ကလင္းးးးးးးးးးးးးးးးးကလင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
ႏိႈးစက္ကထြက္လာတဲ့အသံ။
ဖြင့္မရတဲ့မ်က္လံုးအစံုကိုမဖြင့္ဘဲ လက္နဲ႕စမ္းကာပိတ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မသိေန တယ္။ ဒီေန႕
ကၽြန္မေနာက္မက်ဘူး။ ဒီေန႕တနဂၤေႏြေန႕ေလ အေလာတႀကီး ကမန္းကတန္း ေျပးလႊားရုံးကန္ရတဲ့ ရသတၱပတ္တစ္ခုရဲ႕
ပင္ပန္းသမွ်အခ်ိန္ေတြ သည္မနက္ေလးတင္ပဲ အားယူရတာ မဟုတ္လား။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ပုပၸလိဂ ၀န္းထမ္းေတြအတြက္ေတာ့
တနဂၤေႏြဆိုတာ အပန္းေျဖရက္လည္းဟုတ္သလို ေန႕တိုင္းလိုလို အလွ်င္စလိုခ်က္ျပဳတ္ကာ
ရုံးအမီေျပးရတဲ့ေန႕ေတြေၾကာင့္ ကိုယ္စားခ်င္တာေလး ခ်က္ျပဳတ္စားရတဲ့ ေနဆိုလည္းမမွား ဘူးေလ။
ကၽြန္မတို႕လို တစ္ကိုယ္တည္းသမားေတြအတြက္ေတာ့ နံနက္လင္းေ၀လီေ၀လင္းေလးဟာ ပင္ပန္းသမွ်ေတြရဲ႕
အေကာင္းဆံုးအနားယူခ်ိန္မဟုတ္လား။ ႏႈိးစက္ကိုပိတ္ ေခါင္းအံုးေပၚကို ဆက္လက္ထိုးအိပ္လိုက္တာပါပဲ။
ဒီေန႕က တနဂၤေႏြေန႕ေလ။
ဗိုက္ကတစ္ခ်က္ဆႏၵျပလာတာနဲ႕
နာရီလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ (၁၀)နာရီခြဲ။ သြားတိုက္၊ မ်က္ႏွာသစ္ ဆံပင္ကိုၿဖီးလိမ္း ၿပီးမနက္စာဗိုက္ျဖည့္ဖို႕
အျပင္ကိုေျခလွမ္းဦးတည္ၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀)ႏွစ္ တနဂၤေႏြေန႕ ေမေမရွိစဥ္ ဒီလိုမနက္မ်ဳိးဆို
တိုရွည္ပဲဟင္းအနံ႕က ေမႊးႀကိဳင္ေနၿပီ။ အျပင္မွာေကာင္းေကာင္း၀ယ္စားဖို႕
မရွိေတာ့တဲ့ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ။ ေမေမ့ရဲ႕ တိုရွည္လုပ္ပံုကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးစရာ။ ဗမာေပမယ့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက မုန္႕မ်ဳိးစံုလုပ္ေရာင္းဖူးသတဲ့။
ေမေမခဏခဏေျပာေနတာ ကၽြန္မၾကားမိ ပါရဲ႕။ ေနျမင့္လာရဲ႕ထင္ပါရဲ႕ မနက္စာဗိုက္ျဖည့္ဖို႕ ဆိုင္ရွာတုန္း
ကၽြန္မအေတြးက အရင္က တနဂၤေႏြမနက္ခင္းကို ေရာက္ရွိသြားတယ္။
