ေခါင္းစဥ္မဲ့ တိမ္တိုက္မ်ား

ဒီေန႕ အရင္ေန႕ႏွင့္မတူ ညေနေစာင့္အခ်ိန္ တိမ္မ်ားထူထပ္လို႕ေနသည္။ အိမ္အျပန္၀ယ္စရာရွိသည္ႏွင့္ ရုံးကိုခြင့္ေတာင္း ကာ နာရီအနည္းငယ္ေစာ၍ ဆင္းလာခဲ့မိသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္တနဂၤေႏြညမွ ျပန္ေရာက္ေသာ က်ဳိက္ထီးရုိးဘုရားဖူးခရီး ေၾကာင့္လည္း အလြန္ပင္ပန္းသည္မို႕ အိမ္တြင္ေစာေစာျပန္နားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ရုံးမွေစာဆင္းလာျခင္းျဖစ္၏။ က်ဳိက္ထီးရုိးခရီးကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေျခလ်င္တက္ခဲ့ရသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ေရတံခြန္ဆိုသည့္ေနရာအား မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ သြားခဲ့ရသည္ကတစ္ေၾကာင္းမို႕ အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္မည္သို႕မွ် မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ရုံးကိုတစ္ရက္ေလာက္ နားခ်င္ေသာ္လည္း ခြင့္ယူေသာရက္မ်ားႏွင့္ သူေဌးမ်က္ႏွာပ်က္မည္စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ရုံးတက္ရ ေသာ္လည္း လူကေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းေနသည္။ ညေနေစာင္းလာသည္ႏွင့္ေအးလာေသာေၾကာင့္ ေညာင္းညာမႈဒဏ္ မ်ားက တဆစ္ဆစ္ႏွင့္ကိုက္လာေတာ့၏။ အိမ္ေစာေစာျပန္နားမွဟုေတြးကာ ရုံးမွထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

အမွန္ဆိုလွ်င္ ခရီးပန္းလာေသာပင္ပန္းမႈထက္ လမ္းခရီးတြင္ႀကဳံခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို မေမ့ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္က ပိုသည္ဟု ကၽြန္မထင္မိသည္။ ယခုလိုညေနေစာင္း တိမ္ေတြခပ္အံု႕အံု႕ခပ္မိႈင္းမႈိင္းမ်ားႏွင့္ ေမ်ာခ်င္ရာေမ်ာေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီးရင္ထဲမွပို၍ပင္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။ ကၽြန္မႏႈတ္ဖ်ားမွ စကားတစ္ခြန္းတိုးတိုး ညင္သာစြာထြက္က်လာမိ၏။

“အို…….ကေလးရယ္………..”

ကၽြန္မလို အလယ္အလတ္တန္းစား(အလယ္အလတ္ဟုမဆိုသာေသာ္လည္း အလယ္အလတ္ထက္ အနည္းငယ္္နိမ့္သည္ ဟုေျပာေသာ စကားလံုးမရွိသျဖင့္) လခစာ၀န္ထမ္းတစ္ေယာ္ကအဖိုး ထိုကေလးအတြက္ ရင္ထဲပူပန္သြားတာ တန္ပါ့မလားဟုပင္ ေတြးလိုက္မိေသးသည္။ သက္ျပင္းတစ္စံုခ်ရင္း ရုံးထမင္းျခင္းေထာင္းတစ္ဖက္ျဖင့္ ေမ်ာလြင့္ေနတဲ့တိမ္ တိုက္မ်ားကိုသာကၽြန္မေငးေမာၾကည့္ေနမိ၏။ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ေနေသာ ကိုယ္လက္မ်ားႏွင့္အတူ ရင္ထဲတြင္လည္း တဆစ္ဆစ္ျဖစ္ေနသည္။

