ဘဝဟာ ခ်ဳိမလိုနဲ႕
ခါးတဲ့အေၾကာင္း
အခ်စ္ဟာ တိမ္လိုလိုနဲ႕
နက္တဲ့အေၾကာင္း
ၾကည္ႏူးျခင္းေတြဟာ ေၾကြမလိုလိုနဲ႕ ၿမဲတဲ့အေၾကာင္း
သူ႕ကိုေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။
-- မိုးလူ
--
………………..
ဘာေၾကာင့္မ်ား ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္
မေဟာင္းေသးတာလည္းဆိုတာ အံၾသမိသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၈)ႏွစ္ ဝန္းက်င္ခန္႕က ခေရပင္မ်ားမွာ
ပို၍ပင္ အုံ႕ဆိုင္းလာေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ၿပီးခ့ဲတဲ့ (၈)ႏွစ္ ကတည္းက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ
ဒီခေရပင္တန္းေတြေအာက္မွာ စကၠဴၾကယ္ေတြေခါက္ၿပီး ဖန္ပုလင္းေလးထည့္ခဲ့ တာ အခုထိဆိုတာ ဘယ္သူမွ
သတိထားမိမွာ မဟုတ္ေပ။ ဘယ္ေတာ့မွမေဟာင္းတဲ့ အခ်စ္ေတြနဲ႕အတူ စကၠဴၾကယ္ေတြထည့္ထားတဲ့ ဖန္ပုလင္းေလးမ်ားကေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲမွာ အစီအရီရွိေနေသးသည္။ ဖန္ပုလင္းေလးထဲမွ စကၠဴၾကယ္ေလးတစ္ခုခ်င္းစီတြင္
ၾကည့္ႏူးျခင္းမ်ား အျပည့္အႏွက္ရွိေနသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ တပ္အပ္ေျပာရဲ၏။ မယံုေသာသူရွိရင္လည္း
ၿပဳံးျပရုံသာ တတ္ႏိုင္ ေတာ့သည္။ ေသခ်ာျခင္းတစ္ခုမွာ ေဟာင္းႏြမ္းမသြားေသာ အရာမ်ားထဲတြင္
အခ်စ္တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္သည္။ မည္သုိ႕ မည္ပံု အမည္နာမ တပ္၍ မည္သည့္အခ်စ္ဆိုသည္မွာေတာ့
အမည္နာမ မတပ္လိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵပင္ျဖစ္သည္။
……………………………………………………………………………………………………………………
ၿပီးခဲ့ေသာ
(၈)ႏွစ္ခန္႕
ဒါဟာ မေတာ္တဆဆိုရင္
ကိုယ့္ကိုယ္ တစ္ဘဝလံုး အက်ဥ္းခ်လိုက္တဲ့
မေတာ္တဆတစ္ခုပဲ။
-- မိုးလူ--
“စက္ကထြက္လာတဲ့အမွတ္တရ
ပစၥည္းထက္ လက္နဲ႕လုပ္ထားတဲ့ အမွတ္တရ ပစၥည္းေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ပို တန္ဘိုးႀကီးသလဲဆိုတာ
မင္းတို႕သိလား”
“ေျပာပါဦး
ကိုမိုးလူရယ္”
“ေအးးးးးး
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ကျဖစ္လာတဲ့ ခံစားမႈနဲ႕အတတ္ပညာတစ္ခုကိုေပါင္းစပ္ထားလို႕ကြ ၿပီးေတာ့
လက္ျဖစ္ပစၥည္းေတြဟာ အကန္႕အသတ္နဲ႕ပဲရတာေၾကာင့္”
“ဟုတ္ပါတယ္ကြာ
ငါတို႕လည္း မင္းလုပ္ေပးတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြဆို သိမ္းထားပါတယ္”
“ငါကလည္း
ငါလုပ္ေပးတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြဆို အဲလို သိမ္းထားတတ္တဲ့သူေတြပဲေပးခ်င္တာ။ ခုေက်ာင္းအနီးကပ္
(၁၀)ရက္ၿပီးရင္ေတာ့ မင္းတို႕ကိုအမွတ္တရတစ္ခုခု ေပးမယ္လို႕ စဥ္းစားထားတယ္”
ေရွာ့ပင္းေမာ္လ္တစ္ခုကေန ဖုန္ပုလင္း အေသးေလး
(၁၀)လံုး ဝယ္ထားသည္။ အေဝးသင္အနီးကပ္မွာ ခင္မင္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္း (၄)ေယာက္ႏွင့္ အထက္တနး္ကတည္းက