“ဆုေက ပဲမႈန္႕ကို အခ်ဳိမႈန္႕နဲ႕လား ၊ အစပ္မႈန္႕နဲ႕လား ၊
ညည္းဦးေလးလာရင္ ပဲဟင္းနဲ႕ တိုရွည္ခ်ေပးလိုက္ေနာ္”
တနဂၤေႏြေန႕မနက္
မုန္႕လုပ္စားတိုင္း ေမေမ့မုန္႕ေတြႀကိဳက္တတ္တဲ့ ေမေမ့ေမာင္(ကၽြန္မဦးေလး)ကို ေခၚေကၽြးေနၾကပဲေလ။
ခုေခတ္ တိုရွည္ဆို ကုလားပဲအျဖဴဟင္းရယ္ ၊ အားလူးဟင္းရယ္ ၊ ပူစီနံက်ပ္သနီ ရယ္ဆိုတာ ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းမွာသာ
ရေတာ့တဲ့အစားအစာမ်ဳိး။ ေမေမေကၽြးတဲ့တိုရွည္မွာပါတဲ့ ပဲမႈန္႕ဆိုတာ ကုလားပဲကိုေလွာ္ ၿပီးရင္ေထာင္း
အစပ္မႈန္႕လုပ္မယ္ဆို ၾကက္သြန္ျဖဴရယ္ဆားရယ္ငရုတ္သီးအေလွာ္ေတာင့္ရယ္ေရာေထာင္းၿပီး ကုလားပဲကိုေလွာ္ၿပီးေထာင္းထားတဲ့အမႈန္႕နဲ႕သမလိုက္ရင္
အဲဒါက ပဲမႈန္႕အစပ္မႈန္႕။ တိုရွည္အ၀ိုင္းေပၚမွာ ျဖဴးၿပီးစားရင္ ပဲစစ္စစ္စိမ့္စိမ့္နဲ႕ၾကက္သြန္ျဖဴနံေမႊးေမႊးမွာ
စပ္စပ္ကေလးက စားလို႕ေကာင္းမွေကာင္းပဲ။
အခ်ဳိမႈန္႕မွာဆို
ထန္းလ်က္ခဲကို ေခ်ၿပီးပဲမႈန္႕နဲ႕ေရာရုံပဲ။ ခ်ဳိစိမ့္ႀကိဳက္တဲ့သူေတြ အတြက္ေပါ့။ ေမေမေျပာဖူးတဲ့
အထဲမွာ တိုရွည္ရဲ႕အဓိက ပဲဟင္းပဲတဲ့။ ပဲဟင္းကိုလည္း မီးနဲ႕တည္တာမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိေတာ့
ကၽြန္မအံ့ၾသခဲ့ရတယ္။ ေရက်က္ေအးနဲ႕ ကုလားပဲကိုေလွာ္ၿပီး ေထာင္းထားတဲ့အမႈန္႕ကိုေဖ်ာ္ၿပီးရင္
ပ်ဥ္းေတာ္သိမ္ရြက္ရယ္၊ ဘိန္းေစ့ရယ္၊ ငရုတ္သီးအနီေတာင့္ရယ္ကို ေမႊးေနေအာင္ဆီသတ္ၿပီး
ေဖ်ာ္ထားတဲ့ပဲရည္ထဲ ထည့္လိုက္ရင္ အဲ့ဒါတိုရွည္ပဲဟင္းပဲတဲ့။ ေမေမေျပာျပတာေတြမွတ္မိေနတ့ဲကၽြန္မ
တစ္ကိုယ္တည္းေနတဲ့အခါမွာ တစ္ခါမွကိုယ္တိုင္ခ်က္မစားဖူးတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ စဥ္းစားရင္
တၾကဳတ္ၾကဳတ္ျမည္တဲ့ဗိုက္ကို ေျဖေဖ်ာက္ဖုိ႕ လက္သုတ္စံုဆိုင္ကို ကၽြန္မေရာက္ခဲ့မိပါရဲ႕။
*********************************************
“အန္တီ ေခါက္ဆြဲနဲ႕ၾကာဇံအေရာကို ခ်ဥ္ ငံ စပ္ သုတ္ေပးပါေနာ္….”
