လက္ဖ်ံရုိးေပၚက တက္တူး

အံု႕မႈိင္းမႈိင္းရာသီဥတုရဲ႕ ေန႕လည္ခင္းတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ မြန္းၾကပ္ေနသလိုလိုပင္။ ထိုင္ေနၾက လမ္းထိပ္ရဲ႕ခေရပင္သံုးပင္ေအာက္မွာ ေ၀ျဖိဳးရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ရွိေန၏။ ခပ္မႈိင္းမိႈင္းရာသီဥတုမွာ ေလးေအးတစ္ခ်က္ တိုက္ခိုက္သြားတိုင္း ခေရပန္းရနံ႕က တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပ်ံ႕သင္းသြားသည္။ ေ၀ျဖိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်လ်က္။ မြန္းၾကပ္ေနသည့္ၾကားမွ စကားတစ္ခြန္းေျပာ ရန္ ေလကိုတစ္၀ႀကီး တစ္ခ်က္ရွဴလိုက္သည္။

“သားႀကီး….. မင္းသိပ္စိတ္ဓာတ္မက်သြားနဲ႕ဦး။ မင္းလည္း ဗဟုသုတရွိၿပီးသားပဲကြာ”

ကၽြန္ေတာ့္ေျပာစကားကို ေခါင္းတစ္ခ်က္သာ ၿငိတ္ျပတဲ့ ေ၀ျဖိဳးကိုပုခံုးဖက္ကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုးကိုမီွရင္း ေ၀ျဖိဳးရႈိက္ႀကီးတငင္ငိုေၾကြးေတာ့သည္။ ေ၀ၿဖိဳးအား ႏွစ္သိမ့္ေပးေနရင္း ေ၀ျဖိဳးလက္ဖ်ံ ရုိးေပၚရွိ (FRIENDS) ဆိုသည့္ ကႏုတ္မ်ားျဖင့္အလွဆင္ထားသည့္ တက္တူးအားၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ အာရုံမ်ား ေ၀၀ါးလာသည္။ အက်ီ ၤလက္ရွည္အား ေခါက္တင္၍ ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဘက္လက္ဖ်ံရုိးေပၚ တက္တူး အား ကၽြန္ေတာ့္ၾကည့္ကား တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္မိရင္း ေ၀ျဖိဳးလက္ေမာင္းကိုပုတ္ကာညွစ္ရင္း ေခါင္းကိုတစ္ခ်က္ ပြတ္လိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အံ့ၾသစရာျပည့္ႏွက္လြန္းလွေသာ ကံၾကမၼာကို အရြဲ႕တိုက္ကာ ဟားတိုက္ ခ်င္မိသည္။ အံု႕မိႈင္းမႈိင္းရာသီဥတုႏွင့္ ခေရပန္းရနံ႕သင္းသင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကားေက်ာ္ျဖတ္ကာ သြားသည္။

                   *********************************************************

“သူရိန္…….သူရိန္………”

အိမ္ေရွ႕မွေခၚသံကိုၾကားၾကားခ်င္း စည္သူဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္သည္။

“ဟေရာင္…..ဘာလို႕အာၿဗဲႀကီးနဲ႕ေအာ္ေနရတာလဲ….”

“ငါမေခၚရင္ေရာ မင္းၾကားမွာမို႕လို႕လား ႏြားရဲ႕”

“ေအး………ဘယ္သြားမလို႕လဲေျပာ”

စည္သူက ၿပဳံးစိစိျဖင့္ မ်က္ရိပ္ျပကာ….

“သြားေနၾကေနရာေလကြာ…ဟဲ..ဟဲ”

ကၽြန္ေတာ္တို႕ရပ္ကြက္နားရွိ လမ္းမတန္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သံုးေယာက္ ထိုင္ေနၾကဘီယာဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ရွိသည္။ ေ၀ၿဖိဳး ၊ စည္သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေပါင္းလာေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္သိေသာ မကြယ္မ၀ွက္တမ္းဆိုလွ်င္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အတြင္းသိအစင္းသိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ စည္သူ၏လက္ဖ်ံရုိးတြင္ လည္း (FRIENDS)ဆိုသည့္ ကႏုတ္မ်ားျဖင့္ထိုးထားေသာ တက္တူးတစ္ခုရွိသည္။ ထိုတက္တူးပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သံုးေယာက္၏ အမွတ္အသားတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။

“လာကြာ ေ၀ျဖိဳးကိုသြားေခၚရေအာင္…..”

