ထိုပ်ံက်ေစ်းကေလးရွိ ပ်ံက်ေစ်းသည္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္။ သူမႏွင့္လြတ္ကင္းေသာသူ ရွားသည္။ သူမ၏ စြာက်ယ္စြာက်ယ္အသံႏွင့္ အေၾကြးမရ လွ်င္ တစ္အိမ္လံုးဆူညံေနေတာ့သည္။ တခါတရံသူမအိမ္သို႕ လာေတာင္းပန္သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ သူမ၏ ရက္စက္ေသာ အေျပာေအာက္တြင္ ေခါင္းငံု႕ ခံၾကရသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူမသည္ အရင္းရွင္ေခါင္းပံုျဖတ္ေသာ မတရားအတိုးေခ်း စားေသာသူမွန္း ကၽြန္မတို႕မိသားစုတစ္ခုလံုး သိလာရေတာ့သည္။

လခစား၀န္ထမ္းမို႕ ရုံးအျပန္ဘတ္(စ္)ကားစီးလွ်င္ ကၽြန္မအတြက္ အလြန္ပင္ပန္းေသာ  အခ်ိန္ ကာလျဖစ္သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ ထမင္းခ်ဳိင့္အား ခ်၍ေရေသာက္မည္အျပဳတြင္။

“ဟဲ့…..မသာမေတြ…….ေကာင္မေတြလာစမ္း အိမ္ကိုၾကည့္ထားပါဆို။ ဘယ္သြားကျမင္းေနလဲ ဗိုင္းနာမေတြရဲ႕… လာစမ္းေကာင္မေတြ မိၿငိမ္းစိုး ၊ မိခင္စိုး…”

ေသာက္လက္စေရပင္ သီးေတာ့မလိုျဖစ္သြားသည္။ ေဘးမွစူးရွေသာအသံႏွင့္အတူ အလံုးလိုက္အရင္းလိုက္ ဆဲကာ သမီးနွစ္ေယာက္ေခၚေနေသာ သူမ၏အသံ။ သားသမီးေတြကို ေခၚတဲ့အသံ။ အို…. ရင္းသီးလိုက္တာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ ကၽြန္မအေမာဆို႕သြားရသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကၽြန္မတို႕အိမ္မွာ တူမေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိသည္ တစ္ေယာက္မွာ သူမ၏သမီးအႀကီးႏွင့္ ရြယ္တူျဖစ္၍ တစ္ဦးမွာ (၃)ႏွစ္သာသာရွိေသး သည္။ သူမဆဲသံသားၾကားလွ်င္ တစ္ဖက္အိမ္က ကၽြန္မတူမေလးေတာ့ အဆဲကို သင္ၿပီးထားသလိုျဖစ္ေနမည္။ ကၽြန္မေရေသာက္ေသာက္ၿပီးခ်င္းပင္ တူမေလးႏွင့္အေမက အျပင္ မွျပန္လာသည္။ ေစာနကဆဲသံေတြ မၾကားလို႕ပင္ ေတာ္ေသးသည္။ တစ္ဖက္အိမ္မ သူမသမီးႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ တစ္ငိုငို တစ္ရီရီပင္။

“ငါအေၾကြးသြားေတာင္းဦးမယ္။ နင္တို႕ၿငိမ္ၿငိမ္ေနခဲ့ၾကေနာ္ ျပန္လာလို႕ငါမရွိရင္ ေသၿပီသာမွတ္..။”

သူမသမီးမ်ားကို ႀကိမ္းေမာင္းသံကို ကၽြန္မၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ေသးသည္။ သူမအေၾကာင္းစဥ္းစားမိမွ သူမခင္ပြန္းကိုယခုထိ ကၽြန္မမေတြ႕မိေသးေခ်။ သူမ၊သူမသမီးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သူမ၏အိမ္မွာေနေသာ သူမ၏ တူမျဖစ္သူတို႕သာ ကၽြန္မေတြ႕မိသည္။ အလုပ္သြားျဖစ္ေနသည္ဟုသာ ကၽြန္မထင္ေနမိ သည္။ ေတြးရင္းပင္ သူမ်ားအေၾကာင္းေတာ္ေတာ္ေလးေတြးမိေနပါလားဟုပင္ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ထိန္း လိုက္မိသည္။ ေမွးစင္းေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားက ကၽြန္မကိုအိပ္ရာထဲသို႕ ၀င္ရန္သတိေပးေနၿပီ။ မနက္ျဖန္လည္း အလုပ္ေစာေစာ သြားရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိပ္ရန္ျပင္ဆင္လိုက္ေတာ့သည္။

