ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ညီမေလးအတြက္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္

          ဒီေန႕မိုးက အရင္ေန႕ေတြလို သဲသဲမဲမဲမဟုတ္ဘူး။ ခပ္ေစြေစြနဲ႕ ရြာေနတယ္။ မိုးရြာရင္ အိမ္အျပန္ ဘတ္စ္ကားေတြ ဘာေၾကာင့္ပိုၾကပ္သလဲဆုိတာ အခုထိကၽြန္ေတာ္အေျဖရွာမေတြ႕ေသးဘူး။ ဘတ္စ္ကား ေပၚမွာ သူ႕ေျခေထာက္ကိုယ္နင္း ကိုယ့္ေျခေထာက္သူနင္းနဲ႕ လူလူခ်င္း ကိုယ့္အနံ႕သူရွဴ သူ႕အနံ႕ကိုယ္ရွဴရင္း။ အိမ္အျပန္ကို အေသာႏွင္ေနၾကတယ္။ သက္ျပင္းခပ္ေသးေသးတစ္ခုကိုခ်ရင္း ကိုယ့္အေၾကာင္းမစဥ္းစားခင္ သူမ်ားအေၾကာင္းကို ခပ္ဖြဖြကိုယ္စဥ္းစားေနမိတယ္။ ယာဥ္အကူရဲ႕ေအာ္ဟစ္တဲ့အသံနဲ႕အတူ ညည္းတြားသံ အခ်ဳိ႕ကလည္း ဘတ္စ္ကားတစ္စီးလံုးမွာ ေနရာကြက္ၾကား ထစ္ခ်ဳန္းဆူညံေနတယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚက ျပႆနာအခ်ဳိ႕ကို ဥေပကၡာျပဳရင္း စိတ္ထဲမွာသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ညည္းတြားေနတယ္။  ကိုယ္ညည္းတြားေနတဲ့သီခ်င္းက ခုတေလာကၽြန္ေတာ္သိပ္ႀကိဳက္ေနတဲ့ “ဂ်ီလတ္ ရဲ႕ အစြန္းႏွစ္ဖက္” ။

          “ကၽြီကနဲ” ဘရိတ္အုပ္လိုက္တဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္ ကားေပၚက ခရီးသည္ေတြတစ္ခ်က္ ဆူဆူညံညံျဖစ္သြား ေလရဲ႕။ ေျခနင္းခံုကေန ကၽြန္ေတာ္ေျခတစ္လွမ္းဆင္းၿပီး ေရွ႕ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ ကိုယ္ဆင္းရမယ့္မွတ္တိုင္ပဲ။ ဆင္းဆင္းခ်င္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ဘီယာဆိုင္တစ္ဆိုင္ရွိတယ္။ ဆိုင္ထဲတစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဘီယာဆိုင္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၿပဳံးျပတယ္။ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ အိက်ီ ၤနဲ႕ လြယ္အိတ္ကို တစ္ခ်က္သပ္တင္ရင္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္တယ္။ ဒီေန႕က လတစ္လရဲ႕ ရက္(၂၀)ေက်ာ္ေလ။ ေနာက္ရက္ေတြဘယ္လိုေက်ာ္ျဖတ္မလဲ။ အရင္ရက္ေတြက ဘယ္သံုးခဲ့သလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ေမ့ထားတယ္။ မမွတ္မိေတာ့လည္း ျဖစ္မွာပါ။ ၀န္ထမ္းဆိုတဲ့ျဖစ္တည္မႈဆိုတာ သည္လိုပါပဲဆိုသလို “ရွိပူရ မရွိမွေအး”ဆိုတဲ့ စကားက။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ၾကားမွာ ေရးပန္းစားစၿမဲပါပဲ။

          “ကၽြိ…ကၽြိ……ကၽြိ……ကၽြိ”

          ရာဘာဖိနပ္နဲ႕ ေျခဖ၀ါးပြတ္တိုက္သံကို သံစဥ္အျဖစ္ကၽြန္မွတ္ယူလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္တဲ့ အိမ္ေလးနဲ႕ နီးလားတိုင္း ပိုပိုက်ယ္လာသလိုပဲ။ သံဇကာအကြက္နဲ႕ျခံတံခါးကို ႀကိဳးတစ္ခုနဲ႕တိုင္မွာခ်ည္ထားတဲ့ အိမ္။ တံခါးကိုအလြယ္တကူဖြင့္ရင္း သက္ျပင္းပူပူတစ္ခုကိုလႊတ္ထုတ္လိုက္တယ္။ ေအးျမတဲ့အထိအေတြ႕တစ္ခုက တစ္ကိုယ္လံုးကိုလႊမ္းျခဳံထားတယ္။ တစ္ေန႕လံုးမွာ အခုအခ်ိန္သာ အေအးခ်မ္းဆံုး။ မိုးေအးေအးမို႕ ပူေအာင္ေႏႊးထားတဲ့ ဟင္းရည္အခ်ဳိ႕နဲ႕ေရာထားတဲ့ ပန္းကန္ျပားေပၚက ထမင္းက ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲ အဆက္မျပတ္၀င္ေနေလရဲ႕။ ဒီေန႕ေတာ့ ေစာေစာအိပ္မယ္လို႕ ေတးထားတဲ့ စိတ္က ရုပ္သံကလာတဲ့ ရုပ္ရွင္ေၾကာင့္ပ်က္ခဲ့ရျပန္တယ္။