ခင္ခဲ့ေသာသူငယ္ခ်င္း (၅)ေယာက္ အတြက္ျဖစ္သည္။ က်န္ေသာတစ္လံုးကေတာ့ ေက်ာင္းအပ္ေသာေန႕တြင္
ေတြ႕ခဲ့ရေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ အတြက္ဟူ၍ ဖယ္ထားမိလိုက္၏။ မည္သုိ႕မည္ပံု သူ႕အတြက္ဝယ္ခဲ့မွန္းေသာ
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ေန႕ကို တစ္ပုလင္းစာ စကၠဴၾကယ္ေလးမ်ားကို
ေရာင္စံုေခါက္၍ ထည့္ထားသည္။ အေဝးသင္ အနီးကပ္တက္ခဲ့တာ (၅)ရက္ရွိၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စကၠဴၾကယ္ေလးမ်ား
အျပည့္ျဖစ္ေနေသာ ဖန္ပုလင္းေလး (၅)လံုးရခဲ့ၿပီ။ အျပင္က်ဴရွင္တြင္ သင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ အတန္းတက္စာရင္းကို
သူငယ္ခ်င္းမ်ားထိုးခိုင္းကာ ဒဂံုတကၠသိုလ္ အဝင္လမ္းမအလယ္ရွိ ခေရပင္မ်ားေအာက္တြင္ထိုင္ၿပီး
စကၠဴၾကယ္ေလးမ်ား ေခါက္ေနလိုက္ သည္။ ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ စကၠဴေလးမ်ားေခါက္ေနရရင္ စိတ္တည္ၿငိမ္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ေျဖေလ်ာ့မႈ တစ္ခုပင္။ ငယ္ငယ္ကတည္း စကၠဴမီးပံုး ၊ ၾကာပန္း ၊ သေဘၤာ
အမ်ဳိးမ်ဳိးအစံုစံု ေခါက္ပစ္ခဲ့သည္။ ခေရပင္ေလး ေအာက္တြင္ ေခါက္ေနရင္းပင္ စကၠဴၾကယ္ေလးမ်ား
တစ္ပုလင္းေလးစာ ျပည့္သြားသည္။
“တစ္ပုလင္း
ဘယ္ေလာက္လဲမသိဘူး”
အသံၾကားရာတစ္ခ်က္ၾကည့္မိသည္။ ျမင္ျမင္ခ်ငး္ပင္
ဒါဟာမေတာ္တဆလားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးမိ၏။ မေတာ္တဆပင္ ျဖစ္ပါေစ။
“ခင္ဗ်ာ”
“စကၠဴၾကယ္
တစ္ပုလင္း ဘယ္ေလာက္လဲလို႕”
“ေအာ္ ေရာင္းတာမဟုတ္ဘူးဗ်။
လက္ေဆာင္ေပးဖို႕ ေခါက္ထားတာ”
“ဒါဆို လက္ေဆာင္ရေအာင္
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ”
ကၽြန္ေတာ့္ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းတြင္
အၿပဳံးတစ္ခုရစ္တြဲခိုေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက စကၠဴၾကယ္ေလးေတြ ေခါက္ထားေသာ ဖန္ပုလင္းေလးနားမွာ
တစ္ဝဲသီသီျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္လိုလဲဆိုသည့္ အမူအယာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္ျပသည္။
ကၽြန္ေတာ္ရယ္ခ်င္သြားသည္။ ရုတ္တရက္ ထင္မွတ္မထားတဲ့ ကိစၥတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္လုပ္လုိက္မိသည္။
“ေရာ့ ဖန္ပုလင္း
အလြတ္တစ္ခုနဲ႕ ၾကယ္ေခါက္ဖို႕ စကၠဴတစ္ထုပ္ယူသြား။ ေနာက္ေန႕ ဒီေနရာမွာ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္”
ကၽြန္ေတာ္ကမ္းလိုက္ေသာလက္အား သူလွမ္းယူလိုက္သည္။
