ပန္းတစ္ပြင့္ရဲ႕….. ရာဇ၀င္ (ၿပိဳင္ပြဲ၀တၱဳ)
၂၀၁၂ခုႏွစ္
ေအးစိမ့္စိမ့္ေျမာက္ျပန္ေလတစ္ခ်က္က ပတ္၀န္းက်င္းတစ္ခုလံုးကို ခဏတာတိုက္ခိုက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေရွ႕သို႕ အေျပးထြက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ခေရပန္းရနံ႕က နံနက္ခင္းမႈန္ရီ၀ိုးတ၀ါးကို လတ္ဆတ္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ အိမ္ေရွ႕မွာ အေမစိုက္ထားတဲ့ (၄)ႏွစ္သားခေရပင္ေလးႏွစ္ပင္က ပြင့္တဲ့ခေရပန္းေလးေတြရဲ႕ရနံ႕ သိပ္ေမႊးလြန္းေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ခါးကိုင္းကာ ေၾကြေနေသာ ခေရပန္းေလး တစ္ပြင့္စ ႏွစ္ပြင့္စကို ေကာက္ယူလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲရွိ ေဘးႏႈတ္ခမ္းသား ပြင့္ဖတ္ကေလးမ်ား ႏြမ္းေရာ္ေရာ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ခေရပန္းကေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တရႈိက္မက္မက္ နမ္းရႈိက္လိုက္သည္။ ဘယ္ပန္းရနံ႕ႏွင့္မတူေသာ ေမႊးရနံ႕ႏွင့္အတူ ခေရပန္းရနံ႕ေလးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဟိုးအရင္ အတိတ္ တစ္ခုဆီသို႕………. ေခၚေဆာင္သြားသည္။
****************************************
၁၉၉၆ခုႏွစ္
မနက္ႏုိးႏိုးခ်င္း ျခင္ေထာင္မွထြက္ကာ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားသည္ အေမ့စက္ခ်ဳပ္စက္ခံုေပၚသို႕ ဦးဆံုးေရာက္သြားသည္။ မ်က္ႏွာသစ္၊သြားတိုက္မလုပ္ရေသးခင္ စက္ခ်ဳပ္ခံုဘက္ သို႕ အေျပးသြားလိုက္၏။ စက္ခ်ဳပ္ခံုေပၚတြင္ ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ႏွင့္
တစ္ဆယ္တန္တစ္ရြက္ တစ္ရြက္ခ်င္းစီ က ို ပုလင္းျဖင့္ဖိထားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လုိက္သည္။ ငါက်ပ္တန္တစ္ရြက္အား ယူ၍ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ ထဲ ၏သို႕ ထည့္လိုက္သည္။ က်န္ေသာတစ္ဆယ္တန္တစ္ရြက္သည္ အစ္မအတြက္ တစ္ရြက္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ကေတာ့ အငယ္ဆံုးျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ျဖစ္မည္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူမွ မေမးဘဲ သိႏွင့္သည္။ အေမ့ကိုေတာ့ လိုက္ရွာရန္မလိုပါ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ေစ်းသို႕ေရာက္ေန ၿပီ ျဖစ္မည္။ မႀကီးကေတာ့ ညကညသန္းေခါင္းထိ စာက်က္ထားတာေၾကာင့္ မထႏိုင္ေပ။ ခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က(၅)တန္း မႀကီးက(၁၀)တန္း။ က်န္တဲ့ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္နဲ႕ အစ္မတစ္ေယာက္ကေတာ့ ရန္ကုန္တြင္မရွိေပ။ အစ္ကို အလတ္တစ္ေယာက္သာ မေလးရွားတြင္ အလုပ္လုပ္ေန၍ အစ္ကိုအႀကီးအဆံုးႏွင့္အစ္မအလတ္ကေတာ့ ေကာ့ေသာင္းဘက္တြင္ အေဒၚႏွင့္ေနသည္။ မေလးရွားမွအစ္ကိုကလည္း မိန္းမႏွင့္ဆိုေတာ့ အေမ့ဆီသို႕ ေငြကလွည့္မလာေတာ့ေပ။ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးႏွင့္အစ္မလတ္သည္လည္း လစာက မေရာက္တစ္ခါ ေရာက္တစ္ခါသာျဖစ္သည္။
