Tuesday, September 25, 2012

ျမတ္ႏိုးေသာ........စာ ၊ ခ်စ္ေသာ.......ဆရာမ


ကြၽန္မ၏လက္မ်ားသည္ ကြၽန္မအလြန္ျမတ္ႏိုးသည့္ စာအုပ္ေပၚမွ စာမ်က္ႏွာအခ်ဳိ႕ကို စုတ္ျဖဲရန္ ႀကိဳးစားေနမိသည္။ စာအုပ္မွစာရြက္မ်ားသည္ ေခါင္မွတျဖည္းျဖည္း စုတ္ၿပဲစျပဳလာ၏။ ကြၽန္မ၏ အျမင္အာရုံ မ်ားသည္လည္း ေ၀၀ါး လွ်က္ရွိသည္။ ကြၽန္မ၏ မ်က္၀န္းအိမ္မွတဆင့္ မ်က္ရည္မ်ားသည္ မ်က္ေတာင္ႏွင့္ မ်က္ခမ္းစပ္အေပၚ တြင္ ေအာက္သို႕မက်ဘဲ တြဲလဲခိုေန၍ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ရင္ထဲက ဆိုနင့္နင့္ခံစားမႈတစ္ခုက လည္ေခ်ာင္းအစပ္နားကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရႈိက္ရႈိက္တက္လာသည္။ အခန္းအတြင္းရွိ စာအုပ္မ်ားျပန္႕ကာက်ဲလ်က္ရွိ၏။

                   ***                        ***                        ***                        ***

“ေရႊစင္....နင့္မွာလည္း... တစ္ေန႕..တစ္ေန႕... သည္စာအုပ္ပံုေဘးမွာပဲ... ဟိုကူးေရး..ဒီကူးေရးနဲ႕ ဟိုေန႕က အလုပ္အင္တာဗ်ဴးက အေျခအေနဘယ္လိုလဲ”

“ျပန္ဆက္သြယ္မယ္လို႕ေျပာတယ္ အေမရဲ႕.....”

“ေအး..ေအး... ျမန္ျမန္ဆက္သြယ္ပါေစေတာ္... ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတက္... ေနာက္ေတာ့ ညည္းဒီစာအုပ္ပံုၾကားထဲ ျပန္ေရာက္တာပဲ... ဟင္းးးး”



          အေမေျပာေသာစကားေၾကာင့္ စာအုပ္ပံုေဘးမွာထိုင္ေနေသာ ကြၽန္မၿပဳံးရုံသာၿပဳံးေနလိုက္သည္။ အေမ့ေနရာေတြင္ အျခားသူသာဆိုပါက ျပန္ၿပီး ထုေခ်လႊာတင္ရမွ ေက်နပ္မည္။ စာေပကိုခ်စ္ေသာသူတို႕၏ သြင္ျပင္လကၡဏာသည္ အျပင္ပန္းတြင္ မည္မွ်ပင္ ၾကမ္းတမ္းေနပါေစ အတြင္းစိတ္သည္ လြန္စြာႏူးညံ့သည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ မည္သူမွ်မေျပာဘဲ ကြၽန္မသိလာရေသာ အသိတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္မသည္လည္း စာေပေလာကထဲသို႕ တိုးေ၀ွ႕၀င္ခ်င္ေနေသာ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။

                             ***                        ***                        ***              ***

“ကလင္....လင္...လင္”

“သမီးေရ....ဖုန္းလာေနတယ္... လာကိုင္လုိက္ပါဦး...”

“ဟုတ္ကဲ့......အေမ... ဟယ္လို...အမိန္႕ရွိပါရွင္”

“မေရႊစင္ရွိပါသလားခင္ဗ်ာ....”

“ဟုတ္ကဲ့....ကြၽန္မေရႊစင္ပါရွင္...”