သေဘာတူသည့္အေနႏွင့္ ေခါင္တစ္ခ်က္ၿငိတ္ျပသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္အၿပဳံးတစ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ထပ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ပထမအၿပဳံးထက္ ပိုၿပဳံးသည္မွာသိသာ၏။ ဒုတိယအၿပဳံးမွာ သူ႕သြားေလးမ်ားေပၚလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
……………………………………………………………………………………………………………………
ကၽြန္ေတာ္ၾကယ္ေလးမ်ားေခါက္ေနသည့္ရက္မ်ားအတြင္းပင္
ေနာက္ထပ္လိုခ်င္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေၾကာင့္ ဖန္ပုလင္းေလးငါးလံုးထပ္ဝယ္ရသည္။ ဒီေန႕ေတာ့
ဖန္ပုလင္း (၅)ပုလင္းႏွင့္ ခေရပင္တန္းေအာက္တြင္ ထိုင္၍ေခါက္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္
တစ္စံုတစ္ေယာက္ရပ္ေနမွန္းခံစားမိ၍ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လုိက္ သည္။ သူ၏လက္ထဲ စကၠဴၾကယ္ေလးမ်ား
အျပည့္ထည့္ထားေသာ ဖန္ပုလင္းေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မ်က္ခံုးတစ္ခ်က္ပင့္၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ၿပဳံးကာျပသည္။ မေျပာမဆိုပင္ ကၽြန္ေတာ့ေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္၍ မေခါက္ရ ေသးေသာ စကၠဴမ်ားကိုယူ၍
ၾကယ္ေလးေတြေခါက္ေပးသည္။ ကၽြမ္းက်င္စြာပင္ေခါက္ေသာသူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုေန႕က
ဖန္ပုလင္းေလးမ်ားထဲတြင္ စကၠဴၾကယ္ကေလးမ်ား ျပည့္ကာသြားသည္။
“ေနာက္ဆံုးေန႕က်
ေတြ႕ၾကတာေပါ့။ အဲသည္ေန႕မွ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တယ္ဆိုရင္ ယူပါ့မယ္”
သူ႕ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ၿပဳံးမိသည္။
စိတ္ထဲမွ ၾကည္ႏႈးျခင္းအခ်ဳိ႕ကို ခံစားမိ လိုက္သည္။
အခန္းထဲတြင္စီကာထားေသာ ဖန္ပုလင္းေလး (၁၅)လံုးကို
ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးေနမိသည္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္စြာပင္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိလိုက္၏။
ဘယ္ေမဂ်ာ ၊ ဘယ္အေဆာင္ ၊ နာမည္ဘယ္သူဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မေမးမိလိုက္ေခ်။ လူတစ္ေယာက္ ကိုယ့္အေပၚမေျပာမိေသာ
(သို႕) မေျပာခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို မေမးတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္အက်င့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
တကယ္ေတာ့ လူႏွစ္ဦးၾကားတြင္ သံေယာဇဥ္တစ္ခုသာ လိုလိမ့္မည္။ ထိုမသိျခင္းသည္ ထိုလူႏွစ္ဦး၏
သံေယာဇဥ္ကို ပိုခိုင္ၿမဲလိမ့္မည္ဟုသာ ကၽြန္ေတာ္ထင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
မလိုအပ္ေတာ့အရာေတြမွာ
မသိအပ္တဲ့အရာေတြပါေနတယ္။
ေငးၾကည့္ေနရုံနဲ႕
ကိုယ္သူ႕အနား
(သူမသိေအာင္)ရွိေနရုံနဲ႕
အခ်စ္ဟာ ၿပီးျပည့္စံုတယ္။
--မိုးလူ--
