Sunday, February 26, 2012

ၾကယ္သီးေတြျပဳတ္ေနတဲ့..အက်ီ ၤ



မိသားစုအားလံုးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမာ္ၾကည့္လို႕။ ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေနရတဲ့ အေမ့ရဲ႕မ်က္လံုးေတြက ၀မ္းနည္းေနတာလား၊ ၀မ္းသာေနတာလားဆိုတာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မေ၀ခြဲတတ္ဘူး။ အေမ့မ်က္၀န္းထဲက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အေငြ႕အသက္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ လက္ေက့စ္ကိုဆြဲရင္း ရန္ကုန္ေလဆိပ္ရဲ႕ Check In ေနရာကို ေရာက္ေနၿပီ။ မသြားခင္အေမ့မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနတာ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့မွာပါအေမရယ္။  ဒါေတြက အေမ့အတြက္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထဲက ေျပာေနမိတဲ့စကား အေမၾကားႏိုင္မွာပါ။ အို...ႏိုင္ငံျခားကိုအရမ္းသြားခ်င္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္ အခုခ်ိန္က်မွ ေျခလွမ္းေတြေလး ေနရတာလဲ။ လက္ေက့စ္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ အံကိုႀကိတ္ထားမိတယ္။

အိမ္မွာေနရာတကာ ဆရာႀကီးလုပ္တတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မႀကီးကေတာ့  ကြၽန္ေတာ့္နားနဲ႕ မဆန္႕ေအာင္ အထပ္ထပ္မွာခဲ့ၿပီးၿပီ။

"အလုပ္ကိုေသခ်ာလုပ္ေနာ္။ ပိုက္ဆံကိုစုေဆာင္းဦး........ နင့္ကို အတိုးနဲ႕ေခ်းၿပီးပို႕တယ္ဆိုတာကို လည္း သတိရဦး။"

မႀကီးစကားနားေထာင္ရင္းနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္အေမ့မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အေမဘာမွာဦးမလဲ ဆိုတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႕ေပါ့။

"က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ေနာ္ ေအာင္ေလး"

အေမ့ဆီကစကားတစ္ခြန္းသာထြက္က်လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းၿငိမ့္ယံုသာ ၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။ အေမကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ခ်တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ အေမမသြားေစခ်င္မွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမေျပာလိုေတာ့ပါဘူး အေမရယ္။ လူငယ္ဘ၀ရဲ႕ အိပ္မက္တစ္ခုအတြက္ အားလံုးနဲ႕တန္းတူေနႏိုင္ဖို႕ ကြၽန္ေတာ္ရုန္းကန္ရဦးမယ္အေမ။ အေမနဲ႕ကြၽန္ေတာ္တို႕ဘ၀ဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ဖို႕အတြက္ဆိုတာကို ခက္ခဲလြန္းတယ္ မဟုတ္လား။

                            *************************************

"ေ၀ါ...ေ၀ါ....ေ၀ါ…"

ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္မိုးကရြာျပန္ၿပီ။ ရန္ကနု္မိုး အစိုးမရဘူးဆိုတာ ဒါမ်ဳိးပဲျဖစ္ရမယ္။ ညဘက္မုိးရြာရင္ လန္႕လန္႕ႏိုးတတ္ေသာအက်င့္ကို ကြၽန္ေတာ္ရေနၿပီေလ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕အိမ္က ဆယ္ေပအိမ္ေလး ေပမယ့္ နာဂစ္ဒဏ္ကို ခံခဲ့ရတဲ့ေခါင္မိုးေတြက ဘယ္ခံႏိုင္ေတာ့မလဲ။ မိုးယိုတဲ့ေနရာေတြ ခြက္ေတြ လိုက္ခံရတာ ကြၽန္ေတာ္အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္ေတာ့မ်ား သည္အိမ္ေလးေဆာက္ႏိုင္မလဲ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ကူးထဲမွာ ေတြးမိေနေသးတယ္။ နာဂစ္ဒဏ္ကို အလူးအလဲခံလိုက္ရတဲ့ မိသားစုေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕မိသားစုပါတယ္ဆိုရင္ တျခားသူေတြယံုပါမလားရယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိေသးတယ္။ နာဂစ္ဆိုတဲ့အရာက ကြၽန္ေတာ္စိတ္ကူးေတြကိုေျပာင္းလဲပစ္လိုက္တယ္ေလ။ အဲသည္ညမွာ……။