“ေအာ္... ဟုတ္ကဲ့...ကြၽန္ေတာ္က တိမ္ျပာေကာင္းကင္ မဂၢဇင္းတိုက္ကပါ မေရႊစင္ စာစီစာရုိက္အလုပ္ေလွ်ာက္ထားတာ.... မနက္ျဖန္စဆင္းလို႕ရပါၿပီခင္ဗ်ာ....”

“ရွင္....၀မ္းသာလိုက္တာရွင္...ဟုတ္ကဲ့... ကြၽန္မ မနက္ျဖန္ကစၿပီး...အလုပ္ဆင္းပါ့မယ္...”

          စာေပေလာကထဲသို႕.... ကြၽန္မေျခတစ္လွမ္းတိုးႏိုင္ၿပီ။ ထိုမွတဆင့္...ကြၽန္မခ်စ္ေသာ..စာေပမ်ား ထိုစာေပမ်ား၏ အရွင္သခင္... ျဖစ္သည့္ စာေရးဆရာ ၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ကြၽန္မထိေတြ႕ခြင့္ရေတာ့မည္။ စိတ္ကူးထဲေတြးရင္းႏွင့္ ေလေပၚေျမာက္တက္သြားသလို ကၽြန္မခံစားလိုက္ရသည္။ ထိုမဂၢဇင္းတိုက္မွာ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာ၊ဆရာမမ်ား အစဥ္ေရးသားလွ်က္ရွိေသာ မဂၢဇင္းတစ္ခုလည္းျဖစ္၏

                             ***                        ***                        ***

          တိမ္ျပာေကာင္းကင္ဆိုသည့္ မဂၢဇင္းတိုက္ ဆိုင္းဘုတ္ကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္ကိုပင္ စာေပ အနံ႕အသက္တစ္ခုကို ခံစားမိလိုက္သည္။ အေပါက္၀ရွိကို ႏွိပ္လိုက္ေသာအခါ....

“စာစီစာရိုက္....၀န္ထမ္းအသစ္လား”

“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္...”

“လာ....လာ..ညီမေလး.... အစ္မနာမည္ကိုလည္း မွတ္ထားဦး...သီတာတဲ့..... Reception မွာ အစ္မအၿမဲတမ္းရွိတယ္...”

“ဟုတ္႕ကဲ့.... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....”

“ညီမေလး.... စာထိုင္ရုိက္ရမယ့္... အခန္းက မမအခန္းထဲမွာပဲ....ေလ...”

          ထိုအစ္မေျပာသည္ႏွင့္ ကြၽန္မအခန္းထဲသုိ႕ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္၏။ စာရုိက္သူမ်ား သီးသန္႕အခန္းမဟုတ္ဘဲ မဂၢဇင္းတိုက္၏ အေရးပါေသာသူတစ္ေယာက္ အခန္းထဲတြင္ ကြၽန္မစာရုိက္ရမည္။

“ဘယ္သူ႕အခန္းလဲဟင္....အစ္မ...”

“နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာမေလး... ညီမေလးမသိဘူးလား....”

“ဟင့္အငး္.....”

“ကေလာင္နာမည္က သစ္ခက္စိမ္း...ေလ”

“ရွင္..... ဆရာမ သစ္ခက္စိမ္းလား....”

          ကြၽန္မ ေက်ာျပင္တြင္ စိမ့္ကနဲျဖစ္သြားမိသည္။ ထိုဆရာမသည္ ကြၽန္မအလြန္ႏွစ္သက္ခ်စ္ခင္ရေသာ စာေရးဆရာမ......ျဖစ္သည္...။ ယခုသူမႏွင့္အတူတူ တစ္ခန္းထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ရမည္..။ ကြၽန္မအခန္းထဲ ၀င္၀င္ခ်င္းမွာပင္... စားပြဲေပၚတြင္ စာေရးေနေသာ သူမကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ နက္ေမွာင္ေသာ ဆံပင္အရွည္ႀကီးႏွင့္ သူမသည္ ျမန္မာဆန္ဆန္လွပေသာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ကြၽန္မထင္သေဘာက္ အသက္မႀကီးေသးသည္ကို ကြၽန္မေတြ႕လိုက္ရသည္...။ ရုံးခန္းမွာ ရွင္းသန္႕ကာ ျမင္ျမင္သမွ် သပ္ရပ္ကာ တည္ၿငိမ္လြန္းလွသည္။

“မဂၤလာပါ ဆရာမ.....”