မ်က္ႏွာသစ္၊သြားတိုက္၊ေရခ်ဳိး၊ေက်ာင္း၀တ္စံုလဲကာ ေက်ာငး္သို႕အျမန္ထြက္ခဲ့ရသည္။ လမ္းထိပ္ ေရာက္မွ ေက်ာင္းသို႕သြားေသာလမ္းႀကီးအားၾကည့္၍ ကၽြန္ေတာ္ေလတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္မိ၏။ ညကမိုးရြာ ထားေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသို႕သြားေသာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ဒူးဆစ္ေလာက္အထိမိုးေရေတြ ျပည့္ႏွက္ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ရင္းတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္သည္ ဒါေတြက ႏွစ္စဥ္ႀကဳံေနက်ပင္ျဖစ္သည္။ ဖိနပ္ခၽြတ္စရာ ပင္မလို အေမ၀ယ္ေပးထားတာ ဘီအမ္20(BM20) ေဖာ့ဖိနပ္ကအၾကမ္းခံသည္။ မိုးတြင္းႏွင့္ေတာ့အံကိုက္ပင္။ လြယ္အိတ္ကိုတစ္ဖက္ကိုင္ကာ ေက်ာင္းကိုတန္းတန္းမတ္မတ္ရဖို႕အေရး ေရထဲတြင္ေျခေထာက္ကိုတိုးကာ တိုးကာ တေ၀ါေ၀ါျဖင့္ေလွ်ာက္ေနရသည္။ ေက်ာင္းေရွ႕ တြင္ ေက်ာငး္လာပို႕ေသာ မိဘမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။
“ေအာင္ျပည့္….ေအာင္ျပည့္…”
ေခၚသံၾကားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္သို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။
“ဟာ…စိုးသူေအာင္….”
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္တစ္ခန္းတည္းသူငယ္ခ်င္း စိုးသူေအာင္ျဖစ္သည္။ စိုးသူေအာင္ေဘးတြင္ သူ၏အေမႏွင့္ အစ္မပါလာသည္။ စိုးသူေအာင္အား ေက်ာင္းလာပို႕ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္စိုးသူေအာင္သည္ အတန္းတူသလို ထိုင္လွ်င္လည္း ေဘးခ်ငး္ကပ္တူတူထုိင္ေသာ အလြန္ခင္မင္ေသာသူငယ္ခ်ငး္ျဖစ္သည္။ စိုးသူေအာင္အေမႏွင့္ အစ္မသည္ ေက်ာငး္ခန္းထဲထိလိုက္လာကာ စိုးသူေအာင္စီးလာေတာ့ ဘြတ္ဖိနပ္ (ေျခေထာက္ေရမစိုေသာဖိနပ္)အားခၽြတ္၍ အသင့္ပါလာေသာ ကတၱီပါဖိနပ္ကို ထုတ္စီးေပးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္မွာေတာ့ ေဖာ့ဖိနပ္ေခၚေသာဖိနပ္ျဖင့္ ေအးစက္ကာေနေလသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းစိတ္အားငယ္လာမိသည္။ စိုးသူေအာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ အၿပဳံးေလးျဖင့္ ရယ္ျပသည္။ စိုးသူေအာင္ကို တစ္ခ်က္ေငးရင္းနဲ႕ စာသင္ဖို႕စာအုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္အဆင္သင့္ ထုတ္ထားလိုက္သည္။
***************************************
“ကေလာင္….ကေလာင္….”
ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူအားလံုး ေဟးခနဲ ေအာ္ကာ ေက်ာင္းေပါက္၀သို႕ ေျပးထြက္ၾကေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တက္ေနေသာ မူလတန္းေက်ာင္းေလး၏ အေပါက္၀တြင္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားစြာ ေစာင့္ႀကိဳေနၾက၏။ ထိုအထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အေမမပါေပ။ အေမအခုခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ေစ်းထဲတြင္ပဲ ရွိဦးမည္။ အေမျပန္မလာခင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းမွအိမ္သို႕ မိုးေရေတာထဲတြင္ ေျခေထာက္အား ခပ္သြက္သြက္ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္မိသည္။
“ေအာင္ေလး ျပန္လာၿပီလား…”
“ဟုတ္ကဲ့….မဘူဂ်ီ….”