ေျပာျပစရာမလိုတဲ့နာဂစ္အေၾကာင္းကို ႀကဳံဖူးသူတိုင္းသိႏွင့္ေနၾကမွာေပါ့။ အဲသည္က ကြၽန္ေတာ္တို႕ အိမ္ ယိုင္နဲ႕နဲကေလးက လႈပ္ယမ္းလို႕။ ကြၽန္ေတာ္တို႕အိမ္ေလးရဲ႕ ညာဘက္မွာ တိုက္ေဆာက္ဖို႕ ျဖိဳထားတဲ့ အိမ္တစ္အိမ္ေၾကာင့္ အိမ္ကေလးဟာ ေလးဒဏ္ကို သူမ်ားထက္ကိုပိုခံခဲ့ရတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာတာ၀န္ထမ္းခဲ့တဲ့အိမ္ေလး။ သူလည္းခုေတာ့ ၾကံ့ၾကံ့မခံႏိုင္တာ မဆန္းဘူးေလ။ အိမ္ေခါင္မိုးက သြပ္ေတြက တစ္ခ်ပ္ခ်င္းစီေတာင္ ျပဳတ္မထြက္ႏိုင္ဘဲ သြပ္မိုးေတြတြဲထားတဲ့ ထုပ္တန္းႀကီးတစ္ခုလံုးပါ အခ်ပ္လိုက္ႀကီးေလထဲကိုပါသြားေရာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕အိမ္ေရွ႕က ဓာတ္တိုင္ေတြလဲၿပိဳက်။ အဖိုးတန္ပစၥည္းမရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕အိမ္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အဖိုးတန္တယ္လို႕ ယူဆတဲ့ ပစၥည္းေလး  ေတြကိုပဲ လံုျခဳံတဲ့အျခားအိမ္ကို သယ္ယူရေတာ့တာေပါ့။ အိမ္ကအစ္မကေတာ့ အမိုးဟင္းလင္းျပင္နဲ႕ အိမ္ထဲမွာ ထိုင္ငိုေနလို႕။ ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ အဲသည္ေန႕မွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ အမ်ဳိးေတြဆီ လွည့္ပတ္လို႕ ထမင္းေတာင္းစားလိုက္ရတဲ့ေန႕။ အဲသည္ေန႕မွာ တာ၀န္တစ္ခုဟာ ကြၽန္ေတာ့္ပုခံုးေပၚ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။

 ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ စိတ္ခ်လက္ခ် ပညာမသင္ခဲ့ရတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ေတြ။ မိသားစုေပၚကို အျပစ္ပံုမခ် ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္လာမယ့္မ်ဳိးဆက္အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႕လိုမျဖစ္ရေအာင္ လုပ္ရမယ့္ တာ၀န္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ပုခုံးေပၚအလုိလုိေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။

"မသြားပါနဲ႕ ေအာင္ေလးရယ္..... ငါစိတ္ပူလို႕ပါ... နင့္အစ္ကိုေတြတုန္းကလို ငါမခံစားနိုင္ေတာ့ဘူး...."

ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႕ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ဳိးစြာ ေျပာေနတဲ့အေမ့အသံက ကၽြန္ေတာ္ရင္ကို နင့္ကနဲ ျဖစ္သြားေစတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အေမဟာ သည္အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ပဲ ကိုင္ေပါက္မွန္း ကြၽန္ေတာ္သိႏွင့္ေနတယ္ ။ ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုက ႏိုင္ငံျခားမွာအလုပ္လုပ္ရင္း တစ္ရက္မွာ ၿမိဳ႕ထဲအလည္ထြက္ရင္း ဆိုင္ကယ္ေမွာက္လို႕ ေျခေထာက္က်ဳိးၿပီး ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ မိမိႏိုင္ငံမဟုတ္တဲ့ တျခားႏိုင္ငံက က်ဳိးသြားတဲ့ေျခေထာက္ကို ဆက္ေပးလိုက္တဲ့ေနရာ အရုိးကေကာက္ေနေရာ။ မၾကည့္ရက္ႏိုင္တဲ့ အေမဟာ ရွိတာေလးေရာင္းလို႕ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက ေဆးရုံမွာ ေကာက္ေနတဲ့ ေျခေထာက္ကို ျပန္ခ်ဳိးကာ ျပန္ဆက္ခဲ့ေပးခဲ့ရတယ္။ ဘာမွလည္း မစုမိ မေဆာင္းမိနဲ႕ အစ္ကိုလည္း အေမ့ထက္ အရင္ေနာက္ ဘ၀ကိုသြားႏွင့္ၿပီ ေရာဂါတစ္ခုနဲ႕ေပါ့။ အေမ့မွာရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အထက္သားႏွစ္ေယာက္ဟာ တျခားႏိုင္ငံသြားရင္းနဲ႕ပဲ တစ္ေယာက္က သတင္းမရနဲ႕ တစ္ေယာက္က သံုစားမရနဲ႕ျပန္လာခဲ့ရတဲ့ အေမ့ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္လ်စ္လ်ဴမရႈခ်င္ေပမယ့္ ေမ့ထားလိုက္တယ္။ အဲသည္ေန႕က အေမနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ စကားတစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ မ်ားခဲ့ရတယ္။