ေ၀ၿဖိဳးအိမ္ေရွ႕အေရာက္တြင္……..

“ဟေရာင္ေ၀ၿဖိဳး ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲကြ”

ေ၀ၿဖိဳးကတစ္ခ်က္ၿပဳံးကာ

“မင္းတို႕ကိုေစာင့္ေနတာေလ……….”

ကၽြန္ေတာ္ေ၀ၿဖိဳးၾကည့္ရသည္မွာ မေန႕ကႏွင့္မတူ လန္းရႊင္လွ်က္။ ေ၀ၿဖိဳးပံုစံျမင္ရတာႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ခ်မ္းသာသြားသည္။ စည္သူကေတာ့ ထိုအေၾကာင္းအရာအား မသိေပ။ သံုးေယာက္သား ပုခံုးခ်င္းဖက္ကာ ထိုင္ေနၾကေနရာေလး “Good Friend” ဆိုေသာ စားေသာက္ဆိုင္ေလးသို႕ ခ်ီတက္ခဲ့ၾက သည္။

                   ******************************************************

“စည္သံုးခြက္ေဟ့……….”

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္စည္သူႏွစ္ေယာက္သား ပါးစပ္မဟေသးခင္ ေ၀ၿဖိဳးထံမွဦးစြာထြက္ေပၚလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စည္သူ ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ အရင္ကဆိုလွ်င္ ေ၀ၿဖိဳးသည္ ခပ္ေအးေအးပင္ စားေသာက္စရာမ်ားကို ေအာ္ဟစ္ကာဘယ္ေတာ့မွ မမွာေပ။ ေ၀ၿဖိဳးက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္စည္သူ အား ၿပဳံး၍ၾကည့္ကာ….။

“ဟေရာင္ေတြ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ။ ငါ့ကို အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတာလား……”

ေျပာရင္းဆိုရင္းပင္ သံုးေယာက္သားေရွ႕ စည္ဘီယာသံုးခြက္ေရာက္လို႕လာသည္။ ေ၀ၿဖိဳးမွစကာ….

“လာကြာ…… ငါတို႕သံုးေယာက္ဘယ္ေတာ့မွမခြဲေၾကး……”

ဘီယာခြက္အားေတ့ရင္းပင္ ေ၀ၿဖိဳးမ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္အကဲခတ္ေနမိသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ္လည္း ေ၀ၿဖိဳးမ်က္လံုး၏အရိပ္အေယာင္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ေနသည္။ တစ္ခြက္….ႏွစ္ခြက္…..သံုးေလးခြက္ႏွင့္

“ဟေရာင္….သူရိန္…သားႀကီး……မင္းေျပာၿပီးၿပီလား စည္သူ႕ကို…..ငါ့အေၾကာင္း…”

“ေဟ………” ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္မွ စကားလံုးတစ္လံုးသာ ထြက္သြား၏။ ေနာက္ထပ္စကားမဟေသးခင္မွာပင္။ ေ၀ၿဖိဳးသည္ သူ၏ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲမွ ေၾကမြေနေသာ စာရြက္တစ္ရြက္အား စည္သူအားလွမ္းေပးလိုက္ သည္။ အေနာက္ဘက္ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲတြင္ ထည့္ထားေသာေၾကာင့္ စာရြက္မွာႏြမ္းေၾကေနဟန္ ပံုေပါက္ေနသည္။ စည္သူသည္ ထိုစာရြက္ထား ျဖည္းျဖည္းျခင္းျဖည္ကာၾကည့္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္မွ မည္သည့္စကားလံုးမွ ေျပာမထြက္ေတာ့ေခ်။ စည္သူ႕မ်က္လံုးမ်ား ခဏတာေမွစင္းသြားသည္ တျဖည္းျဖည္း မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္ကာ ေ၀ၿဖိဳးဆီသို႕ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္၏။

“ေသခ်ာရဲ႕လား………ငါ့ေကာင္…….”