အိမ္ေဘးက အစ္မႀကီးႏႈတ္ဆက္သံကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းမေျဖႏိုင္ေခ်။ ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္ထဲမွ ဆႏၵျပေနၾကၿပီ။ ႏႈတ္မွ အသံေတာင္မထြက္ခ်င္ေတာ့။ အိမ္ေပၚအျမန္ေျပးတတ္ကာ စားစရာရွာမိသည္။ ထမင္းရွာသည္ ကုန္ၿပီ။ တစ္ခုခုစားဖို႕ရွာသည္ မရွိေတာ့။ အေမမ်ား မုန္႕ဖိုးေလးမ်ား တစ္ေနရာရာထားခဲ့ သလားရွာသည္ မေတြ႕ေပ။ ရွာရင္းပင္ အေမအိပ္ေသာ ကုတင္ေအာက္တြင္ တစ္က်ပ္တန္တစ္ရြက္ သြားေတြ႕ သည္။ တစ္က်ပ္တန္အားယူကာ စာေလးေခြအေၾကြတစ္ထုပ္ေျပး၀ယ္လုိက္သည္။ ထိုစဥ္တုန္းက စာေလးေခြ အေၾကတစ္ေသးေသးေလးတစ္ထုပ္ကို ေငြတစ္က်ပ္ျဖင့္ရေသးသည္။ စာေလးေခြအားအဆာေျပစား ေရေသာက္ကာ အေမျပန္အလာ အဆင့္သင့္ျဖစ္ရန္ ထမင္းအိုးကို ကၽြန္ေတာ္တည္ထားလိုက္သည္။
ေန၀င္ဆည္းဆာသည္ လိေမၼာ္ေရာင္ခပ္ရင့္ရင့္မွ အေမွာင္ဘက္သို႕သန္းလာသည္။ ဆြဲျခင္းတစ္လံုးျဖင့္ ေစ်းမွ ျပန္လာေသာ အေမ့အား ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာအားရ ေျပးႀကိဳလိုက္သည္။
“သား….အရမ္းဗိုက္ဆာေနၿပီ…”
“ျမန္ျမန္ခ်က္ေပးပါ့မယ္…သားရယ္..”
“အေမ့ မနက္ျဖန္ေက်ာင္းပိတ္တယ္… သားဆိုင္လိုက္ခဲ့မယ္ေနာ္….”
“ေအးလိုက္ခဲ့…..ဂ်ီမက်နဲ႕ေနာ္…. ”
အေမ့ကိုသာ ၿပဳံးစိစိျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္၍ ေခါင္းၿငိတ္ျပလိုက္သည္။
*****************************************
အေမသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရပ္ကြက္နားက ျမင္သာေစ်းဆိုသည့္ေစ်းတြင္ ေဘာ္လီအက်ီ ၤခ်ဳပ္သည့္ အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ဖြင့္ထားသည္။ အေမ့ဆိုင္ေလး၏ သက္တမ္းမွာ (၃-၄)ႏွစ္ေလာက္ပင္ရွိေသးသည္။ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလးဖြင့္ခါစမွာ အေဖကအေမ့ေဘးနားတြင္ရွိေသးသည္။ ဆုိင္ဖြင့္ၿပီးတစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာတြင္ အေဖလည္းဆံုးပါးသြားသည္။ ထိုအခါအေမသည္ ထိုအပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလးႏွင့္သာ ကၽြန္ေတာ္တို႕အား ရွာေဖြေကၽြးေမြးခဲ့သည္။
နံနက္(၆)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မို႕ ေစ်းထဲတြင္လူရွင္းေနသည္။ အေမဆိုင္ဖြင့္ရန္ ဆိုင္ထဲမွ စက္ပစၥည္းမ်ား ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္သေလာက္ သယ္ထုတ္ေပးေနရသည္။
“အန္တီ…ခေရပန္း၀ယ္ဦးမလား….”
ဗန္းေလးထဲတြင္ ခေရပန္းေလးမ်ားအား ႏွီးႀကိဳးျဖင့္ အကံုးေလးမ်ားသီကာ လာေရာင္းေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အရြယ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဗန္းေပၚမွခေရကံုးမွာဆီမွ ရနံ႕ကေမႊးႀကိဳင္ေနသည္။
“တစ္ကံုးဘယ္ေလာက္လဲ ကေလး..”