ကၽြန္မေရွ႕ေရာက္လာတဲ့
အသုတ္ကို ျမင္လိုက္မိမိခ်င္းပဲ အေမ့ကိုသတိရသြားျပန္တယ္။ အသုတ္ပန္းကန္ရဲ႕ ေရွ႕မွာ ၾကာရုိးဟင္းခါးတစ္ခြက္ကို
ကၽြန္မေသာက္ၾကည့္မိလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ ဒါဟင္းခါးအစစ္ပဲ။ ဟင္းခါးေတာင္မွ အတုနဲ႕အစစ္ခြဲမိတဲ့
ကၽြန္မကို ရွင္တို႕ရူးေနတယ္လို႕ ထင္ခ်င္ထင္လိမ့္မယ္။ တကယ့္ဟင္းခါးဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ဳိးလဲဆိုတာ
သိခ်င္ၾကတယ္မဟုတ္လား။
“ေမေမ သမီးဟင္းခ်ဳိေသာက္ခ်င္တယ္..”
“ေရာ့ေရာ့…သမီးအတြက္ ေဂၚဖီဟင္းခ်ဳိ….”
“ဟင္……..ေမေမ ဒါဟင္းခ်ဳိမွမဟုတ္တာ….. ငရုတ္ေကာင္းတို႕….ၾကက္သြန္ျဖဴတို႕လည္းမပါဘူး..”
“ေအာ္..သမီးရယ္ သမီးကဟင္းခ်ဳိနဲ႕ ဟင္းခါးမွ မခြဲတတ္ဘဲကိုး…။
ဟင္းခ်ဳိဆိုတာ ငရုတ္ေကာငး္ၾကက္သြန္ျဖဴမပါဘူး ကြဲ႕ သူ႕ဆီမွာ ထည့္ခ်က္တဲ့ အသီးအရြက္ရဲ႕
အရသာ ခ်ဳိျမျမသာ ရွိရမယ္။ ဟင္းခါးဆိုတာကေတာ့ ငရုတ္ေကာင္းနဲ႕ ၾကက္သြန္ျဖဴကိုေရာေထာင္း
ပုစြန္ေျခာက္ေးလပါပါတာေပါ့….. ၿပီး ပြက္ပြက္ဆူေအာင္တည္ ငရုတ္ေကာင္းနဲ႕ငံျပာရည္နံ႕ ေမႊးေမႊးနဲ႕
အရည္ကို ဟင္းခါးလို႕ေခၚသတဲ့..။ ပူစပ္စပ္နဲ႕ေသာက္ရင္ ငရုတ္ေကာင္းနဲ႕ ၾကက္သြန္ျဖဴတို႕
ေရာထားတဲ့ အရသာက ခါးျမျမေလးပါေနလိမ့္မယ္….”
ငယ္ငယ္တုန္းက
အရွည္ႀကီးရွင္းျပတဲ့ အေမ့စကားေတြဟာ ကၽြန္မနားထဲအခုထိစြဲေနတုန္း။ အသုတ္ကလည္း ခ်ဥ္ခ်ဥ္ငံငံစပ္စပ္နဲ႕
ဟင္းခါးေလးကိုေသာက္ရင္း ေမေမ့ကိုသတိရမိျပန္ေရာ။
အဲသည္အခ်ိန္တုန္းက
အဲသည္ဟင္းခါးကို ကၽြန္မမေသာက္ရဲတာအမွန္ပါ။ ကၽြန္မတို႕အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ေပါက္ေနတဲ့ ပိန္းပင္အႀကီးအႀကီးေတြကို
ဒါးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ေမေမက ဆင္းခူးေနေလရဲ႕။ ေမေမလုပ္သမွ်မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားနဲ႕ကၽြန္မ ၾကည့္သာၾကည့္ေနရတယ္။
ပိန္းပင္ဆိုတာ အေစးကေလးထိရုံနဲ႕ယားတဲ့အပင္။ ဒီအပင္ကို ဟင္းခါးခ်က္ေကၽြးမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မျဖင့္အံ့ၾသလို႕ကိုမဆံုးဘူး။
ခူးလာတဲ့ပိန္းရုိးေတြကို အရြက္ေတြျဖတ္ ေရးေဆးၿပီး ပိန္းရုိးရဲ႕အေၾကာကိုႏႊာတယ္။ အားလံုးၿပီးေတာ့
အိမ္နံရံမွာေထာင္ထားလိုက္တယ္။ အေစးေတြက်ေအာင္လို႕တဲ့။ ေနာက္သံုးရက္ေနရင္ စားလို႕ရၿပီဆိုပဲ။
ေနာက္သံုးရက္ေနေတာ့ ေထာင္ထားတဲ့ပန္းရုိးေတြေရးေဆး ႏွစ္လက္မအရြယ္ အပိုင္းေလးေတြျဖတ္