“ေအး....စာရုိက္အသစ္လား....”

“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္.......”

“ေရာ့.....ဒီစာမူေလးခုရိုက္လို႕....”

          ကြၽန္မကိုေပးလိုက္ေသာစာမူကို ကြၽန္မလွမ္းယူမိလိုက္၏။ စိတ္ထဲတြင္ ထင့္ကနဲ ခံစားမိသြားသည္။ မည္သို႕ခံစားမႈမွန္းကို ကၽြန္မမသိေခ်။

                             ***                        ***                        ***

          အိမ္ရွိစာအုပ္ပံုေဘးတြင္..... ကြၽန္မထိုင္ေနရင္း... ကြၽန္မျမတ္ႏိုးေသာ စာအုပ္ေလးကို ပြတ္သပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ စာအုပ္ေလး၏စာမ်က္ႏွာတိုင္းတြင္.. ကြၽန္မအလြန္ႏွစ္သက္ေသာ ၀တၱဳ၊ေဆာင္းပါး၊ကဗ်ာ မ်ားစြာရွိသည္..။ စာအုပ္ေလး၏ပထမဆံုးစာမ်က္ႏွာတြင္ ကြၽန္မဘ၀တြင္ အလြန္တန္ဖိုးထားရေသာ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ရွိသည္။ ထိုေဆာင္းပါး၏ အရွင္သခင္သည္ ဆရာမ သစ္ခက္စိမ္းပင္ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါးေလး၏ ေခါင္းစဥ္မွာ “ခ်စ္စကို...ရွည္ပါလို႕ မုန္းစကို...တိုေစသတည္း” ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ထိုေဆာင္းပါးေလးကြၽန္မအလြန္ႏွစ္သက္ခဲ့ရသလို ထိုေဆာင္းပါးေလးအတိုင္းပင္ ကြၽန္မဘ၀ ရက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအား ထိုေဆာင္းပါးေလးႏွင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ထိုေဆာင္းပါးေလးအား ႏွစ္သက္ခဲ့သလိုပင္ ထိုေဆာင္းပါး၏ အရွင္သခင္ကိုလည္း ကြၽန္မေလးစားခဲ့ရ၏။

“ဖုန္းေလးေစာင့္တာ ေစာင့္လိုက္ေပါ့..... ဒါေလးေစာင့္ရတာ ဘာျဖစ္သြားမွာမို႕လို႕လဲ စိတ္ေကာင္းေကာင္းထား စမ္းပါ.... ဒါမွ...ေနာက္ဘ၀မွာ အဆင္းလွမွာ....”

          မဂၢဇင္းတိုက္သို႕ စ၀င္၀င္ခ်င္းမွာပင္ ကြၽန္မၾကားလိုက္ရေသာအသံပင္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္မ..... ၀င္၀င္ခ်င္းပင္ အခန္း၀မွထြက္လာေသာ မသီတာ၏မ်က္ႏွာညႈိးငယ္ေနသည္ကို ကြၽန္မေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေစာေစာတုန္းက ကြၽန္မၾကားလိုက္ရေသာအသံသည္ ဆရာမအသံမွ ဟုတ္ပါေလစ။ စကားသံတြင္ ေဒါသမ်ားစြတ္ေနသည္ကို ကြၽန္မခံစားမိလိုက္သည္။ မသီတာအား...ေဘးနားမွ အစ္မတစ္ေယာက္မွ ေဒါသျဖင့္ေျပာေနသည္ကို ကြၽန္မေတြ႕လိုက္ရ၏။

“နင္က ျပန္ေျပာလိုက္ေလ.... ရုပ္လွဖို႕အေရးမႀကီးဘူး စိတ္လွဖို႕ပဲလိုတယ္လို႕။ ငါသာနင့္ေနရာမွာဆို မခံဘူး။”

          ကြၽန္မအခန္းထဲသို႕ ၀င္လိုက္စဥ္မွာပင္........