"အေမသည္လိုဘ၀မ်ဳိးနဲ႕ အေမေနႏိုင္ေသးလား။ အိမ္မွာအေၾကြးမရွိေပမယ့္ ေကာင္းေကာင္းငမ္းငမ္း မစားႏိုင္တဲ့ဘ၀။ ယိုင္နဲ႕နဲ႕အိမ္နဲ႕ မိုးေလတိုက္ရင္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့ဘ၀ကိုေလ။"

မေမွ်ာ္လင့္တဲ့အေျဖတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ့္နားထဲေရာက္လာတယ္။

"ေနႏိုင္တယ္။ ငါ့ေဘးမွာ နင္ရွိရင္ေတာ္ၿပီ...ေအာင္ေလး...."

စိတ္အားထက္သန္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္ အေမ့ကို စကားတစ္ခြန္းသာေျပာလိုက္ေတာ့ပါတယ္။

"အေမေနႏိုင္ေပမယ့္ သားမေနႏိုင္ဘူးအေမ။ သားကိုလုပ္ေပးပါ ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႕။"

အဲသည္ေန႕က အေမနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ အျပင္းအထန္စကားေတြမ်ားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က မွားသြားတယ္ထင္ပါတယ္.။ အေမ့ခံစားခ်က္ကို ေမ့ထားခဲ့တာလား။ ကြၽန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ဦးစား ေပးခဲ့တာလား ကြၽန္ေတာ္မဆံုးျဖတ္တတ္ေတာ့ဘူးေလ။ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြျပည့္ဖို႕ အေမ့ခံစားခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဥေပကၡာျပဳခဲ့လိုက္တယ္။

                              *****************************************

အေမ့ရဲ႕ ေျခရင္းမွာဒူးေထာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္အေမ့ကို ဦးခ်ခဲ့တယ္။ အေမ သားျပန္လာမွာပါ ေငြထုပ္ပိုက္ၿပီးေပါ့။ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္ေနတဲ့မႀကီးကေတာ့ တင္းခံထားတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။ သည္လိုအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူက ၀မး္မနည္းဘဲ ေနမွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံမွာ အရမ္းကြာဟေနတဲ့ လူတန္းစားေတြထဲက တစ္ခုကေန ရုန္းထြက္ဖို႕အတြက္ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာမွာပါ အေမ။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတဲ့ေျမႀကီးကေန ေလယာဥ္ႀကီးက ထြက္ခြာလာၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့မိသားစု လည္း ကြၽန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းထဲက ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဟာတာတာႀကီးနဲ႕ က်န္ခဲ့တယ္ ခံစားရခက္ခက္ႀကီးေပါ့။

လူငယ္စိတ္နဲ႕လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္တာရယ္။ Second God is Money လို႕ လူေတြေျပာေျပာ ေနၾကတာေတြရယ္ေၾကာင့္  ႏုိင္ငံျခားဆိုတာႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ အရင္က တစ္ေယာက္တည္းေနႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိပါဘူး။ မိခင္ဘာသာစကား ကို မေျပာႏိုင္တဲ့ တိုင္းတစ္ပါးျခားေတြၾကားမွာ ကြၽန္ေတာ္ရုန္းကန္ေနခဲ့ရတယ္။ တစ္ခန္းတည္း တူတူေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရွိေပမယ့္လည္း  အလုပ္ကျပန္ပင္ပန္းတာနဲ႕ စကားမေျပာျဖစ္ပဲ အိပ္ယာထဲ ၀င္တိုးၾကတာမ်ားပါတယ္။ သူငယ္ခ်ငး္တစ္ေယာက္ေျပာဖူးတယ္...။


"မင္း စက္ရုပ္ကမၻာကို ေရာက္သြားလိမ့္မယ္တဲ့...."