                        **************************************************

ၿပီးခဲ့တဲ့ၾကာသပေတးေန႕ညက ကၽြန္မတို႕သူငယ္ခ်င္း (၉)ေယာက္ က်ဳိက္ထီးရုိးဘုရားဖူးဖို႕ ခရီးထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုခရီး ျဖစ္ေျမာက္ရန္ တစ္ႏွစ္ေလာက္အခ်ိန္ယူကာ စီစဥ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္၍ အားလံုးတက္ၾကြေနၾကသည္။ ကၽြန္မတို႕အဖြဲ႕ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေခါင္းေဆာင္ပါသည္မို႕ သူစီစဥ္သမွ်သာ လိုက္နားေထာင္လိုက္၏။ တကယ္ဆို က်ဳိက္ထီးရုိး ဘုရားသို႕ ကၽြန္မတစ္ခါမွ်မေရာက္ဖူးေခ်။ ဖူးခ်င္ေသာစိတ္ဆႏၵႏွင့္တကြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ စီစဥ္မႈေၾကာင့္ ကၽြန္မ ခရီးစဥ္အား လိုက္ပါခြင့္ရခဲ့သည္။ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္သာေတြ႕ဆံုခဲေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမို႕ တစ္လမ္းတစ္တြတ္တြတ္ျဖင့္ စကားမ်ားေျပာကာ လိုက္ပါခဲ့ရသည္။ ခရီးစဥ္အေသးစိတ္အၾကမ္းဖ်င္းကိုေတာ့ မသြားခင္ကတည္းက ကၽြန္မသိခြင့္ရခဲ့ သည္။ ကၽြန္မတို႕ အေ၀းေျပးကား၀န္းမွထြက္ခြာၿပီး ၊ ကင္ပြန္းစခန္းသို႕ေရာက္လွ်င္ ခဏနားမည္။ ေျခလ်င္တက္မည္ဆို ေသာေၾကာင့္ ပါလာေသာအထုပ္မ်ားကို အထမ္းသမားေခၚကာ ေပးလိုက္မည္။ အထုပ္အပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေျခလ်င္တက္ၾက မည္ျဖစ္သည္။

အေ၀းေျပးကားဂိတ္မွ ကၽြန္မတို႕စီးလာေသာ ကားႀကီးတျဖည္းျဖည္းတရိပ္ရိပ္ႏွင့္ အရွိန္ျဖင့္ေမာင္းနွင္ေနသည္။ ညဘက္မို႕ ထင္သည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ဘာမွသဲသဲကြဲကဲကၽြန္မသိပ္မေတြ႕ရေပ။ ရန္ကုန္ႏွင့္က်ဳိက္ထီးရုိးခရီးသည္ အနည္းငယ္ တိုေတာင္းသည္ဟုလည္း ကၽြန္မေျပာသံၾကားရသည္။ ေလး၊ ငါးနာရီေလာက္ပင္စီးလိုက္ရသည္။ ကင္ပြန္းစခန္းဟု ေခၚေသာ ေတာင္ေျခသို႕ ကၽြန္မတို႕ေရာက္ရွိလာခဲ့၏။ ေတာင္ေျခေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက အထမ္းသမားတစ္ေယာက္ကို ေခၚလာၿပီး အထုပ္ေတြအားလံုးကို စုလိုက္သည္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲထင့္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္မတို႕အထုပ္ေတြကို လိမ္သြားလွ်င္ဆိုသည့္ အေတြးကေခါင္းထဲသို႕၀င္လာသည္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းနားကပ္၍ စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္သည္။

“ဟဲ့…….ေအာင္ႀကီး… နင့္ဟာက ယံုရရဲ႕လား….”

“ေအာ္….စိတ္ခ်ပါဟ ငါက ခဏခဏသြားဖူးတာပဲ ဒီမွာေလ သူတို႕အလုပ္သမားကဒ္ သည္မွာက အထမ္းသမား မွတ္ပံုတင္ သက္သက္ရွိတယ္ေလ စိတ္ခ်မေပ်ာက္ပါဘူး..”

“ေအးပါဟယ္…. ငါကစိတ္ပူလို႕ပါ….”