                   Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“ၿငိမ္းစိုး…ခင္စိုး…၊ ၿငိမ္းစိုး…ခင္စိုး…. ၊ ၿငိမ္းစုိး…ခင္စိုး…..”

“ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ ကို၀င္းစိုး….၊ ရွင္လာတဲ့အခ်ိန္ကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး…”

“ေဟ…ကိုယ့္အိမ္ကိုျပန္လာတာ အခ်ိန္လိုသလားဟ….”

“ဒါဆိုလည္း ျပန္မလာပါနဲ႕ေတာ့လား၊ ရွင့္မယားႀကီးအိမ္မွာပဲအိပ္ေလ၊ တစ္ပတ္မွတစ္ခါေတာင္ အိမ္ျပန္မလာပဲ…၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုျပန္လာသေလးဘာေလးနဲ႕”

“ငါ့ဖာသာ ငါ့အိမ္ျပန္လာတာ နင့္အပူပါလား မသာမရဲ႕….”

“ရွင္ကြၽန္မကိုမဆဲနဲ႕ ကို၀င္းစိုး”

“ဆဲေတာ့ဘာျဖစ္လဲ….ဟမ္… မသာမ…”

ကြၽန္မအိပ္ေမာက်ေနရင္း တစ္ဖက္အိမ္မွ ရန္ျဖစ္သံမ်ားအား အတိုင္းသားၾကားလိုက္ရသည္။ ကြၽန္မတို႕ႏွင့္ သူမတို႕တိုက္သည္ ျခံစည္းရုိးမရွိ။ သူမတို႕တိုက္ကို ေျမအျပည့္ေဆာက္ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္မတို႕အိမ္သည္ ပ်ဥ္ေထာင္ဆိုေတာ့ပိုဆိုးသည္။ အိပ္ရာမွထ၍ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည(၂)နာရီပင္ ရွိေတာ့မည္။ သူမ၏ေယာက္်ားမွာ ဒီလိုအခ်ိန္မွ ျပန္လာသည္ထင္သည္။ စကားသံမ်ားၾကားေနရသည္မွာ ထိုလူသည္ အရက္မူး၍ျပန္လာျခင္းျဖစ္မည္။ ထိုႏွစ္ေယာက္ရန္ပြဲသည္ ၾကမ္းသထက္ၾကမ္းလာေတာ့သည္။

“ရွင္ကေလ….မိန္းမနဲ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္ရွိရက္သားနဲ႕ ေစ်းဖိုးေလးေတာင္မေပးဘဲနဲ႕ လာၿပီးေတာ့၊ ရွင့္မယားႀကီးပဲ သြားဖို႕ေနတာလား….”

“ဖာသည္မေသေတာ့မယ္….”

“ဖာေခါင္း ၊ မသာေကာင္ မလာနဲ႕အိမ္ကို…”

“ဒီအိမ္ကို ငါလည္းပိုင္တယ္၊မဆင္းဘူး….။”

“ခြမ္း….ခ်လြမ္း……ခြမ္း…”

ပစၥည္းမ်ားအၿပိဳင္အဆိုင္ေပါက္ခြဲၾကေတာ့သည္။ ကၽြန္မတို႕တစ္အိမ္လံုး အကုန္လံုးႏိုးၾကရေတာ့သည္။

“ေဖေဖမလုပ္ပါနဲ႕….ေမေမမလုပ္ပါနဲ႕ ေတာ္ပါေတာ့……ဟီး….အီးအီး…သမီးေတာင္းပန္ပါတယ္..”