“ကိန္...ကိန္.....”

          မထင္မွတ္ေသာအသံေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္မရင္တစ္ခုလံုး ေျဗာင္းဆန္ကာ ခုန္သြားမိသည္။ တက္နင္းမိလိုက္ေသာ အရာကိုကြၽန္မ အလန္႕တၾကားၾကည့္လိုက္မိသည္။ ႏိုင္ငံျခားစုတ္ဖြားေခြး ေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္သည္.။

“သားေလး... ဘာျဖစ္သြားလဲ...... အခန္းထဲ၀င္တာ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေလ... ဒါရုိးရုိးေခြးမဟုတ္ဘူး.... မင္းသား...မင္းသမီးေတြဆီက ရထားတဲ့ေခြး....”

          ခပ္ျမင့္ျမင့္အထက္စီးေလသံျဖင့္ မေအာ္ရုံတမယ္ ေျပာလုိက္တဲ့ ဆရာမရဲ႕အသံ။ ကြၽန္မၾကည့္မိေသာ ဆရာမ၏မ်က္လံဳးမ်ားသည္... ကြၽန္မဖတ္ခဲ့ေသာ ဆရာမ၏ မ်က္၀န္းမ်ားမဟုတ္ေခ်။ ကြၽန္မနားထဲသို႕ ေရာက္လာေသာ စကားလံုးမ်ားသည္ ကြၽန္မရင္ထဲက ဆရာမ မဟုတ္ေခ်။ ကြၽန္မဆရာမအားၾကည့္ရင္း ဒူးမ်ားတုန္လာမိသည္။ ထိုခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မေဘးစာပြဲခံုမွ ထြက္ေပၚလာေသာ ဖုန္းသံသည္ ကၽြန္မ၏ ဒူးမ်ားပင္ ေခြယိုင္လဲက်မတတ္ပင္ ခံစားသြားရသည္။

“ကလင္....လင္...လင္”

“ဟဲလို..... အေၾကာင္းအရာမရွိဘဲနဲ႕ ဖုန္းမေခၚနဲ႕ေလ......”

          ဆရာမႏႈတ္ခမ္းမွ ထြက္က်လာေသာ စကားသံမ်ားသည္ ကြၽန္မရင္ထဲက ဆရာမႏွင့္ လံုး၀ကြာျခားသြားခဲ့သည္....။ ထိုခံစားမႈမ်ဳိးသည္ ကြၽန္မရင္ဘတ္ထဲသို႕ ၀င္ေရာက္ရုိက္ခတ္လာေသာအခါတြင္.... ထိုခံစားမႈမ်ဳိးကို ကြၽန္မ မခံႏိုင္ေတာ့ေခ်..။ ကြၽန္မေျခေထာက္မ်ားသည္.... အခန္းအျပင္ဘက္သို႕ အလိုလို... ေျပးထြက္ခဲ့မိေတာ့သည္.....။

