Tuesday, July 24, 2012

ရင္ဘတ္ထဲက အမွန္တရား



“ဆရာရယ္ အဲသည္မိန္းမကို သမီးမေျပာခ်င္ပါဘူး”

ဆိုနင့္နင့္ထြက္ေပၚလာတဲ့အသံနဲ႕ ေခါင္းကိုခါရမ္းကာ မ်က္၀န္းကခပ္လဲ့လဲ့။ သူမစကားေျပာေနတဲ့ ပံုစံက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကို စူးနင့္သြားေစသည္။

“သူသမီးတို႕ကို ထပ္မေတြ႕ေတာ့ဘူးဆရာ အားလံုးနဲ႕လည္း အဆက္အသြယ္ျဖတ္လိုက္တယ္။ သူမို႕လို႕ လုပ္ရက္တယ္ဆရာရယ္……..”

သူမရဲ႕စကားအဆံုးက တိမ္၀င္သြားကာ နံရံကိုတစ္ခ်က္မွီလိုက္၏။

“ျဖစ္ၿပီးမွေတာ့ဟာ ငါတို႕ေတြ ေနာက္ထပ္ဒီလိုမ်ဳိးမျဖစ္ေအာင္ နီးရာလက္ဆင့္ကမ္းဖို႕ပဲရွိတာေပါ့”


ကၽြန္ေတာ္သူမပုခံုးကို ခပ္ဖြဖြပုတ္ကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္သည္။ ရင္ထဲတြင္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆံုးရႈံးမႈမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ သူမပါခံစားေနရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္အေသအခ်ာေျပာရဲသည္။ သင္တန္းအဆင္း ကၽြန္ေတာ့္ ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ခပ္ယဲ့ယဲ့ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ထြက္ခြာသြားေသာ သူမ၏ေနာက္ေက်ာ္ျပင္ကိုၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္မိ၏။ အက်ည္းတန္လွခ်ိန္မွာ တိမ္ခပ္ပုပ္ပုပ္ေတြနဲ႕ ေရႊအိုေရာင္ တိမ္တိုက္ေတြေရာေႏွာကာ အစြမ္းကုန္လွပေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္သက္ပါ ခပ္ပုပ္ပုပ္တိမ္ေရာင္ေတြနဲ႕ ေရာေႏွာထားတဲ့ ေရႊအိုေရာင္တိမ္ေရာင္ေတြက အက်ည္းတန္ေတာင္ လွပသြားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္သက္ ပါ။

                             ******************************************

လြန္ခဲ့ေသာ (၃)နာရီအလို

ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းေက်ာင္းတြင္ နည္းျပလုပ္ရေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ အတန္းခ်ိန္တစ္တန္းႏွင့္ တစ္တန္းၾကား တြင္သာ စာသင္ခန္းထဲတြင္ထိုင္ကာ အနားယူေနမိသည္။ စာသင္ခန္းထဲရွိ ေအးစိမ့္စိမ့္အဲကြန္းႏွင့္အတူ မ်က္လံုးမွိတ္ကာ အနားယူလိုက္၏

“ဂေလာက္…....”

တံခါးဖြင့္ၾကားေသာေၾကာင္ ေမွးေနေသာမ်က္လံုးကို အနညး္ငယ္ဖြင့္ကာၾကည့္လိုက္မိသည္။

“ဆရာ…. သမီးဒီေန႕ နည္းနည္းေစာသြားတယ္…”

“ေအး…ရပါတယ္…ထိုင္ထိုင္”

သူမကိုၾကည့္ရသည္မွာ အရင္ေန႕မ်ားႏွင့္မတူ ဆံပင္မ်ားကပိုကရုိျဖစ္တာ ငိုထားေသာမ်က္လံုးမ်ားသည္ အနည္းငယ္ အစ္ထေန၏။ သူမမ်က္မွန္ကိုခၽြတ္ကာ မ်က္လံုးအစပ္ၾကားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ေထာက္ကာ ဆံပင္မ်ားကို အေပၚသို႕သပ္တင္လုိက္သည္။ သူမကိုၾကည့္ရသည္မွာ တစ္ခုခုအား ႀကီးႀကီးမားမား ဆံုးရႈံးထား ေသာ ပံုစံမ်ဳိး။

“နဒီ..နင္ဘာျဖစ္လာတာလဲ…”

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တပည့္မ်ားၾကားတြင္ အသက္အရြယ္သိပ္ကြာျခားမႈမရွိေသာေၾကာင့္ ရင္းႏွီးေစရန္ နာမည္သာေခၚေလ့ရွိသည္။

“နင့္ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္လာသလိုပဲ”
“သမီးသူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ရန္ျဖစ္လာတာဆရာ..”