စည္သူေမးလိုက္ေသာ ေမးခြန္းအား ေ၀ၿဖိဳးေခါင္းသာတစ္ခ်က္ၿငိတ္ျပသည္။

“ဟရာင္ မင္းဒါက ဘယ္လို….ဘယ္ကေန…..” စည္သူ႕စကားမဆံုးမွာပင္ ေ၀ၿဖိဳးက လက္ကာျပသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္အားေခါင္းကိုႏွိပ္ကာ…….

“မေမးနဲ႕ ဒါေတြငါ့ကို မေမးနဲ႕……။ မင္းတို႕ငါ့ကို ဘယ္လိုျမင္လဲ” ေ၀ၿဖိဳးက ကၽြန္ေတာ့္အားလက္ညွဳိးထိုးကာ

“ဟေရာင္ သူရိန္ မင္းငါ့ကို ဘယ္လိုျမင္လဲ”

“ငါလား…….ငါကအရင္အတုိင္းပါပဲကြာ”

“ဟေရာင္ စည္သူမင္းေကာ……..” ေ၀ၿဖိဳးအေျဖကို စည္သူၾကားၾကားခ်င္းပင္ တစ္ခ်က္ရယ္ကာ

“ငါလည္း အရင္အတိုင္းပါပဲကြာ….။ အသိဥာဏ္မရွိတဲ့ သူေတြမွမဟုတ္တာ မင္းကလည္း… ကဲလာကြာ ေနာက္တစ္ခြက္………”

“ခ်ီးယားးးးးးးးးးးးးးးးးးစ္”

ခြက္သံုးခြက္တိုက္သံႏွင့္ ရယ္ေမာသံမ်ား ဆူညံကာသြားသည္ ထိုအထဲက ခြက္တစ္ခြက္ရဲ႕အသံကေတာ့ ခပ္အက္အက္ျဖစ္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရသည္။

                   *****************************************************

ေန႕တာတို၍ ညတာရွည္သည့္ ေဆာင္းရာသီညေနခင္းက ယခင္ရာသီမ်ားထက္ကို ပို၍ေမွာင္ကာေနသည္။ ေျမာက္ျပန္ေလညွင္းေအးေအးႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္တို႕သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ခေရပင္တန္းေအာက္တြင္ ရွိေနၾကသည္။

“မင္းေနေကာင္းရဲ႕လား ေ၀ၿဖိဳး” စည္သူအေမးကို ေ၀ၿဖိဳးမွၿပဳံးကာ

“ငါေနေကာင္းပါတယ္ အရင္အတိုင္းပါပဲ….” ေျပာရင္းႏွင့္ပင္  လက္ဖ်ံရုိးမွ တက္တူးအားၾကည့္ကာေနသည္။

“မင္းတို႕ေတြ သတိမရဘူးလားကြ…” ေ၀ၿဖိဳးအေမးကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္စည္သူအတူတူ စကားသံထြက္သြားၾက၏။

“ဘာကိုလဲ……….”

ေ၀ၿဖိဳးက သူရဲ႕လက္ဖ်ံရုိးအားေထာင္ျပကာ

“ဒါေလကြာ။ ဒီတက္တူးသြားထိုးတုန္းက ငါတို႕ေတြဘယ္ေလာက္ ေျပာစရာေကာင္းသလဲ။ ငါတို႕မိသားစုထဲမွာ ငါတိုကေတြအားလံုးက တစ္ဦးတည္းေသာသားေတြ။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေတာ့လည္း အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ တက္တူထိုးေတာ့ ဒီ (FRIENDS)ဆိုတဲ့ တက္တူးကို သံုးေယာက္တူတူထုိးခဲ့ၾကတာ။ အဲသည္တုန္းက ငါဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္မင္းတို႕ထင္လဲ။ ငါ့ဘ၀မွာ ငါ့အေဖ၊အေမၿပီးရင္ မင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္ ငါ့မိသားစုလို႕ ခံယူထားတာ။ အဲသည္တုန္းက ငါသိပ္ေပ်ာ္တာပဲ”

