တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ပေနတဲ့
ၾကယ္ေတြကို ကၽြန္မေမာ့ၾကည့္မိေနတယ္။ ကၽြန္မေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ မိုးတစ္ဖြဲဖြဲက်ေရာက္ေနေပမယ့္
လက္တစ္ဖက္က ထီးကိုဆုပ္ကိုင္ထားၿပီ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ျမစ္ကမ္းေဘးနားမွာ လူတစ္ေယာက္မွရွိဘူး။
ကူးတို႕ဆိပ္နားက ေလွကိုေစာင့္ရင္ နားဖို႕ထားတဲ့ ဝါးတဲအိမ္က ကေတာ့ ခပ္တည္းတည္း။ ေလွစီးမယ့္သူမရွိေတာ့တ့ဲအခ်ိန္မွာ
ညကေမွာင္မိုက္ေနတယ္။ ေခ်ာင္းေရျပင္ေပၚ မွာေတာ့ မိုးေပါက္ေတြရဲ႕ က်ေရာက္မႈေၾကာင့္ လႈိင္းပြက္ကေလးေတြက
ခပ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေပၚေနတယ္။ ၾကယ္ေတြကေတာ့ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္။ တိမ္မည္းမည္းေတြ အနည္းငယ္အုပ္မိုးထားေတာ့
ၾကယ္ေတြကို သိပ္မေတြ႕ရဘူး။ တစ္စံုတစ္ရာၾကယ္မ်ား ေၾကြမလားလို႕ေပါ့။ ဆုေတာင္းဆိုတာ ေတာင္းတိုင္းျပည့္သလားလို႕
ကၽြန္မကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ေမးၾကည့္မိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြသာ အဖတ္တင္ခဲ့
သလားလို႕ ျပန္အေျဖထုတ္မိျပန္တယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္မေစာင့္ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္ထိ ၾကယ္ေတြမေၾကြေသးဘူး
…ေမာင္။
……………………………………………………………………………………………………………………
မႈန္ပ်ပ်နံနက္ခင္းဟာ
ေန႕တုိင္းလိုလိုပါပဲ။ အံု႕မိႈင္းမိႈင္းရာသီဥတုက ပိုသတိရလြမ္းဆြတ္ေနသလိုလို။ အိမ္ေရွ႕ထြက္လိုက္တာနဲ႕
တူတူစိုက္ခဲ့တဲ့ ထားဝယ္ပန္းေတြဟာ ျခံစည္းရုိးအဝင္ေပါက္ဝမွာ အဆုပ္လိုက္ ပြင့္ေနတယ္။
ထားဝယ္ပန္းရဲ႕ခ်ဳိအီအီအနံ႕ကို ေမာင္သိပ္ႀကိဳက္တယ္မဟုတ္လား။ ထားဝယ္ပန္းေတြကို ကၽြန္မ
နမ္းၾကည့္ရင္း ဝရန္တာေပၚမွာ စိုက္ထားတဲ့ တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ သံေယာဇဥ္ပင္ကေလးေတြကို ၾကည့္မိတယ္။
သတိရေသးလား…..ေမာင္။ သံေယာဇဥ္ပင္ဆိုတဲ့အတိုင္း အမွ်င္မျပတ္ႏိုင္တဲ့ တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့
ရြက္က်ပင္ ေပါက္မ်ဳိးေတြေလ။ ကၽြန္မသိပ္ႀကိဳက္လို႕ ေမာင္တယုတယစိုက္ေပးခဲ့တာေတြေပါ့။
အိမ္ေရွ႕ေျမာင္းႏႈတ္ခမ္း ေဘးမွာစိုက္ထားတဲ့ ေရႊသေျပပင္ေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးလာၿပီ။