                             ***                        ***                        ***

          ကြၽန္မ၏ စာအုပ္ပံုေဘးတြင္ ငိုေနမိသည္.... ကြၽန္မႏွစ္သက္ခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါး... ကြၽန္မျမတ္ႏိုးမိေသာ စာမ်ား... ကြၽန္ေလးစားခ်စ္ခင္မိေသာ ဆရာမ.... အားလံုးသည္ဆန္႕က်င္ဖက္အရာမ်ားကဲ့သုိ႕ပင္။ ကြၽန္မ မေတြးတတ္ေတာ့ေခ်...။ ကြၽန္မအခန္းအတြင္းရွိ စာအုပ္မ်ားအားလံုး ခ်ာလပတ္ရမ္းေနသလိုပင္.... ခံစားရသည္.....။ ကြၽန္မမ်က္လံုးမ်ားသည္ ကြၽန္မျမတ္ႏိုးေသာ စာအုပ္ေလးဆီသို႕ ေရာက္သြားသည္...။ ကြၽန္မ ထိုစာအုပ္ေလးမွ.... “ခ်စ္စကိုရွည္ပါလို႕ မုနး္စကိုတိုေစသတည္း” ဟူသည့္ စာမ်က္ႏွာမ်ားအား ဆုတ္ၿဖဲရန္ ရြယ္မိလုိက္သည္....။ ကြၽန္မ အျမင္အာရုံမ်ား အားလံုးေ၀၀ါးလွ်က္ရွိသည္....။

          စာအုပ္ေလးမွ စာမ်က္ႏွာအခ်ဳိ႕..... တျဖည္းျဖည္း စုတ္ျပဲစျပဳလာသည္.... စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚသို႕ ကြၽန္မမ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္စမ်ားသည္လည္း.... တစ္စက္.....ႏွစ္စက္... အစက္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ေရာက္လွ်က္ရွိသည္။ စာမ်က္ႏွာမ်ား ဆုတ္ၿပဲလာသည္မွာ တစ္၀က္ပင္ေရာက္ရွိလာ၏။ ကြၽန္မမ်က္လံုးမ်ားသည္ ထိုေဆာငး္ပါး၏ တစ္ေနရာမွ စာတစ္ေၾကာင္းအား ျပန္လည္အမွတ္ရသြားမိလိုက္သည္...။

“လူတစ္ေယာက္ကို မုန္းဖို႕ဆိုတာလြယ္ပါတယ္.... ခ်စ္ဖို႕ပဲခက္တာ...ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ သစ္ခက္စိမ္းေျပာျပခ်င္တာက ခ်စ္စကိုရွည္ၿပီး မုနး္စကိုတို... ၾကပါလို႕.... ကမၻာႀကီးဟာအခ်စ္ပဲလိုတာပါ... ခ်စ္တာျပသနာမရွိပါဘူး... အမုနး္သာ ဒုကၡေရာက္ႏိုင္တာပါ......”

          ထိုစာသားသည္.... ကြၽန္မအလြတ္ရေနေသာ စာသား........ ထိုစာသားသည္ ကြၽန္မဘ၀အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုကို ပဲ့ကိုင္ခဲ့ေသာစာသား.... ကြၽန္မခ်စ္ခဲ့ရေသာ ဆရာမတစ္ေယာက္၏စာသား... သူမေၾကာင့္ပင္ ကြၽန္မ အမုန္းေတြရွည္ေနၿပီလား......... ခ်က္ခ်င္းပင္ စာရြက္ကိုစုတ္ၿဖဲေနရာမွ ရပ္တန္႕မိလိုက္သည္....။ ကြၽန္မမုန္းစကို ရွည္လိုက္မိၿပီ....။ ကြၽန္မျမတ္ႏိုးေသာ...စာ... ကြၽန္မခ်စ္ေသာ...ဆရာမ.........။ ကြၽန္မလက္ထဲတြင္... ကြၽန္မအလြန္တရာခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာစာအုပ္ေလးရွိေနသည္.....။

                             ***                        ***                        ***

          “သမီး.........အလုပ္မသြားဘူးလား......”

          အေမ့ကို ကြၽန္မေခါင္းသာ ခါျပလိုက္သည္...။ ကြၽန္မ စာအုပ္ေလးကိုသာ ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္..........။ ကြၽန္မျမတ္ႏိုးေသာ......စာ......   ကြၽန္မခ်စ္ေသာ.........။

****************************************************


ရင္ႏွင့္ရင္း၍
ေအာင္မုိးသူ
3.9.2011

11:00 PM
new version

25.9.2012
3.50:PM

No comments:

Post a Comment