“ဘယ္လို…. မိန္းကေလးလား ေယာက္်ားေလးလား…”

“မိန္းကေလးပါ……..”

သူမ၏အေျဖစကားက ရႈိက္သံႏွင့္အတူ ထြက္လာ၏။ ငံု႕ထားတဲ့ သူမမ်က္ႏွာက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ကာ စူးရွရွမ်က္၀န္းအစံုနဲ႕ သူမေျပာလိုက္တဲ့စကားက ထိုင္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ္ခႏၵာကိုယ္က ေနာက္သို႕လဲမသြား ေအာင္ထိန္းထားမိလိုက္သည္။

“အမ်ဳိးဖ်က္မေပါ့ ဆရာရယ္… အမ်ဳိး…ဖ်က္မနဲ႕ သမီးရန္ျဖစ္ခဲ့တာ….”

“ဘယ္လို……..”

သူမရဲ႕ရႈိက္သံေတြကို မ်ဳိမ်ဳိခ်ကာ ကၽြန္ေတာ္ကိုေျပာဖို႕ဟန္ျပင္လုိက္သည္။

“ခဏေလး….နင္ေရအရင္ေသာက္လိုက္ဦး…”

ကၽြန္ေတာ္ေပးေသာ ေရကိုေသာက္ကာ အသက္ကိုခပ္၀၀ရွဴလိုက္တဲ့ သူမရဲ႕ဟန္။ ႏြမ္းနယ္ေနေပမယ့္ သူမမ်က္၀န္းထဲက မာန္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ေနရသည္။

                   *********************************************************

“ဒီလိုပါဆရာ….သူနဲ႕သမီးက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေပါင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးေတြပါ။ သူ႕နာမည္ က ထားခင္တဲ့။ သူက ရိုးတယ္ ခင္ဖို႕ေကာင္းတယ္ စိတ္ထားလည္းေကာင္းတယ္။ သူမႏၱေလးကိုေျပာင္းသြား တာသံုးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ သူ႕မွာခ်စ္သူရွိေနၿပီလို႕လည္း သတင္းၾကားတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ေျခာက္လေလာက္က ဖုန္းေျပာျဖစ္တုန္းက သူ႕ခ်စ္သူက ဘာသာျခားတဲ့”

ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ခံုးမ်ား အနညး္ငယ္ပင့္သြားရသည္။ သူမ၏ စကားသံကို ပိုခက္ထန္သေယာင္ေယာင္ ျဖစ္လာသည္။

“သူ႕ကို သူ႕ခ်စ္သူက သူတို႕ဘာသာထဲ၀င္ခိုင္းတယ္ဆရာ။ သူကေတာ့ သမီးကိုကတိေပးသြားတယ္ သူ႕ ညွိႏႈိင္းသြားပါမယ္ဆိုတဲ့စကား။ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးလေလာက္က သူမဂၤလာေဆာင္တယ္ေျပာတယ္။ ဘယ္သူနဲ႕ ဆိုတာ ကိုသမီးတို႕သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးေသခ်ာမသိလိုက္ဘူး။ ဇာတ္လမ္းက ဒီေန႕မွစတာပဲ ဆရာ။ သမီးလွည္းတန္းကျပန္အလာ စက္မႈေကြ႕မွာမုန္႕၀င္စားတုန္း သူ႕ကိုေတြ႕လိုက္တယ္။”

သူမအသံကၽြန္ေတာ္ခံစားလိုက္ရတာ ရႈိက္သံၾကားကအားတင္းၿပီးေျပာေနပံုဟန္။ သူမ အသံက ေစာနကထက္ ကို ပိုမာထန္လာသည္။