စကားေျပာတတ္ေသာအႀကီးမေလးခမ်ာ ေတာင္းပန္ရွာသည္။ ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္စလံုးေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ျဖင့္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာပင္။ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ကာ အိပ္ေသာ္လည္း ထိုရန္ပြဲၿပီးဆံုးမွသာ ကၽြန္မ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ အလုပ္သြားဖို႕ ထမင္းခ်ဳိင့္ျပင္ဆင္ကာ အိမ္မွထြက္စဥ္ သူမ၏အိမ္ဘက္သို႕ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာပင္။ ယခုလိုက်ေတာ့လည္း သူမဟုတ္ေတာ့သည့္အတိုင္းပင္။ မေန႕ညက ျဖစ္ပ်က္သြားေသာ ရန္ျဖစ္သံမ်ားကို အိမ္မွကေလးႏွစ္ေယာက္ အိပ္ေမာက်ေနသျဖင့္ မၾကားမိတာကိုပင္ ကၽြန္မေက်းဇူးတင္ရမလိုျဖစ္ေနသည္။

                   Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အလုပ္မွအခ်ိန္ပိုဆင္းရသျဖင့္ ကားဂိတ္မွေမာပန္းစြာ ကၽြန္မျပန္လာစဥ္ အိမ္သို႕မေရာက္ခင္ လမ္း၀မွာတင္ ကာရာအိုေကသီခ်င္းသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရသည္။ အိမ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ အေမကကၽြန္မအား မ်က္လံုးတစ္ ခ်က္သာ တစ္ဖက္အိမ္သို႕ေ၀့ျပသည္။ အိမ္ျပတင္းေပါက္မွ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ။ ကၽြန္မမ်က္လံုးမ်ားပင္ ျပဴးက်ယ္သြားေတာ့သည္။ ကာရာအိုေကသီဆိုေနေသာ သူမသည္ မူးေနဟန္တူသည္။ အရက္ေတြမ်ားေသာက္ထားသလားဟု ကၽြန္မ ထင္မိသည္။ ကၽြန္မအေတြးအား မွန္ကန္ေအာင္ျဖည့္စြက္လိုက္ ေသာအရာသည္ သူမ၏ေနာက္လက္တစ္ဖက္မွ ကိုင္ထားေသာခြက္မွ နီဖန္႕ဖန္႕အရည္မ်ားပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ေနာက္ထပ္ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ထပ္မံျမင္လိုက္ရေသာအခါ ကၽြန္မရင္ဘတ္ကိုပင္ လက္ျဖင့္ဖိထားလိုက္ရသည္။

“မင္းသားေလးလို႕xxxxxမွတ္ထင္ထားသူေရxxxxxလိမ္တယ္ညာတယ္xxxxအခ်စ္ကိုကစားတယ္xxxx ဘီလူးေခါင္းေလးနဲ႕ခ်စ္သူေလးေမာင္ရယ္xxxxရင္နာေလေအာင္ လုပ္တာလားေလကြယ္…. ကို၀င္းစိုးေရရွင္ဘယ္သြားေနလဲ…. ဟီးအီးအီး….”

မူးမူးျဖင့္သီခ်င္းဆိုရင္းျဖင့္ ငိုသံျဖင့္သူ႕ခင္ပြန္းအားတလိုက္ေသးသည္။ သူမေဘးတြင္ သူမ၏ သမီးေလးႏွစ္ ေယာက္သည္လည္း သူမလိုပင္ သီခ်င္းလိုက္ဆိုေနသည္။ ကၽြန္မၾကည့္ေနရင္းပင္  ကၽြန္မေဘးမွ ကၽြန္မတူမ ေလးက ျပတင္းေပါက္သို႕လာၾကည့္ေသာအခါ ျပတင္းေပါက္အား အျမန္ပိတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ဒီေန႕ညလည္း သူမခင္ပြန္းျပန္လာလွ်င္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးမူးမူးျဖင့္ ရန္ျဖစ္ၾကဦးမည္။ မနက္ျဖန္အလုပ္ပိတ္ရက္ဆိုေတာ့လည္း အိမ္ရွိကေလးေတြ အိပ္ေပ်ာ္သြားဖို႕သာ အေရးႀကီးေတာ့သည္။ ထိုမွသာ ပတ္၀န္က်ငး္မွဆဲဆိုေသာ စကားမ်ား လြယ္လြယ္ကူကူ တတ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။