……………………………………………………………………………………………………………………
ထံုးစံအတိုင္းပင္ အားလံုးဟာ ေရသန္႕ဗူးကိုယ္စီႏွင့္
ေရပက္ဖုိ႕တာစူေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ စကၠဴၾကယ္ ေလးေတြ ထည့္ထားတဲ့ ဖန္ပုလင္းမ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။
ဖန္ပုလင္းေလးေတြရဲ႕ ေအာက္ေျခတြင္ တိတ္အၾကည္ေလးျဖင့္ လက္ေဆာင္ေပးမည့္ သူငယ္ခ်င္းနာမည္မ်ားကို
ကပ္ထားသည္။ နာမည္မကပ္ရေသး ေသာ ဖန္ပုလင္းအလြတ္ေအာက္တြင္ “သူ”ဟုသာ ကပ္ထားလိုက္သည္။ တြယ္ၿငိမိေသာ
သံေယာဇဥ္တစ္ခုတြင္ အမည္နာမမ်ားမလိုဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနေသာ
ထိုင္ခံေလးတြင္ ဖုန္ပုလင္းေလးမ်ားစီကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေပးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္
ဖုန္ပုလင္းတစ္လံုးသာ က်န္ေတာ့၏။ စာသင္ခန္း၏ တံခါးေပါက္ဝသို႕ ခဏခဏၾကည့္ေနမိေသာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ့္ကၽြန္ေတာ္
ျပန္လည္ရယ္ခ်င္မိ သြားသည္။ ထိုခံစားမႈသည္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးကို ေလာင္ၿမိဳက္ေစေသာ မီးစတစ္ခုဟု
ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ သင့္သည္။ အရိပ္တစ္ခု တံခါးေပါက္ဝသို႕က်ေရာက္လာသည္။ ထံုးစံအတိုင္းပင္
သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ အၿပဳံးတစ္ခု ကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာ စားပြဲခံုေရွ႕သို႕အေရာက္
သူ႕လက္ကို ကမ္းေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း “သူ”ဟုေရးသားေသာ စကၠဴၾကယ္ေလးမ်ားထည့္ထားသည့္ ဖန္ပုလင္းေလးကို
လွမ္းကာ ေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ျပန္လည္ကာ ၿပဳံးျပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အၿပဳံးတြင္
ကပ္ၿငိတြယ္ေစေသာ အရိပ္အေယာင္မ်ား ကပ္ပါသြားသည္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရသည္။
အခ်ိန္နာရီ
မလိုသည့္အရာမ်ားထဲတြင္
အခ်စ္ တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္သည္။
ေသခ်ာသည္မွာ
အခ်စ္တြင္
အခ်ိန္ကာလမရွိေပ။
--မိုးလူ--
“ဒုတိယႏွစ္က်ရင္
ျပန္ေတြ႕ၾကတာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္စကားစလိုက္ေသာအခါ
သူက ေခါင္းသာတစ္ခ်က္ၿငိတ္ျပသည္။ သူ႕ကို ဖုန္ပုလင္းလွမ္းေပးေသာ ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ား အနည္းတုန္ေနသည္ကို
သူသတိထားမိသြားၿပီလားဟု စိုးရိမ္စိတ္က အနည္းငယ္ဝင္သြား သည္။ ေျခဖ်ားကတစ္ဆင့္ အေႏြးဓာတ္တစ္ခုက
တစ္ကိုယ္လံုးစီးေမ်ာကာေနသည္။ ပတ္ဝန္က်င္းတစ္ခုလံုး မည္သည့္အသံမွ မၾကားနိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ခံစားလိုက္ရသည္။