ေအာင္ႀကီးကေတာ့ အထမ္းသမားႏွင့္စကားမ်ားေျပာကာ ပိုက္ဆံမ်ားရွင္းကာ ကိစၥၿပီးသြားေလသည္။ ကၽြန္မတို႕အနား ေရာက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မွ

“ဟဲ့ ဘယ္ေလာက္ေပးလိုက္ရလဲ….. ”

“ႏွစ္ေသာင္းခြဲေပးရတယ္ဟ။ မဆိုးပါဘူး တစ္ေယာက္မွ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာက်တာေလ ငါတို႕ေတြဒါကိုလည္း မသယ္ႏိုင္ဘူးေလ။ သူတို႕လည္း အပင္ပန္းခံၿပီးတက္ရမွာမဟုတ္လား….”

အထုပ္ထမ္းက ႏွစ္ေသာင္းခြဲဆိုသည့္စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မအနည္းငယ္ႏွေျမာတသျဖစ္သြားမိသည္။ တကယ့္ကို ဖူးခ်င္လို႕သာ ကၽြန္မလာခဲ့ရေသာခရီးစဥ္တြင္ နီးစပ္ရာမွေငြအခ်ဳိ႕ေခ်းငွားကာ ကၽြန္မလာခဲ့ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။  သူငယ္ခ်င္းေျပာ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မမည္သို႕မည္မွ်ေတာ့ ၀င္မေျပာမိေခ်။ အားလံုးစားေသာက္ၿပီးသည့္အခါ ကၽြန္မတို႕ ေျခလ်င္လမ္းမွ စတင္ကာ ေတာင္တက္ၾကေတာ့သည္။ မနက္ (၅)နာရီခြဲမို႕ အလင္းေရာင္မျမင္ရေသးေခ်။ ဓာတ္မီး ႏွစ္လက္ေလာက္ႏွင့္သာ ကၽြန္မတို႕တက္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္မတို႕ႏွင့္အတူပင္ လူ(၄၀-၅၀)ခန္႕ေလာက္ တက္လာၾကသည္ မွာ အမ်ားအျပား။ (၁၅)မိနစ္ခန္႕ပင္တက္ရေသးသည္ အနည္းငယ္ေမာဟိုက္လာေတာ့သည္။ နားလိုက္တက္လိုက္ႏွင့္ နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ေလးက သန္းလာေတာ့သည္။ ေတာင္တက္ရင္းပင္ တျဖည္းျဖည္းလင္းလိုက္လာသည္။

                        ***************************************************

အရုဏ္ဦးအလင္းေရာင္အား အထက္စီးမွျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းသည္ စိတ္ကိုၾကည္လင္လန္းဆန္းသြားသည္။ ေတာင္တက္ရင္းပင္ ကၽြန္မသတိထားမိလိုက္၏။ ကၽြန္မတို႕တက္ေနေသာ ေျခလ်င္ေတာင္တက္လမ္းတြင္ အထမ္းသမား မ်ားအား မေတြ႕ရေခ်။

“ေအာင္ႀကီး….ေအာင္ႀကီး….”

“မိေခ်ာရယ္ နင္ကလည္း အလန္႕တၾကားဘာတုန္းဟ….” အဖြဲ႕ေတြႏွင့္ စကားေကာင္းေနတာႏွင့္ ကၽြန္မေခၚလိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္ ေအာင္ႀကီးလန္႕သြားသည္။

“ငါတို႕ေခၚတဲ့ အထမ္းသမားလည္း မေတြ႕ပါလားဟ….”

ကၽြန္မစိုးရိမ္တႀကီးေမးလိုက္ေသာအသံေၾကာင့္ ေအာင္ႀကီးအနည္းငယ္ၿပဳံးသြားသည္။

“နင္ မရယ္နဲ႕…ငါကစိတ္ပူလို႕…”

“ေအာ္…….မိေခ်ာရယ္…. အထမ္းသမားေတြက ငါတို႕ေျခလ်င္လမ္းက မသယ္ဘူးဟ။ ေတာင္တက္တဲ့ ကားလမ္းက ထမ္းၾကတာမ်ားတယ္..။ အဲသည္ဘက္ အတက္အဆင္း ပိုအဆင္ေျပလို႕ထင္တာပဲ။ နင္မပူပါနဲ႕ ငါတို႕ထက္ သူတို႕ အရင္ေရာက္ေနလိမ့္မယ္…။”