“ၿငိမ္းစိုး…ခင္စိုး… ၿငိမ္းစိုး …ခင္စိုး…”

ထိုအသံကိုၾကားၾကားခ်င္းပင္ ကၽြန္မလန္႕ႏိုးလာေတာ့သည္။ အယုတၱ အနတၱ ဆဲဆိုသံမ်ားျဖင့္ ရန္ပြဲကစတင္ေတာ့မည္။

“ဟမ္……ေကာင္မနင္က ေနာက္မွာဓားဖြက္ထားတယ္ဟုတ္လား…ငါ့ကိုသတ္မယ္ေပါ့”

“ေအးဟုတ္တယ္…ရွင္ကကၽြန္မကို အႏိုင္က်င့္တာကိုး ဒါေၾကာင့္ထိုးမလို႕…”

၀ုန္းဒိုင္းက်ဲစြာျဖင့္ (၃)နာရီၾကားရန္ပြဲတစ္ပြဲျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္တစ္ေန႕နံနက္ ကၽြန္မသူမအိမ္ဘက္သို႕ လွမ္းၾကည့္ေသာအခါ သူမဟုတ္သလိုပင္ ၿငိမ္သက္စြာ။ အလုပ္ပိတ္ရက္ေလး အိမ္တြင္ မိမိဖာသာ စားခ်င္ေသာ ဟင္းကို ခ်က္စားျဖစ္သည္။ နီးနီးနားနားပင္ လမ္းထပ္ရွိပ်ံက်ေစ်းေလးသို႕ ကၽြန္မထြက္လာခဲ့သည္။ မုန္႕ဟင္းခါး ေကာင္းသည္ဟု နာမည္ႀကီးေသာ လမ္းထိပ္မွမုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္တြင္ပင္ မုန္႕ဟင္းခါးထိုင္စားေနစဥ္။

“ညကလည္း အိပ္မရပါဘူးဟယ္ ဟိုလင္မယားရန္ျဖစ္ေနတာနဲ႕…ေနာက္ေန႕ျဖစ္ရင္ ရပ္ကြက္ရုံးနဲ႕ကို သြားတိုင္မယ္…”

ကၽြန္မတို႕လမ္းထဲမွ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ေျပာဆိုသံျဖစ္သည္။

“ေအးဟယ္…သူေယာက္်ားကလည္း လြန္လြန္လြန္းပါတယ္…။ အိမ္ကိုျပန္မလာေစ်းဖိုးလည္းမေပးနဲ႕ မယားႀကိးအိမ္မွာပဲ သြားေနၿပီး ျပႆနာရွာရွာေနတာေလ…။ သူ႕ခမ်ာ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ရုန္းကန္ေနရတာ။ ညကလည္းအရက္ေတြေသာက္ေနတာေတြ႕လား..”

“အမေလး…ညည္းမသိလို႕ အဲသည္မိန္းမေန႕တိုင္းေသာက္တာ။ သူလည္း မခံစားႏိုင္လို႕ျဖစ္မွာေပါ့…။”

“ညည္းကအဲလိုသာေျပာေန ဟိုကျဖင့္ေနာက္တစ္ဗိုက္နဲ႕..”