“ငါးက်ပ္ပါ အန္တီ…”
ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ကို အေမ့ထုတ္ကာ ခေရပန္တစ္ကံုး၀ယ္ကား ဆံထံုးတြင္ အေမပန္လိုက္သည္။ အဖိုးနည္းေပမယ့္ က်က္သေရရွိၿပီး ေမႊးလိုက္တဲ့ခေရပန္းဟု ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္ သတ္မွတ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိလိုက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ေနေသာ လမ္းထိပ္တြင္ ခေရပင္သံုးပင္ ရွိသည္ အဲသည္ကခေရပန္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ၿပီးေရာင္းရင္ ေကာင္းမလား။ တစ္ကံုးကို(၅)က်ပ္ အကံုး(၂၀)ကို (၁၀၀)ရမည္။ ပိုက္ဆံတြက္ရင္း ေပ်ာ္လာသည္။
“အေမ့…သားလည္း လမ္းထိပ္ကခေရပင္က ခေရပန္းေတြေကာက္ၿပီးေရာင္းရင္ေကာင္းမယ္…”
“နင္က ခုမွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တာလဲ…”
“ဟုတ္ပါဘူး…..သားလည္းပိုက္ဆံလိုခ်င္တာေပါ့….”
ထိုေန႕က ဆိုင္ပိတ္ခါနီးတြင္ အေမကၽြန္ေတာ့္အား ပစၥည္းတစ္ခုလာေပးသည္။ အိမ္မိုးသည့္ ႏွီးမဟုတ္ဘဲ ကုန္စိမ္းေတာငး္မ်ားတြင္ခ်ည္ေသာ ႏွီးႀကိဳးအေပ်ာ့ျဖစ္သည္။
“အိမ္မိုးတဲ့ႏွီးေတြနဲ႕ သီရင္ မာလုိ႕က်ဳိးလိမ့္မယ္…။ ဒီႏွီးေတြက ေပ်ာ့တဲ့အတြက္ ႀကိဳးလိုပဲ မက်ဳိးဘူး…”
ႏွီးျပားအေပ်ာ့ကို သြားေလးႏွင့္ကိုက္ၿပီး ႏွီးႀကိဳးတစ္ႀကိဳးကို (၅)ခု (၆)ခုေလာက္ ရေအာင္ခြဲနည္းကို အေမက ကၽြန္ေတာ့္အား သင္ေပးသည္။ ညဘက္အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ လမ္းထိပ္သို႕ ကၽြန္ေတာ္အေျပးအလႊားသြားလိုက္သည္။ လမ္းထပ္ေရာက္ေရာက္ခ်ငး္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းမ်ား အနည္းငယ္တံု႕ဆုိင္းသြားသည္။ လမ္းထိပ္ရွိ ခေရပင္သံုးပင္ေအာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အရြယ္ ကေလးသံုးေယာက္ေလာက္ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းသူတို႕ႏွင့္ေရာၿပီး ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ ခေရပန္းေကာက္လိုက္သည္။ လက္ထဲတြင္ လက္ႏွစ္ဆုပ္စာေလာက္ရလာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ သို႕ ျပန္ေျပးလာသည္။ အိမ္တြင္ အေမကေတာ့ စက္ခ်ဳပ္ရင္းကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ေနသည္။ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရတစ္ခြက္ခပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ေကာက္လာေသာ ခေရပန္းမ်ားကိုယူ၍ ေရေဆးလိုက္သည္။ ေရေဆးထားေသာ ခေရပန္းမ်ားအား ျပန္ဆယ္ကာ ဗန္းတစ္ပန္းထဲတြင္ ျဖန္႕ထားလိုက္ သည္။
“ေရမစိမ္ရင္ႏြမ္းသြားမွာေပါ့ အေမရ…”
“ေရစိမ္လိုက္မွ မနက္ေရာက္ရင္ ေရေတြႏူးသြားမွာ သားရဲ႕ …. ဒီလိုေရေလးေဆးၿပီး ဗန္းထဲျဖန္႕ထားမွ ပန္းေလးေတြက မနက္ေရာက္ရင္ လန္းၿပီးေကာ့တက္ေနလိမ့္မယ္….”