ပုစြန္ေျခာက္ရယ္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴရယ္၊ ငရုတ္ေကာင္းရယ္ ဟင္းခ်ဳိမႈန္႕ရယ္ ဆားရယ္အားလံဳးေပါင္းၿပီး
ဟင္းခါးခ်က္လုိက္တယ္။ ပိန္းရုိးေလးေတြမ်ားစိမ္းလို႕ ေၾကက္တတ္တဲ့ကၽြန္မ အနံ႕ေၾကာင့္မေနႏိုင္ပါဘူး
ခပ္ေသာက္ၾကည့္ မိလိုက္တယ္။ ခ်ဳိျမတဲ့ပိန္းရုိးရဲ႕အရသာ ကၽြန္မတစ္သတ္မေမ့ပါဘူး။ ခုေတာ့
အသုတ္ဆိုင္က ၾကာရုိးဟင္းခါးေလာက္သာ ကၽြန္မေသာက္ႏိုင္ေတာ့တယ္။
**********************************************
အသုတ္ဆိုင္ကသာ
ထလာရတယ္ ေမေမခ်က္ေကၽြးတဲ့ ပိန္ရိုးဟင္းခါးကို သတိရေနတုန္း။ ဟင္းခါးနဲ႕ပတ္သက္ လာရင္
ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ေပါ့။ တနဂၤေႏြပိတ္ရက္ဆို တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားေနတတ္တာ
ကၽြန္မ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ခပ္ပ်င္းပ်င္းနဲ႕ အိမ္မျပန္ေသးဘဲ ၿမိဳ႕ထဲခဏသြား အခန္႕သင့္ရင္
ရုပ္ရွင္၀င္ၾကည့္ဖို႕ ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ ကၽြန္မအက်ီ ၤ လား အက်ီ ၤ အသစ္နဲ႕မွ ၿမိဳ႕ထဲသြားရမယ္လို႕
ဘယ္သူကန္႕သတ္ထားလို႕လဲရွင္။ ကၽြန္မ၀တ္ထားတဲ့ အက်ီ ၤနဲ႕လံုခ်ည္ကလည္း အသင့္အတင့္ပါပဲ
လုံျခဳံတယ္ အိေျႏၵရတယ္။ ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ေလာက္ၿပီေလ။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္မွာ အဓိကလံုလံုျခဳံျခဳံရွိဖို႕ပဲမဟုတ္လား။
ေန႕လည္ပိုင္းမုိ႕လား ရုံးပိတ္ရက္မို႕လား ဘတ္စ္ကားကေတာ့ ေခ်ာင္ေနတယ္။ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႕
ေတြးလာရင္း ေမေမ့ကိုသတိရမိျပန္ေရာ။ ငယ္ငယ္ကေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေန႕လည္ပိုင္း အခ်ိန္ေတြဆို
မုန္႕ဟင္းခါးရည္က်ဲေလးခ်က္ေကၽြးတတ္တဲ့ေမေမ။ အခုကၽြန္မတို႕စားေနတဲ့ ဟင္းခ်ဳိမႈန္႕မ်ားမ်ား
မုန္႕ဟင္းခါး ေတြက မမီဘူး။ ငါးအသားစမြမြေလးေတြ နဲ႕ ငွက္ေပ်ာအူဖက္ကိုမွ ငွက္ေပ်ာေခါင္းအဖက္ေတြနဲ႕
မုန္႕ဟင္းခါးဆန္ဆန္ မုန္႕ဟင္းခါးကို စားခဲ့ရတဲ့ကၽြန္မ ဘတ္စ္ကားေပၚထိုင္ရင္း ေမေမ့ကိုမုန္႕ဟင္းခါးကို
တဖန္ျပန္တမ္းတမိပါရဲ႕။
ေႏြအစ
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ခင္းက ပူေလာင္ေတာက္ပေနေလရဲ႕။
ေနေရာင္ေအာက္က ရႈပ္ယွက္ခက္ေနတဲ့ လူေတြကို ကၽြန္မၾကည့္မိတယ္။ အားလံုးရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ
ေဇာတစ္ခုစီကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း ေမေမေတာင္ကၽြန္မတို႕ကို ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထိုး
ေစ်းသည္အေနနဲ႕ ရွာေဖြေကၽြးေမြးခဲ့တာပဲ။ ပလက္ေဖာင္းေပၚေလွ်ာက္ရင္း ကၽြန္မႏွေခါင္းထဲ
အနံ႕တစ္ခု၀င္လာတယ္။ ကၽြန္မသိပ္ႀကိဳက္ခဲ့ရတဲ့ အစားအစာ ေခါက္မုန္႕လို႕ေခၚတဲ့မုန္႕ေပါ့။
ထန္းလ်က္ရည္နဲ႕ရွိတယ္။ အုန္းသီးနဲ႕အျဖဴလည္းရွိတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ေဂၚဖီ ၊ ပဲပင္ေပါက္
၊ ငရုတ္သီးစိမ္းနဲ႕လည္းစား လို႕ရတယ္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကီးမားတဲ့ ဒါေပမယ့္ ေခါက္မုန္႕ဆိုတဲ့မုန္႕ကလည္း
သက္သက္ရွိတယ္။ အနံ႕ရရာၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ေခါက္မုန္႕ဆိုင္တစ္ဆိုင္။ ေခါက္မုန္႕တစ္ခုသံုးရာတဲ့
ကၽြန္မကိုင္ၾကည့္လိုက္တယ္ ထန္းလ်က္နဲ႕လုပ္ထားတဲ့ ေခါက္မုန္႕ ေပ်ာ့ေနၿပီ။ ေန႕လည္ေမေမလုပ္ေကၽြးတဲ့မုန္႕ေတြထဲမွာ
တစ္ခုအပါအ၀င္ေပါ့။
“ေခါက္မုန္႕က ဆန္နဲ႕ဆိုေပမယ့္ သူ႕ကိုအၾကာႀကီးကၽြတ္ေနေအာင္
မုန္႕ႀကိတ္တဲ့အခါ ေကာက္ညွင္းဆန္ အနည္းငယ္ေတာ့ ထည့္ရတယ္သမီးရဲ႕….။ ေနာက္မုန္႕က စားလိုက္ရင္
ကၽြတ္ရြေနေအာင္ ေရႊၾကည္မုန္႕ရယ္ ထမင္းခဲရယ္ထည့္ေပးရတယ္ အဲဒါမွမုန္႕သားေကာင္းတာ သမီးရဲ႕”
ကိုင္ၿပီးသားမုန္႕ကို
ျပန္ခ်လိုက္တယ္။ ကၽြန္မစိတ္ကူးထဲ ေမေမ့ရဲ႕ေခါက္မုန္႕ကိုျမင္ေယာင္လို႕။ ရုပ္ရွင္ရုံေရွ႕
ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မေခါင္းေပၚက မြန္းတည့္ေနက မြန္းလြဲဖက္ကိုေရာက္ေနၿပီ။ ရုပ္ရွင္ရုံေရွ႕မွာ
လူငယ္ေတြ လူႀကီးေတြ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြစံုလို႕။ ေမွာင္ခိုေရာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကိုလက္မွတ္လာေရာင္းတယ္။
၁၀၀၀က်ပ္တန္းကို ၂၀၀၀တဲ့။ လက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ေကာင္တာကို ကၽြန္မသြားေတာ့ လက္မွတ္ကကုန္ေနၿပီ။
အေျခအေနနဲ႕ အခ်ိန္အခါလို႕ပဲ ေျပာေျပာ သာမာန္ေစ်းကိုပဲ ပိုမေပးဘဲၾကည့္ခ်င္တာေတာ့အမွန္ပါ။
တနဂၤေႏြလိုပိတ္ရက္မွ ကၽြန္မတို႕လို႕ အားတဲ့သူေတြ သာမန္အေျခခံလူတန္းစားဘ၀ေတြ ဘယ္လိုေနမလဲလို႕
ကၽြန္မစဥ္းစားၾကည့္ပါရဲ႕။ ရုပ္ရွင္ရုံကအထြက္ Trader Hotel ၾကီးကိုၾကည့္မိေတာ့ ေန၀င္မယ့္အလင္းေရာင္
အခ်ဳိ႕က ကၽြန္မမ်က္ႏွာေပၚလာက်တယ္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း ဘ၀ဆိုတာ တစ္ခ်ိန္ေတာ့ေန၀င္ရမွာပဲမဟုတ္လားလို႕