ဘုရားပန္းအတြက္ေကာ လွဴဖို႕အတြက္ပါ စိုက္ခဲ့တာ အမွတ္ရေနေသးတယ္။ နံနက္ခင္းတိုင္းမွာ ကၽြန္မနဲ႕ေမာင္စိုက္ခဲ့တဲ့့အပင္ေတြကို
လိုက္ၾကည့္ရတာ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီေလ။
ျခံေထာင့္မွာ
သိပ္ေမႊးတဲ့ ဆိပ္ဖလူးပန္းေတြေဖြးေဖြးလႈပ္ေနၿပီ။ ဆိပ္ဖလူးပန္းေလးေတြကို ကၽြန္မျဖည္း
ညင္းစြာေကာက္ယူေနတယ္။ ၿပီးရင္ အုန္းလက္ကေလးေတြကို သင္မယ္။ အုပ္လက္ရုိးတံေလးေတြပဲ ဆိပ္ဖလူး
ပန္းေလးေတြကို သီမယ္။ ဘုရားတင္ၿပီးပိုရင္ ေဘးအိမ္ေတြကိုလွဴမယ္။ ဆိပ္ဖလူးပန္းေလးေတြသီေနရင္း
ခံုေပၚမွာ ေဘးအိမ္က ကၽြန္မစားဖို႕ ေကာက္ညွင္းေပါင္းလာပို႕ထားတယ္။ စေတာ္ပဲျပဳတ္ေမႊးေမႊးေလး
ျဖဴးထား တဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းက ေမႊးပ်ံ႕ေနတယ္။ ေကာက္ညွင္းေပါင္းပုဂံကို ကၽြန္မၾကည့္ရင္းၿပဳံးမိတယ္။
ေမာင့္ကို သတိရလိုက္တာ။ အခုခ်ိန္ဆိုရင္ ေမာင္မ်ားေကာက္ညွင္းေပါင္း စားခ်င္ေနၿပီးလား။
အို ေမာင္ဒီ့ထက္ေကာင္း တာေတြလည္း စားခ်င္စားေနရမွာေပါ့။ ဆိပ္ဖလူးပန္းေလးေတြ သီလို႕ၿပီးၿပီ။
ေကာက္ညွင္ေပါငး္ပန္းကန္ေလးကို အိမ္ထဲမွာပင္ ပဲဆီေလးဆမ္းၿပီး စားလိုက္တယ္။ ေမာင္ရွိေနတုန္းကေတာ့
ေကာက္ညွင္းေပါင္းကို နယ္ေပးေနက်။ အခုေတာ့တစ္ေယာက္တည္း။
……………………………………………………………………………………………………………………
ေန႕လည္စာအတြက္ေတာ့
တစ္ေယာက္တည္းမို႕ ထမင္းပူပူေလးကို ပဲဆီေလးဆမ္းကာ ၾကက္ဥ ဟက္ဘြိဳင္ေၾကာ္ေလးႏွင့္သာ စားလိုက္မည္ဟု
စဥ္းစားထားတယ္။ ေန႕လည္မေရာက္ခင္ေတာ့ ဝရန္တာေလး မွာ စာဖတ္ေနက်အလုပ္လုပ္ရဦးမယ္။ ဝရန္တာမွာရွိတဲ့
သံေယာဇဥ္ပင္ေလးေတြကို ေရေလာင္းမည္ဟု က်န္ကာမွ အပင္ေလးမ်ားေဘးမွ စေတာ္ဘယ္ရီပင္ေလးကို
ၾကည့္မိတယ္။ စေတာ္ဘယ္ရီရဲရဲကေလးေတြ သီးေနၿပီ။ အဲသည္ေန႕ တယုတယနဲ႕ေမာင္ယူလာေပးတဲ့ ပန္းစေတာ္ဘယ္ရီပင္ေလးကို
အခုထိမ်ဳိးမျပတ္ ေအာင္ စိုက္ထားခဲ့တယ္။ ပန္းစေတာ္ဘယ္ရီေသးေသးေလးေတြဟာ လွလွပပကို သီးေနၿပီ။
ေမာင့္ကို ျမင္ခ်င္ စမ္းပါဘိ။ ကၽြန္မ ေမာင္နဲ႕ေတြ႕ရင္ေတာ့ ေမာင္နဲ႕ကၽြန္မစိုက္ခဲ့တဲ့
အပင္ေတြဟာ ဘယ္လိုရွင္သန္ေနေၾကာင္း ေမာင့္ကို တစ္ဝႀကီးေျပာျပရဦးမယ္။
ညေနေရာက္ရင္ေတာ့
အိမ္ေရွ႕ဘယ္ဘက္မွာစိုက္ထားတဲ့ ခေရပင္ႏွစ္ပင္ေအာက္ထိုင္မယ္။ ခေရပန္း ေကာက္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႕