“သမီးသူ႕ကို မမွတ္မိဘူးဆရာ။ သမီးဘယ္မွတ္မိမလဲ သူကဘာသာေရး၀တ္စံုတစ္ခု ၀တ္ထားတာ။ သူ႕မ်က္လံုးနဲ႕ မ်က္ႏွာအေနအထားကိုမွတ္မိလို႕အေျပးလွမ္းေခၚတာ။ သူသမီးကို စကားမေျပာရဲဘူးဆရာ။ စကားတစ္ခြန္းပဲေျပာတယ္။ သူ႕ကို ခြင့္လြတ္ပါတဲ့။ သမီးခြင့္လြတ္လို႕ရမလား။ သမီးသူ႕ကိုခြင့္လြတ္လို႕ရေပ မယ့္ သူရဲ႕ေနာက္လာမယ့္ ေမြးလာတဲ့မ်ဳိးဆက္အတြက္ သမီးသူ႕ကိုခြင့္မလြတ္ႏိုင္ဘူးဆရာ။ သူေစ်း၀ယ္ထြက္ လာပံုရပါတယ္။ သူလည္း ငိုေနတယ္။ သမီးအဲသည္အခ်ိန္ ေဒါသကမထိန္းနီုင္ေတာ့ဘူး သူ၀တ္ထားတဲ့ ၀တ္စံု ကို ဆြဲဖယ္တာပဲ သူလည္းရုန္း သမီးလည္းရုန္းတယ္။ သမီးထပ္ေျပာတယ္ နင္ဘာေတြေၾကာင့္ ဒီလိုုလုပ္လုိက္ ရသလဲလို႕ အခ်စ္တစ္ခုအတြက္နဲ႕ နင္ဒီေလာက္မုိက္ကန္းရသလားလို႕။ သူသမီးကိုရင္မဆိုင္ႏိုင္ပါဘူး။ သူ႕ကို သမီးတို႕ သူငယ္ခ်င္းစာရင္းထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့တဲ့။ ဆရာရယ္ ဒီအျဖစ္မွာ သူလည္းရႈံး သမီတို႕လည္းရႈံး ပါတယ္။”

သူမေျပာအၿပီးေခါင္းငံုကာ ရႈိက္ငိုေနေတာ့သည္။ သူမေျပာေသာဇာတ္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္းရႈံးသြားသည္။ ကိုယ့္ေျမမွာ ကိုယ့္ေသြးျပန္ေသာက္ေနရသည့္အျဖစ္။ သူမျပန္သြားေသာအခါ သူမေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ကာ သူမရဲ႕ရန္ပြဲကို ကၽြန္ေတာ္အေလးျပဳမိသည္။ ညေနခင္းတိမ္ေရာင္က အက်ည္းတန္းလွခ်ိန္။ ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္ သက္ပါ။

                   ********************************************

က်ရႈံးသြားေသာသူေတြႏွင့္ ထပ္တူကၽြန္ေတာ္တို႕က်ဆံုးေနသည္။ တြန္းလွန္းေနေသာသူအမ်ားႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္တို႕တြန္းလွန္ေနသည္။ အတန္းေနာက္ဆံုးခ်ိန္မို႕ ျပည္လမ္းရွိေက်ာင္းသားရွိရာ အဓိပတိကားေပၚသို႕ ကၽြန္ေတာ္ေလးကန္ကန္ျဖင့္ တက္ခါကားခံုေပၚသို႕ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ညေနေစာင္းဆိုေတာ့လည္း ဘတ္(စ္)ကားက ေခ်ာင္ေနသည္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို စဥ္းစားရင္းကားမွန္တစ္ဖက္သို႕ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးမ်ား ၀ါးသြားသလား ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္း။ ေဘးဘီကိုျပန္ၾကည့္လိုက္ သည္ ကားေပၚရွိလူအားလံုးလည္း သိပါသည္။ ကားတံခါးေပါက္၀ေဘးတြင္ ပိန္ပိန္သြယ္ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေဖာ္ရိန္နာခပ္ေခ်ာေခ်ာတစ္ဦး။ အဂၤလိပ္စကားမ်ားေျပာ၍ ၿပဳံးရယ္ေနၾကသည္။ ဒါဟာ မထူးဆန္းေပ ထူးဆန္းေနသည္က သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အျပဳအမူ။ ေကာင္မေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ေဖာ္ရိန္နာရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ဘတ္(စ္)ကားေပၚမွာ ဂေဟဆက္ၾကသည့္အျဖစ္။ ကၽြန္ေတာ္တျခားဖက္သို႕ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္မိ သည္။ လက္တစ္ဖက္က လြယ္အိတ္ကိုဆုပ္ထားမိကာ က်န္တစ္ဖက္မွာ လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္မိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။

“ေရွ႕မွတ္တိုင္ပါတယ္ကြာ……..”