“ဟင္…..သူတို႕က ဘာလို႕ အရင္ေရာက္ေနမွာလဲဟ”

သည္တစ္ေခါက္ကၽြန္မေမးလိုက္ေသာ ေမးခြန္းေၾကာင္ ေအာင္ႀကီးမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ၿပဳံးသြားျပန္သည္။ ထိုအၿပဳံးကေတာ့ ေစာနကအၿပဳံးႏွင့္မတူေခ်။

“ဒီလိုဟ အခ်ဳိ႕ေတြကေတာ့ သူ႕အဆက္အသြယ္နဲ႕သူ အထုပ္အခ်ဳိ႕တစ္၀က္ကို ကားနဲ႕တင္ၾကတယ္ အခ်ဳိ႕တစ္၀က္ပဲ ထမ္းၾကတယ္။ ကားနဲ႕တင္တဲ့အတြက္ သူတို႕ထဲက ေငြေတာ့ေလ်ာ့တာေပါ့ဟာ။ အခ်ဳိ႕ေတြကေတာ့ အကုန္လံုးထမ္းၾက တယ္ ေစာေစာေရာက္တယ္ဆိုတာကလဲ သူတို႕ေျခနဲ႕ ငါတိုေျခ ဘယ္တူမလဲမိေခ်ာရယ္ သူတို႕က ငါတို႕ထပ္ အရင္ ေရာက္တာေပါ့…..”

ေအာင္ႀကီးရွင္းျပၿပီး ေမာသြားဟန္တူသည္။ ေရသန္႕ဗူးထဲကေရမ်ားကို ရင္ဘတ္မ်ားရႊဲစိုသြားေအာင္ပါေသာက္လိုက္သည္။

                        ***********************************************

နားလိုက္တက္လိုက္ႏွင့္ပင္ ကၽြန္မတို႕လက္တစ္၀က္နီးနီးသို႕ေရာက္ၿပီဟုေျပာသံၾကားရသည္။

“တက္ၾက…တက္ၾကေရာက္ေတာ့မွာ…..”

နားေနရင္းပင္ ထိုအသံကိုၾကားရေသာအခါ ကၽြန္မလွည့္ၾကည့္မိလိုက္သည္။ အထုတ္မ်ားထည့္ေသာ ေက်ာပိုးပလိုင္းအႀကီး ႀကီးထဲတြင္ ခရီးေဆာင္အထုပ္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ျဖစ္သည္။ ေအာင္ႀကီးေျပာသလိုဆို ထိုလူႀကီးသည္ ေျခလ်င္လမ္းကထမ္း၍ ေငြအျပည့္လိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ေနာက္ထပ္ကၽြန္မမ်က္လံုးမ်ားသည္ ထိုလူႀကီး၏ေဘးတြင္ထိုင္၍ ဖရဲသီး စားေနေသာ ကေလးမဆီသို႕ေရာက္သြားသည္။ အလြန္ဆံုးရွိလွ အသက္က (၁၂-၁၃)ႏွစ္ေလာက္ပင္ျဖစ္မည္။ ထိုကေလး မ၏ေဘးတြင္ ေျပာရလွ်င္ လက္ငါးေပြ႕စာေလာက္ အ၀တ္မ်ားကိုထုတ္ကာထားေသာ အ၀တ္ထုတ္တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မၾကည့္ေနရင္းပင္ ထိုလူႀကီးႏွင့္စကားမ်ားေျပာေနသည္။

“သမီးလာ သြားရေအာင္….” အထမ္းသမားႀကီးေခၚလိုက္ေသာအခါ ေစာနက အ၀တ္ထုပ္ႀကီးအား ေခါင္းေပၚရြက္ကာ သူမအေဖေနာက္သို႕လိုက္သြားေလသည္။ ကၽြန္မနားေနရင္းနဲ႕ပဲ ထိုသားအဖကို မ်က္စိတစ္ဆံုးလိုက္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေနေရာင္ကတျဖည္းျဖည္းျမင့္လို႕လာသည္။ အပူရွိန္ေၾကာင့္ ပို၍ေမာပန္းလာၾကသည္။

“ဗိုက္ဆာရင္ တစ္ခုခုစားၿပီးနားၾကမယ္ေလ”