စကားေတြဆက္တိုက္ေျပာ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ျဖင့္ မ်က္ရည္ရစ္၀ဲတက္လာတဲ့ ေ၀ၿဖိဳးကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။

“ငါတို႕လည္း တူတူပါပဲ ေ၀ၿဖိဳးရာ။ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ဳိးမဆို ငါတို႕ေတြက အတူရွိေနၿပီးသားပဲဆိုတာ ဘယ္သူမွထုတ္မေျပာလဲ သိေနၾကတာမဟုတ္လား။ မင္းသိပ္၀မ္းနည္းမေနပါနဲ႕ကြာ”

“သူရန္၊ေ၀ၿဖိဳး သြားေနၾကေနရာ သြားရေအာင္ကြာ…….”

“ငါ့မလိုက္ေတာ့ဘူးကြာ……ေနာက္ေန႕မွေတြ႕ၾကတာေပါ့….”

ေကာက္ခါငင္ကာထသြားသည့္ ေ၀ၿဖိဳးကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းတစ္ခ်က္သာခ်မိသည္။ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ေဆာင္းရာသီက ေအးစိမ့္မႈကိုမေပးႏိုင္ေခ်။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ေၾကြက်လာေသာ ခေရးပန္းေလးတစ္ပြင့္အား ေကာက္ကာ ေမႊးလိုက္မိသည္။ ေၾကြက်လာေပမယ့္ ေမႊးပ်ံလတ္ဆတ္ေနေသာ ခေရပန္းကေလး။

                   *************************************************

မနက္(၆)နာရီကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ႏိုးေနမိသည္။ ဒီေန႕မနက္ အလုပ္ပိတ္သည္ႏွင့္ ေ၀ၿဖိဳးႏွင္စည္သူကို ေခၚ၍ နံနက္စာသြားစားမည္ဟု ေ၀ၿဖိဳးအိမ္ဖက္ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာခဲ့သည္။

“ေ၀ၿဖိဳးေရ……ေ၀ၿဖိဳး…….”

“ေၾသာ္…..သား….သူရိန္ ေ၀ၿဖိဳးမရွိဘူးကြဲ႕” အိမ္ေပါက္၀မွ ေ၀ၿဖိဳးအေမေျပာေသာ စကားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား အံ့ၾသသြားေစသည္။

“ဘယ္သြားလို႕လဲအန္တီ”

“က်ဳိက္ထိုဘက္က အန္တီတို႕ကိုးကြယ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ဘုန္းႀကီး၀တ္ခ်င္လို႕ဆိုၿပီး မေန႕ညကတည္းက ထြက္သြားတယ္ေလ သားတို႕မသိဘူးလား။ အန္တီက သားတို႕သိတယ္ထင္လို႕…”

ေ၀ၿဖိဳးအေမ၏စကားကို ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမေျပာဘဲ…………

“ေၾသာ္ဟုတ္လား အန္တီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကားေတာ့ၾကားမိသား ဒီေလာက္ေစာမယ္မထင္လို႕ခင္ဗ်။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္သြားလိုက္ဦးမယ္အန္တီ”

“ဒီေကာင္ ငါတို႕ကိုမေျပာဘဲ ဘာလို႕ထြက္သြားတာလဲ”

“သူေျပာမထြက္လို႕ေနမွာေပါ့ကြာ…မင္းကလည္း” စည္သူရဲ႕စကားကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ျဖည္လိုက္သည္။

“ငါလည္း ဘယ္လိုေျပာရမွန္းကိုမသိေတာ့ဘူး……….” စည္သူက ေျပာရင္းပင္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္၏။

ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ေဆာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုျဖတ္ေက်ာ္သြားသည္။ စည္သူလည္း သူ႕အလုပ္ႏွင့္သူမို႕ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ သိပ္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ေခ်။ တစ္ခါတစ္ရံသာ ခေရပင္ေအာက္ထိုင္ၿပီး ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားေျပာကာ ရယ္ေမာၾကသည္။ လက္ဖ်ံရုိးမွ တက္တူးအားၾကည့္၍ ေ၀ၿဖိဳးကိုသတိရမိသည္။