ေခ်ာက္ကမ္းပါးတစ္ခု၏ အစြန္းနားတြင္ ရပ္ေနရသလိုပင္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ဟာတာတာႏွင့္ တစ္ခုခုဆံုးရႈံးသြားေတာ့မလို
ခံစားေနလိုက္ရသည္။ အသိစိတ္လြတ္သြားသူတစ္ေယာက္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသည့္ၾကားထဲမွပင္
ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲတြင္ သူ႕လက္တစ္ဖက္က ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီျဖစ္သည္။
“ကၽြန္ေတာ့္
သူ႕ကိုခ်စ္တယ္”
အစီအစဥ္မက်
အစီအစဥ္မက်တက်ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားမွ စကားအခ်ဳိ႕က ထြက္က်သြားသည္။ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေတာ့
ျမင္ေနက်အတိုင္း ၿပဳံးကာျပသည္။ အသိစိတ္အခ်ဳိ႕က ႏႈိးေဆာ္မွ သူ႕လက္ကို ကၽြန္ေတာ္လႊတ္ခ်လိုက္မိသည္။
သူ႕လက္တစ္ဖက္က ကၽြန္ေတာ့္ပုခုံုးကို လာထိေတြ႕လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်က္ၿပဳံးျပသည္။
မည္သို႕အဓိပၸာယ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ပါ။ ရွက္စိတ္တို႕ျဖင့္ အနည္းငယ္ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းငိုက္စိုက္မိသည္။
ခဏၾကာသိလိုက္ရသည္က သူအခန္းထဲက ထြက္ခြားသြားၿပီျဖစ္သည္။
……………………………………………………………………………………………………………………
ထို႕ေန႕မွစ၍ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ထိ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို
မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။ ႏွစ္တိုင္းလိုလို ဒဂံုတကၠသိုလ္ မုဒ္ဦးလမ္းမႀကီးအလယ္ ခေရပင္တန္းေအာက္မ်ာ
စကၠဴၾကယ္ေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္အေခါက္မျပတ္ခဲ့ေပ။ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ အမွတ္တရအျဖင့္သိမ္းထားတတ္သူနည္းၾကသည္။
တန္ဖိုးႀကီးမွသာ အေလးထားတတ္တာကိုးလည္း ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပဳလုပ္ေသာ စကၠဴၾကယ္ဖန္ပုလင္းေလး
မ်ားသည္ တန္ဖိုးမႀကီးေပမယ့္ တန္ဘိုးေတာ့ႀကီးမည္ထင္ပါသည္။ ထိုေန႕က သူ႕အား ကၽြန္ေတာ့္အမွတ္တရ
လက္ေဆာင္ ဖန္ပုလင္းေလးကို အၿမဲတမ္းသိမ္းထားေပးပါဦး မေျပာလိုက္ရေခ်။ သူ႕ဆီမွလည္း အမွတ္တရတစ္ခုခု
မရလိုက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ သူ႕အနားမွာရွိေနရရုံတင္ ထိုအရာက လက္ေဆာင္ဟုပင္ ယူဆလိုက္သည္။
ဘယ္လိုေဟာင္းေဟာင္း
မေျပာင္းခဲ့ဘူး
သူ႕အတြက္က
သူ႕နားမွာ
သူသိသိ မသိသိ
ကိုယ္ရွိေနဖို႕ပဲ။
--မိုးလူ--
……………………………………………………………………………………………………………………
လြန္ခဲ့ေသာ (၈)ႏွစ္ကအေၾကာင္းကို ေတြးတိုင္း
ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္တို႕ အသစ္ေတြျဖစ္ေနသည္။ အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းပတ္လည္တြင္ စကၠဴၾကယ္ဖန္ပုလင္းေလးေတြ