အရင္ကမယံုေပမယ့္ ခုေတာ့ယုံေနရၿပီ။  အားလပ္ရက္ကေလးရပါတယ္။ အခန္းေဖာ္နဲ႕ အျပင္သြားမလားစဥ္းစားမိတယ္။ သည္လအိမ္ကို ေငြပို႕ဖို႕ရယ္  အေၾကြးဆပ္ဖို႕ရယ္ ေခါင္းထဲေရာက္ေနရတယ္ေလ။ အခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အလုပ္ကျပန္လာတာနဲ႕ အိပ္ေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ေန႕လံုး စိတ္ေရာလူေရာ ပင္ပန္းသမွ်ေတြက ကိုယ္ပိုင္အခန္းေလးထဲေရာက္ ေျဖေလ်ာ့ရတာမဟုတ္လား။ ေခါင္းထဲမွာ ယိုင္နဲ႕နဲ႕အိမ္ေလးရယ္ အေမ့မ်က္ႏွာရယ္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ေျပး ျမင္မိေနတယ္။

                                 *****************************************

တစ္ရက္အလုပ္ကျပန္လာၿပီး ေရမိုးခ်ဳိးရင္း အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းကို လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ ဒီေကာင္ သည္ေန႕ေတာ့အိပ္မေနပဲ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ေတြေတြႀကီးၾကည့္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေဘာင္းဘီ၀တ္ေနရင္း သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။

"ေဟ့ေရာင္ မင္းဘာၾကည့္ေနတာလဲ............"

သည္ေကာင္ကြၽႏ္ေတာ့္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။  ေဟာဗ်ာ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲေနပါလား။ သူ႕မ်က္၀န္း ေတြက မ်က္ရည္ေတြ၀ိုင္းလို႕။ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္  ဒီလိုမ်က္ရည္က်တာ ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆံုးပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေနရင္း သူ႕ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္ေတြအလံုးလိုက္ အလံုးလိုက္။ မ်က္ရည္ ေပါက္ေပါက္ ေပါက္ေပါက္ က်တယ္ဆိုတာ ဒါပဲေနမယ္။ သူကြၽန္ေတာ့္ကို စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။ အဲသည္စကား တစ္ခြန္းက ရုိးရုိးေလးပဲ။ တကယ့္ကိုရုိးရုိးေလး ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကို လာထိတာဗ် လာထိတာ။ 

"အိမ္ကိုသတိရလို႕ပါကြာ.............. " တဲ့ အဲသည္စကားတစ္ခြန္းၾကားၾကားခ်င္းပဲ ကြၽန္ေတာ္ရင္ထဲ ဆို႕တက္သြားတယ္။ သူကလက္ထဲက စာအုပ္ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပတယ္။ သူၾကည့္ေနတာ သူ႕မိသားစုပံုပဲ ပံုထဲက  မိသားစုက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။ ပံုထဲက ၿပဳံးခ်ဳိခ်ဳိနဲ႕ အသက္ႀကီးႀကီးမိန္းမတစ္ေယာက္က သူ႕အေမပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ေနာက္ၿပဳံးလွလွနဲ႕ ကေလးပံုေလးေတြ။ ေနာက္ကေလးေတြ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း စာသင္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ႏိုင္ငံျခားလာတဲ့ပံုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးကို သူ႕စကားတစ္ခြန္းက မွန္သြားေအာင္ ထည့္ျဖည့္ေပးလိုက္တယ္။

“ငါ့ညီေတြ ညီမအတြက္ပါကြာတဲ့။ ငါ့အတြက္သူတို႕ ပညာေကာင္းေကာင္းသင္ဖို႕ပဲ”

"ငါလည္း သတိရတာပဲကြာ မင္းကလည္း......... မငိုပါနဲ႕..."

သူ႕ကိုအားေပးမွပဲ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ငိုခ်င္လာမိတယ္ ။ အိမ္ကိုေတာ့ ျပန္လာလို႕မရေသးမွန္း ကြၽန္ေတာ္သိေနတယ္။ မြန္းက်ပ္တဲ့အခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ရဦးမယ္ေလ။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ ခ်င္ေနၿပီအေမ။