ေနာက္ဆံုးၾကားလိုက္ရေသာ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္မမုန္႕ဟင္းခါးစားေနရင္းနွင့္ပင္ သီးမလိုျဖစ္သြား သည္။ အံၾသစရာေကာင္းလိုက္ေလျခင္း အႀကီးအက်ယ္ရန္ျဖစ္ေနရင္းက ေနာက္တစ္ဗိုက္တဲ့။ မုန္႕ဟင္းခါး စားၿပီး ေစ်း၀ယ္ေနရင္းပင္ စဥ္းစားမိသည္။ လူႀကီးေတြကိုေတာ့ စိတ္ထဲမထားေပ။ သူမ၏သမီးေလးႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုစရိုက္ေတြထြက္လာမလဲ။ သည္လိုအရြယ္မွာ သူမ၏ သမီးႏွစ္ေယာက္သည္ ပန္းကေလးမ်ားသာသာပင္။ ထိုပန္းကေလးမ်ားကို အရိုင္းပန္း မ်ား ျဖစ္မသြားဖို႕အေရး မိသားစုႏွင့္ပတ္၀န္းက်င္ သာ ေစာင့္ေရွာက္ရမည္။ စဥ္းစားရင္းပင္ ကၽြန္မမြန္းၾကပ္လာသည္။ ၀ယ္စရာရွိတာ ၀ယ္ၿပီးသည္ႏွင့္ အိမ္သို႕ျပန္လာကာ ေစ်းဆြဲျခင္းအား အိမ္ေရွ႕ခ်ကာ ထိုင္ခံတြင္ ခဏနားကာထုိင္လုိက္စဥ္….။

“ေကာင္မေနာ္…မေျပာခ်င္လို႕ၾကည့္ေနတာ…မသာမ ငါလုပ္လိုက္ေတာ့ ေသတာ့မယ္..”

“လုပ္လိုက္ေလ…မသာမ ငါကျပန္လုပ္မွာေပါ့…နင္ေနာ္..”

“နင့္အခ်ဳိးေတြျပင္ထား..အငယ္မို႕လို႕ညာေနတာ ေသနာမ…”

အို…ဘုရား…ဘုရား… ကၽြန္မႏႈတ္မွေရရြတ္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္မေျခလွမ္းမ်ားသည္ ထိုင္ခံုမွ ျပတင္းေပါက္ဆီသို႕ တုန္ယင္စြာ ေရြ႕လ်ားသြားသည္။ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ ျမင္ရေသာ ကေလးမႏွစ္ေယာက္၏ ျမင္ကြင္းမ်ားႏွင့္ ေျပာပံုဆိုပံုမ်ားသည္။ ညဘက္ရန္ျဖစ္ေသာ သူမႏွင့္ ခင္ပြန္းတို႕အတုိင္းပင္။ ကေလးမႏွစ္ေယာက္မွာ ကၽြန္မၾကည့္ေနစဥ္ ရန္ျဖစ္ဆဲပင္။ ကၽြန္မထင္ေသာ ပန္းကေလးေတြ ပန္းကေလးေတြ ပန္းရုိင္းကေလးေတြ ျဖစ္သြားၿပီလား။ သည့္ထက္ဆိုးတာက သူမဆိုေသာ မႏြယ္ ၊ သူမ၏ပန္းကေလးမ်ားကို သူမျပန္မၾကည့္ေတာ့ဘူးလား။ ေနာက္ၿပီးကေလးမမ်ား၏ ဖခင္။ ေတြးရင္းႏွင့္ပင္ ေယာက္ယက္ခတ္သြားသည္။ ေနာက္ထပ္အေတြးတစ္ခ်က္က ကၽြန္မဦးေႏွာက္ထဲ သို႕ ထပ္မံ၍ေဆာင့္ကာတက္ျပန္သည္။ မုန္႕ဟင္းခါးစားတုန္းက ၾကားခဲ့ရေသာ စကား။ ေနာက္တစ္ဗိုက္နဲ႕ တဲ့…..။ ေနာက္ထပ္သူမတို႕မိသားစုၾကား ေရာက္ရွိလာမည္ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္။ ထိုပန္းပြင့္ေလး ႏူးညံ့စြာ လန္းဆန္းပါေစဟုသာ ကၽြန္မမဆီမဆိုင္ျဖင့္ ဆုေတာင္းရေတာ့မည္။

                             Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ေအာင္မိုးသူ(စူးရွ)

မတ္လ ၂၁ရက္ ၂၀၁၂ခုႏွစ္

ည ၁၂း၀၀နာရီ