ေအာင္ႀကီးေျပာေသာစကားေၾကာင့္ အားလံုးကေထာက္ခံၾကသည္။ ေနာက္နားမည့္ေနရာတစ္ေနရာတြင္ ကၽြန္မတို႕ တစ္ခုခုစားကား နားေနရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ မိနစ္(၃၀)ေလာက္ ကၽြန္မတို႕တက္ၿပီးေသာအခါ နားေနရန္ ေနရာတစ္ခုသို႕ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ အားလံုးအထုပ္မ်ားပစ္ကာ စားေသာက္စရာမ်ား မွာၾကရင္း ကၽြန္မျမင္ကြင္းတစ္ခု ကို သတိထားမိလိုက္ျပန္သည္။ ေစာနက ကၽြန္မမ်က္စိတစ္ဆံုးၾကည့္မိေသာ သားအဖျဖစ္သည္။ အထမ္းသမားလူႀကီးက ဖရဲသီးစားေနသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္မဂရုျပဳမိသည္မွာ အထမ္းသမားလူႀကီးမဟုတ္ေခ်။ သူ၏ေဘးမွ သူ၏သမီးငယ္ ကေလးမေလးပင္ျဖစ္သည္။ ထိုျမင္ကြင္းျမင္လုိက္ရသည္မွာ ေမာေနသည့္ၾကားထဲမွပင္ ရင္ထဲမွအနည္းငယ္ဆို႕တက္လာ သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ကေလးမေလးသည္ သူမသယ္လာေသာ္အထုတ္ႀကီးအား ေခါင္းမီကာ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္အိပ္ ေပ်ာ္ကာေနေတာ့သည္။ သူမ၏နားသန္ေမႊးေလးမ်ားသည္ ေတာင္ေပၚကေလေအးေအးႏွင့္အတူ မလြင့္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ေခၽြးမ်ားျဖင္သိပ္ကာကပ္ေနေတာ့သည္။ ပါးျပင္မွာ ေခၽြးမ်ားျဖင့္ေခ်းအနည္းငယ္ထပ္ကာ အထမ္းထပ္ႀကီးေပၚတြင္ အိပ္ေနသည္မွာ ကၽြန္မရင္ထဲမေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာပင္

“သမီးထထ……..သြားၾကရေအာင္”

အေဖျဖစ္သူႏႈိးလိုက္ေသာအခါ အိပ္ခ်င္မူးတူးထကာ အထုပ္ကိုေကာက္ဆြဲေတာ့သည္။ ကေလးမေလးအထုပ္ကိုမကာ ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္မည့္ဆဲဆဲပင္ အထုပ္ကသူမအား အေနာက္သို႕ျပန္ဆြဲကာ လိမ့္က်ေတာ့မည္ဟန္ကို ေဘးအနားက လူအမ်ားျမင္ကာေအာ္ဟစ္က်ေတာ့သည္။

“အမေလးးးးးးးး အမေလး…ဟဲ့ဟဲ့…….”အသံမ်ားေ၀စီကာ ဆူညံသြားသည္။ သူမ၏အေဖမွာ အခ်ိန္အထုပ္အား သူမဆီမွ ယူကာ ခံုေပၚသို႕ျပန္တင္ကာ သူမကိုေရအနည္းငယ္တိုက္လိုက္သည္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးထလာလိုက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္ ပံုမွန္ပင္အထုပ္ကိုျပန္ထမ္းကာ ကၽြန္မေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္မ ကေလးမေလးေနာက္ ေက်ာကိုၾကည့္ရင္း ေတြ႕မိလိုက္ေသာအရာတစ္ခုသည္ ကၽြန္မရင္ထဲကို လႈိင္းတစ္ခုျဖန္းကနဲ ရိုက္လိုက္သလိုပင္။ ကေလးမေလး၀တ္ထားေသာ ရွပ္အက်ီ ၤအျပာေရာင္ေနာက္တြင္ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ဆိုသည့္ အထမ္းသမားမ်ား၀တ္ေသာ အက်ီ ၤျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္မွာက်န္ခဲ့ေသာ သူမႏွင့္ရြယ္တူ ကၽြန္မတူမေလးကို သြားျမင္မိလိုက္သည္။ ရင္ထဲတစ္ခ်က္ဆို႕ကာ ႏႈတ္ဖ်ားမွ စကားလံုးတစ္လံုးပင္ ကၽြန္မေရရြတ္မိ၏။

“ေအာ္…………ကေလးရယ္….”