ေဒါသသံခပ္စြက္စြက္ပါသြားသည့္ ကၽြန္ေတာ့္အသံေၾကာင့္ ယာဥ္အကူရဲ႕အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆိုင္လုိက္ရေသးသည္။ အေပါက္၀သို႕ရပ္ကာ ထိုႏွစ္ေယာက္တစ္ခ်က္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိသည္။ ေကာင္မေလးၾကည့္ရတာ ဘာမွမျဖစ္သလိုပင္။ တစ္ဖက္မွေဖာ္ရိန္နာအား ကၽြန္ေတာ္ခပ္စူးစူးအၾကည့္တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႕ဘက္မွ ခပ္ေထ့ေထ့အၿပဳံးတစ္ခုျဖင့္ တံု႕ျပန္သည္။ ထိုအၿပဳံးအား ကၽြန္ေတာ္ အနက္အဓိပၸာယ္မျပန္တတ္ပါ။ ရင္ဘတ္ထဲမွ ဘာသာစကားတစ္ခုျဖင့္ နားလည္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆင္း လိုက္မိသည့္မွတ္တိုင္မွာ တံတားျဖဴမွတ္တိုင္။ ဆင္းဆင္းခ်င္းပင္ အင္လ်ားကန္ဘက္မွ ေလးကတိုးေ၀ွ႕လာ သည္။ ကန္ေဘာင္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္မွ ကန္ေဘာင္ရွိရာလမ္းတစ္ဖက္သို႕ ကၽြန္ေတာ္ကူးသြားမိသည္။ ကန္ေဘာင္ေပၚသို႕တက္ကာ ေလကိုတစ္၀ႀကီးရွဴလိုက္မိသည္။ အေရာအေႏွာကင္းေသာေလျဖစ္ပါေစဟု ဆုေတာင္းေနမိသည္။ ကန္ေဘာင္ေပၚတြင္ထုိင္ကာ ေနညဳိခ်ိန္တိမ္ေတာက္ေတာက္ကို ကၽြန္ေတာ္စူးစိုက္ ၾကည့္လိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္သက္ပါ သည္အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္သက္ေသာ မလိုခ်င္ေသာ အရာကိုသာ ကၽြန္ေတာ္စူးစိုက္ကာ ၾကည့္ဖို႕အခြင့္အေရးရွိတာကိုပင္ ကံေကာင္းသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယူဆမိသည္။

Mp3ကို အိတ္ထဲမွထုတ္ကာ နားၾကပ္ကိုနားမွာေကာက္တပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အား ဖြင့္လိုက္သည္။ နဒီဆိုေသာ သူမအား ကၽြန္ေတာ္ထပ္မံ အေလးျပဳမိသည္။ သီခ်င္းသံမ်ား ကၽြန္ေတာ္ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး စီးေမ်ာ၀င္သြားသည္။

“ေထာင္စုႏွစ္ေတြ ကုန္ဆံုးသြားပါေစ……….
ငါတို႕ရင္ထဲ၀င္ၾကည့္ပါ…..
အရိုးခံစိတ္ရင္းအျဖဴသက္သက္ပါ…
အရုိးခံစိတ္ထားအလွတရားနဲ႕ပါ… ရုိးရုိးသားသားေလးပါ….
သမိုင္းအစဥ္အဆက္ေတြ ေျပာင္းသြားပါေစ
ငါတို႕ရင္ထဲ၀င္ၾကည့္ပါ….ရုိးရာအေမြအႏွစ္အသစ္သစ္နဲ႕ပါ
ရုိးရာအိပ္မက္အသက္နဲ႕ပါ………
အား…အား…….အအ…အာ…
အား….အား…အအ…အာ
ရုိးသားမႈအျပည့္… ႏူးညံ့ျခင္းအျပည့္ပါ
ျဖဴစင္ျခင္းအျပည့္…သည္းခံျခင္းအျပည့္….ပါ”

မ်က္၀န္းေထာင့္မွမ်က္ရည္တစ္စအား တင္းတင္းဆုပ္ထားေသာ လက္ျဖင့္သုတ္ကာဖယ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မႏွစ္သက္ေသာ တိမ္ေရာင္ခပ္ပုပ္ပုပ္ျဖင့္ေရာေႏွာထားေသာ တိမ္ေရာင္ေတာက္ေတာက္အား ထပ္မံေမာ့ၾကည့္ လိုက္သည္။ တစ္ရက္ရက္တြင္ အေရာအေႏွာကင္းတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ၾကည့္ဦးမည္။

                             **********************************************

ရင္းႏွင့္ရင္း၍
ေအာင္မိုးသူ (စူးရွ)
ဇူလိုင္လ ၂၃ရက္ ၂၀၁၂ခုႏွစ္
ည ၁၂း၀၀နာရီ


No comments:

Post a Comment