          *****************************************************************

          တစ္ေန႕တာဟာ အစီအစဥ္တက် ဇယားအတိုင္းေရြ႕လ်ားေနသလိုုပါပဲ။ ဘာလိုလုိနဲ႕ ေခါင္းခ်ဖို႕အခ်ိန္ ေရာက္လာျပန္ၿပီ။ နဖူးေပၚလက္တင္လို႕ တစ္ေန႕လံုးျဖစ္သမွ် ခဏတာေလာက္ေတြးေတာၾကည့္မိတယ္။ မ်က္လံုးမွိတ္ေနေပမယ့္ ႏႈတ္ဖ်ားကတစ္ခ်က္ေတာ့အသံထြက္သြားတယ္။ “ညီမေလး….” ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္ရပါေသာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ညီမေလး။ ေန႕လည္က ဖုန္းထဲကညီမေလးရဲ႕အသံေတြ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္ ၾကားေယာင္ေနမိတယ္။ ရႈိက္သံတစ္ခ်က္ အားငယ္တဲ့အသံတစ္ခ်က္နဲ႕ ညီမေလးရဲ႕အသံေတြ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားေတြ ဆြံ႕အသြားေစတယ္။ စိတ္က်အားငယ္စြာနဲ႕ အန္ထုတ္လိုက္တဲ့ ညီမေလးရဲ႕ စကားလံုးေတြ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သိမ့္မယ့္စကားလံုးေတြ ဘယ္လိုမွယွဥ္လို႕မရေပမယ့္ ႏွစ္သိမ့္မႈေတာ့ ေပးႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ “ကိုႀကီး….ဒါပဲေနာ္” နဲ႕ အဆံုးသတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို ၾကည့္ရင္း တစ္ခ်က္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ ေလာကႀကီးနဲ႕ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့ေလရဲ႕။

          ေ၀့၀ဲတက္လာတဲ့ မ်က္ရည္တစ္စဟာ အားလံုးကိုေ၀၀ါးသြားေစတာပါပဲ။ ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္မွန္း မသိတဲ့ သက္ျပင္းတစ္ခုကိုခ်ရင္း မ်က္လံုးအစံုကို ႀကိတ္ကာမွိတ္ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္

          ကၽြန္ေတာ္စာသားတစ္ခုေရးေနတယ္ အခုေရးေနတဲ့စာက ကဗ်ာလား၊စာလားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ ကြဲကြဲျပားျပားမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သည္စာဟာ ညီမေလးအတြက္ဆိုတာ ေသခ်ာသိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြဲထဲ ဂစ္တာတစ္လက္ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္ခမ္းအစြန္းႏွစ္ဖက္က ၿပဳံးသလိုလိုျဖစ္သြားေလရဲ႕။ ဂစ္တာေလးက သံစဥ္ေတြဟာ ညီမေလးအတြက္ေတာ့ ခဏတာေပ်ာ္ရႊင္ေစ ႏိုင္မွာပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး။ မဟုတ္ဘူး………. ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနတာဆို ပိုမွန္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ခြင္ထက္မွာ ဂစ္တာတစ္လက္၊ ညာလက္မွာ ေဖာင္တိန္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ဘယ္လက္မွာ စာရြက္အလြတ္တစ္ရြက္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်ေရးေနတဲ့စာသားေတြဟာ ဘာေတြလည္း ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ေတာင္မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ခ်ေရးလိုက္တယ္ ေက်းဇူးျပဳ၍ သည္းခံၿပီးဖတ္ေပးပါ။