(၁၀၁)ပုလင္း ရွိၿပီ။ သူနဲ႕ေတြ႕ရင္ ေပးဖို႕ဆိုၿပီး (၈)ႏွစ္တာလံုး အလြမ္းေျပေခါက္ထားေသာ
ၾကယ္ကေလးေတြျဖစ္သည္။ ပူေလာင္ေသာ မီးတစ္စ ကိုၿငိမ္းဖို႕ (၁၀၁)ပုလင္းလံုး ျမစ္ကမ္းေဘးေလးတြင္ေမ်ာဖို႕
ထြက္လာသည္။ သယ္ရခက္ေသာေၾကာင့္ လက္ေက့ေလးတစ္လံုးတြင္ ပုလင္းေလးမ်ားကို စီကထည့္လိုက္သည္။
ညေန ေနဝင္ခ်ိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က အလြမ္း တစ္ခုကို ပိုရင့္ေရာ္ေစသည္။
“တားထားတဲ့
စည္းမ်ားရဲ႕ၾကားမွာ ျခားနားခဲ့ၿပီးမဟုတ္လားxxxxxxxxxxx”
အိမ္ကအထြက္ပင္
အိတ္ကပ္ထဲက ဟန္းဖုန္းေလးက ထျမည္လာသည္။
“ဟယ္လို”
“ဟယ္လို မိုးလူလား”
“ဟုတ္ကဲ့
ကၽြန္ေတာ္မိုးလူပါ”
“ဟဲ့မိုးဘူး
ငါထိုက္ထိုက္ေလ ဒီေန႕ငါေမြးေန႕ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲက P2 စားေသာက္ဆုိင္ကိုလာခဲ့ နင့္ဖုန္းနံပါတ္ကို
ငါ့မွာစံုစမ္းလိုက္ရတာ နင္လည္းသတင္းကိုေပ်ာက္သြားတာပဲ။ နင့္ဆီက လက္ေဆာင္ဘာမွ မလိုခ်င္ဘူး
စကၠဴၾကယ္ဖန္ပုလင္းေလးသာ ငါ့ကိုေပး။ သူငယ္ခ်င္း ခုလာေတာ့ ပြဲကစေတာ့မယ္ ျမန္ျမန္လာ”
အထက္တန္းကတည္းက သူငယ္ခ်ငး္မို႕ သူေျပာခ်င္ရာ
ေျပာၿပီးေတာ့ခ်ကာသြားသည္။ ေမြးေန႕ပြဲၿပီးမွ သာ ဖန္ပုလင္းေလးေတြ သြားေမ်ာမည္ဟုစဥ္းစားကာ
တကၠစီငွားကာ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲေရာက္ခဲ့သည္။ သိပ္ေတာ့ လူမမ်ားသည့္ေမြးေန႕ပြဲေလးပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။
အလင္းေရာင္ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏွင့္ အရင္တုနး္က သူငယ္ခ်င္း ေလးငါးေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
လက္ေက့ခ်္ႀကီးနွင့္မို႕ တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ျဖစ္ေနေသးသည္။
“ဟဲ့ မိုးလူ”
“ေအး ထိုက္ထိုက္
ေဆာရီးဟာ ငါလည္း အလုပ္ေတြနဲ႕မဆက္သြယ္ျဖစ္တာ”
“ဘယ္မွာလဲ
ငါ့အတြက္လက္ေဆာင္”
“ေအာ္…ေအး……ပါပါတယ္”
(၁၀၁)ပုလင္းထဲမွ
ထိုက္ထိုက္ကို တစ္ပုလင္းေပးမွျဖစ္ေတာ့မည္ဟု သိလိုက္ရသည္။ လက္ေက့ကိုဖြင့္ေနဆဲပင္။ ထိုက္ထိုက္ေဘးမွ
အရိပ္တစ္ခုက်ေရာက္လာသည္။ ႀကဳံဖူးမည္ထင္ပါသည္။ ထိုအရိပ္က်က်ျခင္းပင္ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုးထူပူလာသည္။
လက္ေက့ခ်္ကို အားယူကာဖြင့္လိုက္သည္။ မွိန္ပ်ပ်မီးေရာင္ေအာက္တြင္ စကၠဴၾကယ္မ်ားျဖင့္ျပည့္ေနေသာ
(၁၀၁)လံုးေသာဖန္ပုလင္းငယ္မ်ားျဖစ္သည္။ ဒီေလာက္ေတာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ေလ မည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအံ့ၾသမိသည္
မီးေရာင္ေအာက္ သိပ္ကိုလွပေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားေရာက္လာ ေသာ အရိပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေမာ္မၾကည့္မိေသးေပ။