                           *****************************************

အရင္ညေတြထက္ သည္ညက ပိုတိတ္ဆိတ္ေနသလိုပဲလို႕ ကြၽန္ေတာ္ထင္မိတယ္။ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕မလွပတဲ့ ရႈပ္ေထြးမႈတစ္ခုကို ကြၽန္ေတာ့္တိုက္ခန္းေပၚကေန ျမင္ေနရတယ္။ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်ငး္ကေတာ့ ေျပာရင္းဆိုရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျပတင္းေပါက္မွန္ကေန အေ၀းကိုလွမ္းၾကည့္မိတယ္။ စိတ္ထဲကေန ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးကိုဖူးလို႕ေပါ့။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း မ်က္ရည္၀ဲလာျပန္ၿပီ။ ႏိုင္ငံျခားသာ အလုပ္လာလုပ္ေနတာ စိတ္ဓာတ္ေတြမရင့္က်က္ေသးမွန္း ခုမွသိတယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ျပန္လာရမွာပါ။ အေမ့အတြက္အိမ္ေကာင္းေကာင္းေလး တစ္လံုးရယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ တူ၊တူမေလးေတြ (ကေလးေတြ)ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြ အတြက္ရယ္ေပါ့။

"ဟင္းးးးးးးးးးးးးးးးး"

အိပ္ခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ၿပီ။ ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာ ေအးစက္စက္ႀကီးနဲ႕ အိမ္ကိုလြမ္းတာလား ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ရြာကိုလြမ္းတာလား အေမ့ကိုသတိရတာလား ဆိုတာ မေျပာျပတတ္ေအာင္ ခံစားခ်က္ေတြက အေရာင္စံုေနတယ္။ ကုတင္ေပၚ အိပ္ေနရင္းကေန ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို ညည္းလိုက္တယ္။

“အလႊာလူတန္းစားxxxxအိပ္မက္မ်ားxxxအိမ္ျပန္အခန္းပိတ္ ႀကိတ္ငိုၾကxxxxx လူလည္အာရွသား…”

သီခ်င္းဆိုေနရင္း ရင္ထဲကတစ္ခုခုဆို႕တက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြဟာ ထိန္းမရေအာင္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးေနက်စကားေလးအတုိင္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕အနာဂတ္ကို သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ထုဆစ္ေနၾကရတယ္။ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အက်ီ ၤ ၾကယ္သီးေတြျပဳတ္ေနတယ္အေမ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဘ၀ေတြဟာ ၾကယ္သီးျပဳတ္တဲ့အက်ီ ၤ ၀တ္ထားရသလိုပဲအေမရယ္။  ေလတိုက္ရင္လည္း ဟာတာတာနဲ႕ ရင္ဘတ္ကိုလာမွန္တယ္။ မိုးရြာရင္လည္း ေအးစက္စက္နဲ႕ ရင္ဘတ္ေတြေအးေနတယ္။ ဘယ္လိုခံစားရမွန္းမသိတဲ့ ခံစားခ်က္ေလ။ တစ္ဖက္က သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ေတာ့ သူ႕ပါးက မ်က္ရည္ေတြက မေျခာက္ေသးဘူး။ သူ႕အက်ီ ၤၾကယ္သီးေတြလည္း ျပဳတ္ေန တယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္အေမ။ ကြၽန္ေတာ္တို႕လိုပဲ  ဒီႏိုင္ငံမွာ အက်ီ ၾကယ္သီးေတြျပဳတ္ေနတဲ့ သူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမလဲဆိုတာရယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြရယ္ ေနာက္လာမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံက လူငယ္ေတြရယ္ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကယ္သီးေတြျပဳတ္ေနတဲ့ အက်ီ ၤကို၀တ္ရဦးမွာလဲဆိုတာ။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနတုန္းပဲ……….အေမ။

                    *******************************************

ေအာင္မိုးသူ(စူးရွ)
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၆ရက္ ၂၀၁၂ခုႏွစ္
၁၂နာရီ ၁၇မိနစ္။

2 comments:

  1. အရသာတစ္မ်ိဳးေပးတဲ့ ပိုစ္ေလးပါ..........

    အၿမဲတမ္းအားေပးေနမယ့္ ......... မဂ်က္

    ReplyDelete
  2. ကိုစူးရွပို႔စ္ေလးကို MOBA မွာ ေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ comment ေတြက နည္းနည္းေပါ႔ေနသလိုပဲ။ အဲဒါေၾကာင္႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဒီမွာ လာေျပာတာပါ။ သိပ္ႀကိဳက္တဲ႔ ပို႔စ္ေလးတစ္ခုပါ။ ဆက္လက္အားေပးေနပါ႔မယ္။ ရသာစာေပကို အျမတ္ႏိုးဆံုးပါပဲ။ ေရးႏိုင္တဲ႔လူကိုလည္း ေလးစားပါတယ္ဗ်ာ...........

    ReplyDelete