စကားေျပာရဦးမယ္။ ကၽြန္မဖတ္ဖူးခဲ့ ဆရာမခင္ခင္ထူးရဲ႕ ပန္းေမွာင္ရုံေတာဆိုတဲ့ ရသစာစုထဲကလိုပဲေပါ့။
ဆရာမခင္ခင္ထူးဟာ သူေနထုိင္တဲ့အိမ္ရဲ႕ ၿခံထဲမွာ သစ္ပင္ ပန္းပင္ သီးပင္ စားပင္ အစံုကိုစိုက္ထားတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူနွစ္သက္တဲ့ အပင္စီတိုင္းစီတိုင္းမွာ သူေလးစားႏွစ္သက္တဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြ
ကိုယ္စားျပဳစိုက္ထားတယ္။ ကၽြန္မအိမ္ေရွ႕က ခေရပင္ေလးႏွစ္ပင္ကေတာ့ ေမာင္က သူ႕ဘဝကိုယ္စားျပဳစိုက္ခဲ့လို႕
ေျပာဖူးတယ္။ ေမာင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ခေရပင္ေတြေအာက္မွာ ခေရပန္းေကာက္ ၿပီး ခေရပန္းေတြသီေရာင္းၿပီး
ေက်ာင္းစားရိတ္ရွာခဲ့ရလို႕ ဘဝအမွတ္တရအေနနဲ႕စိုက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မလည္း ညေနတိုင္း ခေရပင္ေတြေအာက္ထိုင္
ခေရပန္းလာေကာက္တ့ ကေလးေတြနဲ႕ စကားေတြေျပာမည္။ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္းကို မရိုးတမ္းနားေထာင္ဦးမယ္။
……………………………………………………………………………………………………………………
ဒီေန႕ေတာ့ေနသာတယ္။
မိုးလည္းမရြာဘဲ ေနဝင္ခ်ိန္မွာ ပုစြန္ဆီေရာင္ကိုေတာက္လို႕။ ညအေမွာင္က တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕
နက္လာတာနဲ႕အမွ် ၾကယ္ကေလးေတြက မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္နဲ႕ ထြက္ေပၚလာတယ္။ ၿခံအျပင္က ခေရပင္ေအာက္ကို
ကၽြန္မလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလးတစ္လံုးနဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ေတာ္ၾကာေနရင္ေတာ့
ကေလးေတြနဲ႕စကားေျပာၿပီး ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ရဦးမယ္။ ျခံရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေထာင့္မွာ စိုက္ထားတဲ့
ဇီဇဝါပင္က ဇီဇဝါပန္းရနံ႕ကေတာ့ ျခံထဲမွာ ေမႊးပ်ံေနတယ္။ ေမာင္ကေတာ့ ဇီဇဝါပန္းရနံ႕ကို
သိပ္ႀကိဳက္လို႕ ဘယ္ေတာ့မွမခူးဖို႕မွာထားတယ္။ ေမာင္မွာထားတဲ့အတုိင္းပါပဲ ဇီဇဝါပန္းေလး
ေတြဟာ အပင္မွာတင္ အျဖဴေရာင္ကေန အဝါေရာင္ကိုေတာင္ေျပာင္းၿပီး ေျခာက္ေသြ႕တဲ့အထိရွိေနဦးမွာပါပဲ။
ဇီဇဝါဆိုတာကလည္း ေရာ္ဝါ ဝါလာေလ ပိုေမႊးေလမဟုတ္လား။
ၾကယ္ကေလးေတြစံုလာၿပီ။
အခ်ိန္ကည (၁၀)နာရီ။ ခေရပင္ေအာက္မွာ ကေလးတြက ခေရပန္း ေကာက္လို႕ေကာင္းတုန္း။ (၁၀)ႏွစ္ခန္႕ရွိၿပီေပါ့။