မၾကည့္ရဲတာလည္း ပါမည္ထင္သည္။ လက္ေက့ခ်္ထဲမွ ဖုန္ပုလင္းတစ္လံုးထုတ္ကာ ထိုက္ထိုက္အား
ကၽြန္ေတာ္ေပးဖို႕ဟန္ျပင္လိုက္သည။္ သည္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းေမာ္မၾကည့္ဘဲ မရေတာ့ေခ်။
ကၽြန္ေတာ္ျမင္လုိက္ရေသာ မ်က္ႏွာသည္ ႏွစ္ေတြမည္မွ်ပင္ ၾကာသြားပါေစ မေျပာင္းလဲဘဲ ရွိေနေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ သူတစ္ခ်က္ၿပဳံးျပသည္။ သူ႕အၿပဳံးသည္ အရင္အတိုင္းပင္ျဖစ္သည္။
“မိုးလူ စကၠဴၾကယ္ဖန္ပုလင္းေတြ
မ်ားလွခ်ည္လား ဘယ္သူ႕အတြက္လဲ”
“(၈)ႏွစ္လံုးလံုး
သတိရရင္ရသလို လုပ္ထားတာပါဟာ”
“ငါ့ကိုေပးေလဟာ”
“ေပးလုိ႕မရဘူးဟ
ငါက တစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္လုပ္ထား ေဆာရီးပါဟာ ဟက္ပီးဘတ္ေဒး သူငယ္ခ်င္း ငါျပန္ေတာ့မယ္”
သူ႕ကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္မိသည္။ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္
ပ်က္သြားသည္မွအပ မည္သည့္အရိပ္အေယာင္မွ ကၽြန္ေတာ္မေတြ႕ရေခ်။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ၿပဳံးျပလိုက္သည္။
……………………………………………………………………………………………………………………
ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္း၏ ကူးတို႕ဆိပ္အစပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနသည္။
စကၠဴၾကယ္ဖန္ပုလင္းမ်ားကို ေမ်ာကာခ်ေနမိသည္။ သူ႕ပံုရိပ္မ်ားမေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္ေတာင္
ခံစားခ်က္အခ်ဳိ႕ေလ်ာ့ပါးသြားမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ေခ်ာင္းေရအစုန္နဲ႕အတူ ဖုန္ပုလင္းေလးမ်ား
ေမ်ာကာသြားသည္။ စိတ္တို႕က လြတ္ပါး၍မသြား။ အနည္းငယ္ေတာ့ ယုတ္ေလ်ာ့သြားသည္။ အမွန္တကယ္ေပါက္ဖြားလာေသာ
အခ်စ္တစ္ခုသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေသမသြားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္လက္ေတြ႕သိလုိက္ရသည္။ သူ႕ကိုေျပာခဲ့ေသာ
စကားေလး (၄)လံုးနဲ႕တင္ မလံုေလာက္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိသည္။
ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကိုေျပာျပခ်င္ေသးသည္။
အမ်ားႀကီးေျပာျပခ်င္သည္။
ခ်စ္ျခင္းသည္
တံု႕ျပန္စရာမလိုတဲ့အေၾကာင္း၊
ခ်စ္ျခင္းသည္
ပူေလာင္ေဆြးေျမ့သည့္ အေၾကာင္း၊
ခ်စ္ျခင္းသည္
မေသဆံုးတဲ့အေၾကာင္း၊
ခ်စ္ျခင္းသည္ အခ်ိန္ကာလမရွိတဲ့အေၾကာင္း၊
ခ်စ္ျခင္းသည္
ခ်စ္ေနရရုံႏွင့္ ျပည့္စံုၿပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း
“ကၽြန္ေတာ္
“သူ႕”ကိုေျပာျပခ်င္လိုက္တာ……..”
……………………………………………………………………….
ရင္ႏွင့္ရင္း၍
ေအာင္မိုးသူ
ၾသဂုတ္လ ၁၃ရက္
၂၀၁၄ခုႏွစ္
ညေန ၃နာရီ
၅၉မိနစ္
No comments:
Post a Comment