                   ****************************************************

ေျခာက္လခန္႕ၾကာေသာအခါ

“သူရိန္……ဟေရာင္…..သူရိန္”

ၿခံျပင္မွ ေခၚသံတစ္ခုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရေသာသူသည္ ကၽြန္ေတာ္ ခႏၶာကိုယ္ ၀ုန္းကနဲခံစားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္မွလည္း………

“ေ၀ၿဖိဳး……ဟေရာင္………ငါ့ေကာင္ႀကီး မင္းျပန္လာၿပီလား”

ကၽြန္ေတာ္ေျပးကာ ေ၀ၿဖိဳးအားသိုင္းဖက္လိုက္သည္။ ေခါင္းတံုးႏွင့္ မ်က္ႏွာေခ်ာင္ကာ အနညး္ငယ္ပိန္သြားသည္ မွအပါး ဘာမွသိပ္မထူးျခားေခ်။ ေ၀ၿဖိဳးမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားရွင္သန္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ခံစား လိုက္မိသည္။

“လာကြာ…..စည္သူ႕ဆီသြားရေအာင္……….”

“တီ..တီ……….တီ.တီ….တီတီတီ…” ကားဟြန္းသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေ၀ၿဖိဳးလွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။

“ဟေရာင္ ငါ့ေကာင္ႀကီးေတြ……………” အသံၾကားမွပင္…….

“အာ…….စည္သူ ႏြား…….ေကာင္းစားေနပါလား……..ဒီမွာေလ ေ၀ၿဖိဳး…….”

“လာကြာ …….ကားေပၚတက္ ဆိုင္ေရာက္မွ စကားေျပာၾကမယ္…….”

GOOD FRIENDS ဆိုသည့္ဆိုင္ကေလးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သံုးေယာက္ ျပန္လည္ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ ေျခာက္လၾကာၾကာ မေတြ႕ရေသာကၽြန္တာ္တို႕ေတြသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမေတြ႕ရေသာ ညီအစ္ကိုမ်ားပမာ ၿပဳံးရႊင္လွ်က္ပင္။ ေ၀ၿဖိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္အကဲခတ္လုိက္ေသးသည္ ဘာမွမူမပ်က္ေခ်။

“ဟေရာင္ စည္သူ..ႏြား ေ၀ၿဖိဳး မွာကြာ… ညီေလးေရ စည္သံုးခြက္ေဟ့…. ၾကက္စြပ္ၿပဳတ္တစ္ပြဲ…  ၀က္နံရိုးကင္ သံုးေခ်ာင္းေပး….”

ေျပာရင္းႏွင့္ပင္ဆက္တုိက္မွာလိုက္သူက စည္သူျဖစ္သည္။

“ငါဘုန္းႀကီး၀တ္ၿပီးမေသာက္ျဖစ္တာၾကာၿပီကြ ခုမင္းတို႕နဲ႕ေတြ႕မွျပန္ေသာက္ျဖစ္မွာ..”

“ေ၀ၿဖိဳး မင္းေရာအေျခအေနေကာင္းရဲ႕လားကြ…ဘယ္လိုလဲ” စည္သူေျပာစကားကို ေ၀ၿဖိဳးက ေခါင္းသာၿငိတ္ျပ ရုံ ၿငိတ္ျပသည္။

“ကဲကဲ……လာေသာက္ရေအာင္ကြာ ခ်ီးယားစ္………”

ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ပူပူေႏြးေႏြးက အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းႏွင့္။ ေ၀ၿဖိဳးမွ……..

“ဒီလိုမ်ဳိး မေသာက္ရတာၾကာၿပီ……..”

ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္ထဲမွ အေရခြံတစ္ဖက္အား ဇြန္းျဖင့္ေကာက္ကာ ျမည္းလိုက္သည္။

“အား……..ထြီး…ပူလိုက္တာကြာ…ပူလိုက္တာ…” ေ၀ၿဖိဳးမွ ပ်ာပ်ာသလဲေအာ္ကာ ပါးစပ္မွၾကက္သားဖတ္မွာ စြပ္ျပဳတ္ထဲသို႕ ျပန္ေရာက္သြား၏။

“ေဆာရီးကြာ…ေဆာရီး…….ဟီးးးး မင္းတို႕လည္းေသာက္ၾကေလ…”

ထိုအျဖစ္ကိုၾကည့္၍ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္စည္သူ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ စည္သူမွ

“ညီေလး….စြပ္ျပဳတ္ေနာက္တစ္ပြဲေပးကြာ…”

“ဟေရာင္…စည္သူ ဒါေသာက္လည္းရတာပဲကြာ မင္းကလည္း….” ေ၀ၿဖိဳးမွ စည္သူ႕လက္ကိုျပန္တားကာ ေျပာသည္။

“အာ…….မင္းကလည္း…မင္းေထြးလိုက္တာ ၀င္သြား……………….” စည္သူ႕စကားမဆံုးမီ ကၽြန္ေတာ္ စည္သူ႕အား လက္ကာျပလိုက္သည္။ ထိုအခါ ေ၀ၿဖိဳးမွ

“အရင္တုန္းကလည္း ဒီထက္ေတာင္ဆိုးပါတယ္ကြာ……”

စည္သူမ်က္ႏွာတစ္ဖက္သို႕လႊဲသြားသည္။ ေ၀ၿဖိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေသာအခါ ေ၀ၿဖိဳးမ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။

“ေ၀ၿဖိဳး ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ…..။” စည္သူ႕စကားကို ေ၀ၿဖိဳးမွလက္ကာျပလိုက္သည္။

“ရတယ္…စည္သူ….အဲသည္အေၾကာင္းမင္းနည္းနည္းေတာ့ သိထားသင့္တယ္… ဒီေလာက္ေလးနဲ႕…” ေျပာရင္းပင္ ေ၀ၿဖိဳးမ်က္၀န္းေထာင့္မွာ အရည္အခ်ိဳ႕က စီးဆင္းလာေတာ့သည္။

“ေ၀ၿဖိဳး…အဲလိုမျဖစ္နဲ႕ေလ….” ကၽြန္ေတာ္ေ၀ၿဖိဳးကို ပုခံုးဖက္ကာ….

“မင္းကလည္းကြာ….ငါေသာက္ပါတယ္….လာတူတူေသာက္မယ္….” ေျပာရင္းပင္ စြပ္ျပဳတ္ရည္အား ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္လိုက္သည္။ ငရုတ္ေကာင္းနံ႕ေမႊးေမႊးျဖင့္ ခ်က္ထားေသာစြပ္ျပဳတ္သည္ ပိုခ်ဳိေနသေယာင္ေယာင္။

ည(၁၁)နာရီ

“မင္းတို႕မမွားဘူး…….ငါမွားတာ…..ငါမွားတာ…..”

“ေ၀ၿဖိဳးေတာ္ေတာ့………ငါတို႕မင္းအေပၚဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလဲဘူးေတာ္ေတာ့ကြာ…”

ခေရပင္တန္းေအာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သံုးေယာက္ရွိေနသည္။ ေႏြရာသီရဲ႕ အိုက္စပ္စပ္ညတစ္ညက အားလံုး ကို ပိုမိုပူေလာင္ေစသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ခေရပန္းရနံ႕လည္း မရေခ်။ လသာေပမယ့္ တိမ္မႈိင္းမႈိင္းအခ်ဳိ႕က ဖံုးကြယ္ေနၾကသည္။

                   *************************************************

နံနက္အေစာႀကီးေရာက္လာေသာ စည္သူ႕အား ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသေနမိသည္။

“သူရိန္လာကြာ ခေရပင္ေအာက္သြားရေအာင္….”