                        *****************************************************

“၀ွီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ကားတိုက္ၿပီးေသခ်င္ေနၿပီလား”

ကားေပၚမွလူေအာ္သြားမွ ကၽြန္မအေတြးထဲမွ သတိျပန္၀င္လာသည္။ ခရီးလမ္းမွ ကေလးမေလးအေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း အနည္းငယ္ေတြေ၀မိသြား၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မလက္ကို တစ္စံုတစ္ရာလာေရာက္ထိခတ္ေလသည္။ ကၽြန္မၾကည့္လိုက္ မိေသာအခါ ပါးျပင္မွာသနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္ ဘယ္ဘက္လက္တြင္ စံပယ္ပန္း ၊ ေရႊပန္း ၊ ေငြပန္းမ်ားကို ကိုင္ထားေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။

“မမ………စံပယ္ပန္းယူပါဦး……” ၿပဳံးရယ္ကာေျပာေသာ ျဖဴစင္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕မ်က္လံုးျဖစ္သည္။

“ဘယ္ေလာက္လဲ……..ကေလး”

“တစ္ရာဖိုး ငါးကံုးမမ……….မမယူရင္ ေျခာက္ကံုးယူေနာ္”

“မမကို ႏွစ္ရာဖိုးေပးပါကြယ္…..” ကေလးငယ္ျဖတ္ေပးေသာ စံပယ္ပန္းကံုးကို ကၽြန္မဆြဲျခင္းေတာင္းေပၚတင္ကာ ကေလးငယ္အား ကၽြန္မလိုက္ၾကည့္မိသည္။ ထုိကေလးငယ္ေလး၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ ကၽြန္မျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ကေလးမေလး၏ အျပာေရာင္၀တ္စံုႀကီးက ေပၚလာသလိုလိုပင္။ လမ္းမကူးေသးဘဲ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္သာ ကၽြန္မ ရပ္ေနမိသည္။ ေကာင္းကင္ထက္တြင္ တိမ္းမ်ားဦးတည္ခ်က္မဲ့ ေရြ႕လ်ားေန၏။ ျဖဴစင္ေတာက္ပေသာ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္မ်ား ကၽြန္မေတြ႕ခဲ့ေသာ အလုပ္သမားကေလးမ်ား။ ကၽြန္မေတြးေနရင္းပင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ရုံးဆြဲျခင္းေတာင္းကို ပို၍ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။ ေခါင္းစဥ္မဲ့ေနတဲ့ သူတို႕ေလးေတြရဲ႕ဘ၀ေတြ ကၽြန္မရဲ႕အထက္ေကာင္းကင္က အျဖဴေရာင္တိမ္စိုင္လိပ္ေတြလိုပဲ ဦးတည္ခ်က္မဲ့ ေရြ႕လ်ားေနရလားဆိုတာကို ကၽြန္မေတြးရင္ပင္ လမ္းျဖတ္ကူးဆဲဆဲမွာပဲ။  ကၽြန္မတို႕ေတြလည္း ေခါင္းစဥ္မဲ့ေနလားဆိုတာကို ကၽြန္မျပန္ေတြးမိသည္။ ေခါငး္စဥ္မဲ့ေနတဲ့ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ တိမ္တိုက္ေလးေတြဟာ………………………တစ္ေန႕ေတာ့………………။

“ကေလးရယ္………….မမတို႕အားလံုး ဆုေတာင္းေနပါတယ္………”

                                    ****************************************

ရင္ႏွင့္ရင္း၍

ေအာင္မိုးသူ

ဇန္န၀ါရီလ (၁၉)ရက္ ၂၀၁၃ခုႏွစ္

စေနေန႕ ေန႕လည္ ၁၂နာရီ ၅၆မိနစ္