ညတိုင္းကၽြန္မေကာင္းကင္ေပၚက ၾကယ္ေတြကိုၾကည့္ခဲ့တာ။ ေမာင္ကေတာ့ ၾကယ္ေလးျဖစ္ခ်င္တယ္တဲ့။
သိပ္စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တယ္။ ပံုျပင္ထဲက ခြန္ဆန္ေလာနဲ႕နန္းဦးရင္ လိုပဲ ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ၾကယ္ေလး(၂)လံုး
တူတူရွိေနခ်င္တယ္တ့ဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕အျဖစ္မွာေတာ့ ၾကားထဲမွာၾကယ္သံုးလံုးျခားနားေအာင္
လုပ္ေဆာင္တဲ့သူကရွိေနတာကိုး။ အဲသည္တုန္းကေတာ့
ေမာင္ကေျပာ ဖူးတယ္။ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ ၾကယ္ေလးျဖစ္ခဲ့ရင္ ကၽြန္မတုိ႕ၾကားမွာ ျခားနားေအာင္လုပ္မယ္သူေတာ့
မရွိပါေစနဲ႕တဲ့။ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုက ကၽြန္မေရွ႕မွာတင္ အံၾသစရာျဖစ္ပ်က္သြားတယ္။ ၾကယ္ေတြ
ၾကယ္ေတြ ကၽြန္မၾကည့္ေနရင္းနဲ႕ ေၾကြက်သြားတဲ့ ၾကယ္(၂)စင္း။ ကၽြန္မတင္မကပဲ ခေရပန္းေကာက္ေနတဲ့
ကေလးေတြထဲ က (၂)ေယာက္(၃)ေယာက္ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကေလးေတြကေတာ့ ၾကယ္ေၾကြတာေတြ႕ရင္ ဆုေတာင္းျပည့္တယ္ဆိုၿပီး
ဆုေတာင္းေနလုိက္ၾကတာ။
ကၽြန္မရင္ထဲမွာေတာ့
စိုးရိမ္စိတ္ကအျပည့္။
ကၽြန္မရင္ထဲမွာေတာ့
စိုးရိမ္စိတ္ကအျပည့္။
ကၽြန္မရင္ထဲမွာေတာ့
စိုးရိမ္စိတ္ကအျပည့္။
……………………………………………………………………………………………………………………
ငယ္ငယ္ကဆို ၾကယ္ေတြေၾကြရင္
ေျပးေကာက္ခ်င္ေနတာ။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္သူမွမေျပာျပဘဲ ဆုတစ္ခုကိုေတာင္းေနမိတာ။ အခုေတာ့ ဒါေတြဟာ
မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိခြင့္ရခဲ့ၿပီ...ေမာင္။ အလို ေနာက္ထပ္ကၽြန္မႏႈတ္က ထြက္က်လာတဲ့အသံ။
ကၽြန္မအသံေၾကာင့္ ကေလးေတြက ကၽြန္မကိုလွည့္ၾကည့္ ၾကတယ္။ သူတို႕ဆုေတာင္းမျပည့္ေစခ်င္လို႕မဟုတ္ဘူးဆိုတာ
သူတို႕သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မေရွ႕မွာတင္ ေနာက္ထပ္ ၾကယ္(၂)စင္းက ထပ္ၿပီး ေၾကြဆင္းသြားၾကတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ။ ေမာင္…ကၽြန္မဘဝထဲက ထြက္ခြာမသြားခင္တုန္းက ၾကယ္ေလးျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ေမာင့္ရဲ႕….စကား။
အခုေတာ့ (၁၀)ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ.. ေမာင္။ တကယ္လို႕ ေမာင္မ်ားၾကယ္ေလးျဖစ္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္