မဆီမဆိုေတြးမိျပန္ပါရဲ႕။ ေမေမရွိစဥ္က တီဗြီတစ္လံဳးေတာင္ မပိုင္ဆိုင္တဲ့ ကၽြန္မတို႕ဘ၀မွာ
ေနေပ်ာ္ခဲ့တာစဥ္းစားရင္း အခုရုပ္ရွင္မၾကည့္ရေတာ့လည္း ဘာျဖစ္မွာမို႕လို႕လဲ ဆိုတာကို
ေတြးရင္းၿပဳံးမိပါရဲ႕။ အခ်ိန္တန္ရင္အိမ္ျပန္ရမွာမို႕ ဆူးေလကားဂိတ္မသြားဘဲ ေရွ႕ေဆာင္ရုပ္ရွင္ရုံေရွ႕လမ္းမေပၚက
ျဖတ္သြားတဲ့ ဘီအမ္ကားတစ္စီးကို လက္တားရင္း ေျပးကာကၽြန္မတက္လိုက္မိတယ္။
******************************************************
အရွိန္နဲ႕ေဆာင့္ေဆာင့္ထြက္တဲ့
ဘတ္စ္ကားေၾကာင့္ လက္ရမ္းကို လက္ဖ၀ါးေတြရဲေနတဲ့အထိ ကၽြန္မဆုပ္ကိုင္ ထားမိေနရဲ႕။ ကံေကာင္းစြာနဲ႕
ကၽြန္မရပ္ေနတဲ့ ေဘးကလူတစ္ေယာက္ မွတ္တိုင္ေရာက္လို႕ဆင္းသြားေတာ့ အသက္တစ္ခ်က္ရွဴ ကၽြန္မထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။
တစ္ေန႕လံုး သြားလာရလို႕ထင္ပါရဲ႕ မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြမထိနး္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ရုတ္တရက္ ကၽြန္မနဖူးေပၚေအးစက္စက္ အရာတစ္ခုထိမွ ကၽြန္မၾကည့္မိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အသီးအရြက္ေတြထည့္ထားတဲ့
အိတ္တစ္ခုန႕ဲ ကၽြန္မအေမအရြယ္ အဖြားအိုတစ္ဦး။ ကၽြန္မကို ၿပဳံးၿပီးၾကည့္ေနရဲ႕။ ကၽြန္မလည္း သူမကို အၿပဳံးနဲ႕တံု႕ျပန္လိုက္မိတယ္။
အဖြားအိုဆြဲထားတဲ့ အထုပ္ကိုကၽြန္မၾကည့္ရင္း။
“အဖြား သမီးခံုမွာထုိင္ပါ…”
အဖြားဟာ
ကၽြန္မကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ သူ႕ႏႈတ္ကလည္း တစ္ဖြဖြေျပာပါတယ္။ အဖြားေျပာတဲ့အထဲမွာ က်န္းမာပါေစ
၊ ခ်မ္းသာပါေစတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မၾကားမိတာကေတာ့ ခ်မ္းသာပါေစက ပိုက်ယ္ေနသလားလို႕။ ဘတ္စ္ကားစီးရင္း
အဖြားအိုရဲ႕အိတ္ထဲဘာေတြ ၀ယ္လာသလဲ ကၽြန္မစပ္စုမိပါရဲ႕။ အသီးအရြက္အစုံအလင္ကို ကၽြန္မေတြ႕ရတယ္။
ကၽြန္မ စပ္စုေနတာၾကည့္ေနတဲ့ အဖြားက ကၽြန္မကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း ၿပဳံးလိုက္တယ္။
“အိမ္က သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ေလ သမီးရဲ႕။ သရက္သီးေလးေတြနဲ႕
ငံျပာရည္ေဖ်ာ္မယ္ ၊ ဘူးသီးနဲ႕ ပဒတ္စာေလးကို ဟင္းခါးခ်က္မယ္။ ၀က္သားသံုးထပ္သားေလးကို
ၾကက္သြန္နီနဲ႕ေပါင္းမယ္။ ရုံးပိတ္ရက္ကေလး အိမ္ထမင္းစားခ်င္တယ္ ဆိုလို႕ အဖြားမွာေစ်း၀ယ္ၿပီးျပန္လာတာ
သမီးေရ…..”