ညီမေလးအတြက္

ညီမေလး ဘ၀ဆိုတာဒီလိုပဲ

လဲၿပီးရင္ ျပန္ထပါ

ညီမေလး အခ်စ္အတြက္နဲ႕ ဘ၀မပ်က္ပါေစနဲ႕

ညီမေလး အခ်စ္နဲ႕ဘ၀ကိုမလဲပါနဲ႕

ညီမေလး ခံစားခ်က္ေတြထိန္းခ်ဳပ္ပါ

ညီမေလး အၿမဲတမ္းၿပဳံးထားပါ

ညီမေလး………………………………။

                   ******************************************************

          သံစဥ္မကိုက္တဲ့ ညီမေလးအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စာကို ကၽြန္ေတာ္အဆံုးမသတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ စာကိုေရးရင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြတုန္ခါလာတယ္။ အခ်ဳိ႕လူေတြရယ္ခ်င္ရယ္ၾကလိမ့္မယ္။ အခ်ဳိ႕လူေတြေလွာင္ခ်င္ေလွာင္ ၾကလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ အျဖဴေရာင္ဆိုတာ အစြန္းအထင္းမခံဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ညီမေလးအတြက္ စာတစ္ပိုဒ္ကေန သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ သံစဥ္နားမလည္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဖန္တီးေပးမိတယ္။ ဒါဟာ အျဖဴေရာင္ေတြလႊမ္းၿခဳံထားတဲ့ အစြန္းထင္းမခံတဲ့ သံစဥ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ စိတ္ေစရာလြင့္ပါလို႕ ကၽြန္ေတာ္လက္ေတြဟာ သံစဥ္တစ္ပုဒ္ကိုတီးခတ္မိရဲ႕။ ညီမေလးအတြက္စာတစ္ပုဒ္ဟာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တီးတဲ့ သံစဥ္ေတြဟာ စာသားေတြနဲ႕ ကိုက္ညီလို႕။ ကၽြန္ေတာ္လြင့္ေမ်ာသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သီခ်ငး္ကို အဆံုးမသတ္ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္က ဆို႕နင့္တက္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုအဆံုးသတ္ရမလဲ။ ကိုယ့္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သီဆိုရင္း ထြက္လာတဲ့သီခ်င္းရဲ႕အဆံုးသတ္က ကၽြန္ေတာ္သိပ္ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ အျခားလူရဲ႕ ညီမေလးအတြက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္။ တကယ္ေတာ့ သံစဥ္ေတြစာသားေတြဟာ ဘ၀တစ္ခုလိုပဲ ရႈပ္ေထြးလြန္းလွပါတယ္။ သံစဥ္ေတြဟာ ျဖဴစင္တယ္။ ႏူးညံ့တယ္။ ေပ်ာ့ေျပာင္းေစတယ္။ ၾကမ္းတမ္းေစတယ္။ ညီမေလးအတြက္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ညီမေလးသို႕ ဆိုတဲ့သီခ်င္းတစ္ပုဒ္နဲ႕ ေရာေႏွာခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျဖဴေရာင္ကေန အေရာင္မေျပာင္းခဲ့ပါဘူး။

ညီမေလးသို႕

ညီမေလးရယ္နားေထာင္ဦး စကားတစ္ခြန္းေတာ့ေျပာခ်င္တယ္

လူေတြအၿမဲလိုအပ္ေနတဲ့ ငါတို႕ရဲ႕အခ်စ္အေၾကာင္းေလ

လိုက္ရွာလို႕ေနလည္း ဘယ္နားမွာဘယ္ဆီခိုတားေန

မင္းေလးေတြ႕ၿပီလားေဟ့ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦးေလ

ရင္မွာသစၥာတရားေတြနဲ႕ ခ်စ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္

တစ္ခ်ိန္မွာနားလည္မႈေတြလြဲ ငါတို႕ပဲအသည္းကြဲမယ္

တို႕လိုအပ္ေနတဲ့ အၾကင္နာေတြဘယ္မွာရွာရမလဲ

ဘ၀နဲ႕အခ်စ္ကိုလဲဖို႕ စိတ္ခ်တဲ့အခ်စ္ဟာရွားတယ္

ယံုၾကည္ပါညီမေလး… ငါေလမင္းအတြက္ရင္ေမာတယ္

မေသခ်ာတဲ့ ဒီလိုအခ်စ္ေၾကာင့္ မငိုပါနဲ႕

ယံုၾကည္ပါညီမေလး…ငါေလမင္းအတြက္ရင္ေမာတယ္

တကယ္ဆိုရင္ ဘ၀နဲ႕အခ်စ္က လဲဖို႕ကိုမလိုတယ္….။

          ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ရည္ေတြဟာ အတိုင္းအဆမသိ မ်က္ရည္စေတြဟာ ဂစ္တာႀကိဳးေတြနဲ႕ေရာကာ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး အေမွာင္အတိက်သြားတယ္။ အသက္ရွဴသံခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ႏိုးထ လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းအံုးတစ္ခုလံုး မ်က္ရည္ရႊဲနစ္လို႕ နားထင္ကို လက္ညိဳးနဲ႕တစ္ခ်က္ေထာက္ လိုက္တယ္။ နာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ (၆)နာရီ (၂၅)မိနစ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ မ်က္ႏွာသစ္ ေရမိုးခ်ဳိး အလုပ္သြားဖို႕ထလိုက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲက ညီမေလးအတြက္သီခ်င္းကို ႀကိဳးစားၿပီး ျပန္ဆိုၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္ဖ်ားက တစ္ခုမွ ထြက္က်မလာခဲ့ဘူး။

                   ************************************************

ရင္ႏွင္ရင္း၍

ေအာင္မိုးသူ

ဇြန္ (၂၀)ရက္ ၂၀၁၃ခုႏွစ္

နံနက္ (၁၁)နာရီတိတိ