စည္သူ႕လက္ထဲမွ စာတစ္ေစာင္အား ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေပးလိုက္သည္။

“မနက္အေစာႀကီးပဲ ေ၀ၿဖိဳးအေမငါ့ကိုေပးသြားတာ မ်က္ႏွာလည္းသိပ္မေကာင္းဘူး။ ေ၀ၿဖိဳးက မွာသြားတယ္ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ တူတူဖတ္ပါဆိုလို႕….ဆိုၿပီး”

စာရြက္ေခါက္ေလးအား ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္စည္သူ ၿပိဳင္တူလွန္လိုက္သည္။

ဟေရာင္……ႏြား သူရိန္နဲ႕စည္သူ

ငါတို႕တစ္ရက္ေတာ့ျပန္ေတြ႕မွာေပါ့။ မင္းတို႕ကို ငါမေမ့ပါဘူးကြာ ငါလုပ္စရာေလးေတြရွိလုိ႕ မတုိင္ပင္ဘဲ ထြက္သြားမိတယ္။ ေနာက္………ငါဘုန္းႀကီး၀တ္ေနစဥ္အတြင္းမွာ အားလံုးျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ အဲသည္အရာ ငါ့ဆီဘယ္လိုေရာက္လာသလဲဆိုတာ။ ငါဘယ္လိုမွ ေတြးမရဘူးကြာ။ ေတြးလို႕ရတာတစ္ခုပဲရွိတယ္။ ငါတို႕ လက္ဖ်ံရုိးက တက္တူးပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္စည္သူ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုသြားမိသည္။ စည္သူမ်က္လံုးမွာေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္။

အဲသည္တုန္းကငါတို႕ေတြ အတူတူတစ္ဆက္တည္း ထိုးခဲ့ၾကတာေလ။ ေသခ်ာတယ္ မေသခ်ာတယ္ဆိုတာ ေတာ့ ငါမသိဘူး။ အဲသည္အရာက ဘယ္ကေနဘယ္လုိဆိုတာလည္း ငါမေတြးေတာ့ဘူး။ ငါတစ္ခုမွာခ်င္တယ္ ငါေတာင္မေနာက္က်ေသးဘူး။ မင္းတို႕လည္း ေသခ်ာေအာင္ ဂရုိစုိက္စစ္ေဆးၾကည့္ဦးကြာ။  ေတြ႕တဲ့ေန႕က ေျပာမလို႕ပဲ ျဖစ္သြားတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ငါေျပာမထြက္ခဲ့ဘူးကြာ။ မင္းတို႕နဲ႕ ငါတစ္ရက္ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ အေသအခ်ာကိုျပန္ေတြ႕ၾကမယ္။ ငါကို ခြင့္လြတ္ပါကြာ။ မင္းတို႕ကိုငါတကယ္ခ်စ္တာပါ။

ေ၀ၿဖိဳး

စာဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္းပင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္စည္သူ လက္ဖ်ံရုိးေပၚက တက္တူးကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ခေရပင္တန္းရဲ႕ ေႏြရာသီမွာ ရြက္ေျခာက္ေတြက လြင့္ၾကစၿမဲ။ သည္အခ်ိန္မွာ ေၾကြက်လာမယ့္ ခေရပြင့္ေလးလည္း မေတြ႕ရ ေတာ့ေခ်။ နံနက္ပိုင္းေနရာင္ျခည္ ပူရွရွက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္စည္သူေပၚ ညႊတ္က်လို႕လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္စည္သူ႕ ပုခံုးအား တစ္ခ်က္ညွစ္ကာပုတ္လိုက္သည္။ ေနေရာင္ဘယ္ေလာက္ပင္ပူျပင္းပါေစ ဘယ္အရာေတြ ဘယ္လို ေျပာင္းလဲပါေစ။ တူတူသြားဖို႕ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ အားယူရဦးမည္။ လူထဲက လူတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ေသာ္ ျငားလည္း။ ထိုလူထဲက လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားယူကာႀကိဳးစားရဦးမည္။

ရင္းႏွင့္ရင္း၍

ေအာင္မိုးသူ

စက္တင္ဘာ ၂၄ရက္ ၂၀၁၂ခုႏွစ္

တနလၤာေန႕ ည ၁၁နာရီ ၁၇မိနစ္