အဖြားအေျပာေၾကာင့္
ကၽြန္မရင္ထဲတစ္ခ်က္နင့္သြားမိပါရဲ႕။ ကၽြန္မမွာ ေမေမသာရွိရင္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ေပါ့။ ေရွ႕မွတ္တိုင္
ကၽြန္မဆင္းရေတာ့မွာမို႕ အဖြားကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကားေပၚကဆင္းလိုက္တယ္။ ကားမွတ္တိုင္က ညေနေစ်းတန္းေလးေတာင္
စည္ကားေနၿပီးပဲ မစဥ္းစားဘဲ ေစ်းတန္းကိုေျခေထာက္က ေလွ်ာက္သြားမိေလရဲ႕။ ဟင္းရြက္သည္ဆီက
ဘူးသီးတစ္စိပ္ ပဒတ္စာတစ္ရာဖိုးနဲ႕ သရက္သီးတစ္လံုး ၀ယ္ၿပီး။ ၀က္သားတစ္ဆယ္သား ကၽြန္မ၀ယ္လိုက္တယ္။
ေမေမခ်က္ေကၽြးခဲ့တဲ့ဟင္းေတြ မုန္႕ေတြ ကၽြန္မအကုန္မွတ္မိေနတာပဲ ႏႈတ္ဆက္မယ့္ တနဂၤေႏြအခ်ိန္ေလးမွာ ေမေမ့ေလာက္ေကာင္းမွာမဟုတ္ေပမယ့္
ေမေမ့ေလာက္ေကာင္းေအာင္ ခ်က္ၾကည့္ဖို႕ ေမေမ့အလြမ္းေျပေစ်းေတြ ကၽြန္မ၀ယ္လိုက္တယ္။
ေမေမ့ရဲ႕အေမြအႏွစ္ေတြ
ကၽြန္မမွာရွိေနၿပီးသားပဲ။ သူမ်ား ready made ေတြ ကၽြန္မေအာင့္အည္းမစားခ်င္ ေတာ့ဘူး။
ဒီေန႕ကစၿပီး ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ခ်က္စားၾကည့္လိုက္မယ္။ ေနပူပူ ဘတ္စ္ကားအေ၀ွ႕မွာ တိုက္လာတဲ့ေလက
ေမေမ့ရဲ႕ ဟင္းအနဲ႕ေလးေတြပါလို႕ ကၽြန္မေလကို တစ္၀ႀကီး ရွဴပစ္လိုက္တယ္။ ဖုန္ေငြ႕ေလးေတြေတာ့
အေရာအေႏွာ ပါမွာေပါ့။ တစ္ေန႕ေတာ့ သန္႕စင္တဲ့ေလကို ကၽြန္မတစ္၀ႀကီးရွဴႏိုင္မွာပါ။
********************************************
ရင္ႏွင့္ရင္း၍
ေအာင္မိုးသူ
၁၃ရက္ မတ္လ ၂၀၁၃ခုႏွစ္
ဗုဒၶဟူးေန႕
ညေန ၅နာရီ ၁၂မိနစ္
No comments:
Post a Comment