ကၽြန္မလည္း ေမာင့္ေနာက္လိုက္ခဲ့မယ့္အခ်ိန္ က်ရင္ ေမာင္နဲ႕အတူ ၾကယ္ေလးျဖစ္ခ်င္တာေပါ့။
ၾကယ္ေတြေၾကြသြားတိုင္း ကၽြန္မစဥ္းစားမိတယ္။ ေမာင္မဟုတ္ပါေစနဲ႕လို႕။ ကၽြန္မဆုေတာင္းျပည့္ခ်င္တယ္ေမာင္။
အခုေတာ့… ၾကယ္ေတြလည္း ေၾကြၿမဲ ေၾကြေနဆဲပါပဲ။
ၿခံအဝက ထားဝယ္ပန္းရနံ႕ေတြနဲ႕ဇီဇဝါပန္းရဲ႕ရနံ႕ေတြက
ကၽြန္မကိုလာရိုက္ခတ္တယ္။ ပန္းပြင့္ေလး ေတြကေတာ့ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လာတဲ့အခါေၾကြက်ေနၾကၿပီ။
အခု ၾကယ္ေတြေၾကြေနတာလည္း ကၽြန္မျမင္ေနရၿပီ။
ဘဝတစ္ခုမွာ အခ်စ္တစ္ခုကိုေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ ကၽြန္မ
မေၾကြခ်င္ဘူး....ေမာင္။ ဝရန္တာေပၚက သံေယာဇဥ္ပင္ေလးေတြက ေလအေဝွ႕ေၾကာင့္ တစ္ခတ္ခတ္လႈပ္ရွားေနတယ္။
ပန္းစေတာ္ဘယ္ရီပင္ေပၚက စေတာ္ဘယ္ရီအသီးေလးက တစ္လႈပ္လႈပ္နဲ႕ ကၽြန္မကိုၾကည့္ေနသလားပဲ။
ညကေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ နက္နက္လာတယ္။ ခေရပန္းေကာက္ေနတဲ့ကေလးေတြကေတာ့ ကၽြန္မကိုႏႈတ္ဆက္သြားၾကတယ္။
“အဖြား
သားတို႕…. ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္။ မနက္က်ရင္ အဖြားစားဖို႕ ပဲျပဳတ္ေကာက္ညွင္းေပါင္း လာပို႕ေပးမယ္။”
ညည့္လည္းနက္ၿပီမို႕ ကၽြန္မရဲ႕အိုေဟာင္းတဲ့အိမ္ေလးရဲ႕
အိပ္ခန္းေလးထဲ ဝင္ရေတာ့မယ္။ ၾကယ္ေတြေၾကြတာျမင္တာနဲ႕ ကၽြန္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး။
စစ္မွန္ေသာအခ်စ္မွာ အိုေဟာင္းတတ္ပါသလား။ သိပ္ခ်စ္ေသာ ႏွစ္ဦးၾကားတြင္သာရွိေသာ အျခားသူမသိေသာ
အေခၚအေဝၚမ်ား ေျပာင္းလဲ တတ္ပါသလားဟု ကၽြန္မကိုေမးမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မကေတာ့ ၿငင္းရဦးမည္။
အိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္မွ ၾကယ္(၁)စင္းေၾကြသြားတာကို ျမင္မိလိုက္ေသးသည္။ မျပည့္ေသာဆုတစ္ခုဆိုေပမယ့္
ကၽြန္မေတာင္းရဦးမယ္။ ေမာင္သာတကယ္ၾကယ္ေလးျဖစ္သြားရင္ ကၽြန္မလည္းေမာင့္ေဘးက ၾကယ္ေလးျဖစ္
ခ်င္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ………..။
ၾကယ္ေတြက ေၾကြေနတုန္းပင္………….။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ရင္ႏွင့္ရင္း၍
ေအာင္မိုးသူ
၉ရက္
စက္တင္ဘာလ ၂၀၁၄ခုႏွစ္
ည
၆နာရီ ၃၈မိနစ္
No comments:
Post a Comment