ေကာက္ၿပီးေသာ ခေရပန္းမ်ားကို ေရေဆးကာျဖန္႕ထားၿပီး ေနာက္တစ္ေခါက္အတြက္ အိမ္မွ ထပ္ထြက္လာခဲ့သည္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ည(၁၁)နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းထဲတြင္သာ ေကာက္ကာ အိမ္သို႕ေစာေစာျပန္လာခဲ့သည္။
***************************************************
ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္ေစာေစာထ၍ ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ထားေသာ ခေရပန္းေလးမ်ားကို သီေသာအခါ (၁၂)ကံုးရေလသည္။ ေက်ာင္းမတက္ခင္ အေမႏွင့္ေစ်းသို႕သြားေသာလမ္းမွာပင္ (၆)ကံုးကုန္သြားသည္။ ခေရပန္းသည္ အေၾကြပန္းျဖစ္ေသာလည္း လူအမ်ားခ်စ္ခင္ေသာ ပန္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိခြင့္ရခဲ့သည္။ က်န္ရွိေသာ ခေရကံုးေလးမ်ားကို ဆုိင္သို႕ေရာက္သည္ႏွင့္ ဗန္းေပၚျဖန္႕ခင္းကား ဆိုင္ေပၚမွာပင္ တင္ထားလိုက္သည္။
“ခေရပန္းေလးေတြေမႊးလိုက္တာ…. တစ္ကံုးဘယ္ေလာက္လဲ”
ဆိုင္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေသာ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကေမးေလသည္။
“ငါးက်ပ္အန္တီ…”
“အန္တီက ခေရပန္းဆိုသိပ္ႀကိဳက္တာ.. ပန္ၿပီးလို႕ေျခာက္သြားရင္ေတာင္ သနပ္ခါးနဲ႕ေသြးလိမ္းရင္ မိတ္ေပ်ာက္တယ္ေလ… အကုန္လံုး၀ယ္လုိက္မယ္..”
က်န္ရွိေသာေျခာက္ကံုးလံုး၀ယ္သြားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာအားရ ေရာင္းလုိက္ရသည္။ ဒီေန႕အဖို႕ ခေရပန္းေရာင္းခ(၆၀)က်ပ္ရသည္။ အေမ့အား(၆၀)လံုး ကၽြန္ေတာ္ေပးလိုက္သည္။ အေမကေတာ့ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပင္။ ဒီေန႕ညေတာ့ ည(၇)နာရီ ခပ္ေစာေစာပင္ အိမ္မွထြက္ခဲ့သည္။ လမ္းထိပ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ပိုရ်္အားငယ္သြားရသည္။ ခေရပင္သံုးပင္၏ေအာက္တြင္ ဖေယာင္းတိုင္ကိုယ္စီျဖင့္ ခေရပန္းေကာက္ ေနျခင္းျဖစ္သည္[K1] ။ အနည္းငယ္ေစာေသးေတာ့ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႕မီးအကူႏွင့္လိုက္ေကာက္လိုက္သည္။ ဒါေတာင္ တူတူေကာက္ေနသူေတြ မေက်နပ္ၾကေပ။ ဒုတိယတစ္ေခါက္ ပန္းေကာက္ဖို႕ထြက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွ ဖေယာင္းတိုင္ယူကာထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ ခေရပန္းေလးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀၏အစိတ္အပိုင္းမ်ားစြာကို စိုးမိုးမင္းမူခဲ့သည္။
အဆင္မေျပေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀၏အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုကို ျဖည့္စြက္ေပးခဲ့သည္။ ခေရပန္းေလးေတြ ႏွင့္ပတ္သက္၍ စာတစ္ေၾကာင္းမွတ္မိဖူးသည္။ အေၾကြပန္းေပမယ့္…ေရႊနန္းေတာ့ထိုင္ခ်င္တယ္ ဆိုသည့္ စာေၾကာင္းပင္။ အမွန္တကယ္ထိုက္သင့္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ထုိစကားသည္ ကၽြန္ေတာ္လို လူတန္းစားတစ္ရပ္ ေျပာေသာစကားျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ခေရပန္းေလးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ရ၍ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ မေမ့ႏုိင္ေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုေပၚေပါက္ခဲ့သည္။
****************************************
အိမ္ကိုတစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ေျပာင္းေနရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုမိသားစုအဖို႕ ေနရာတစ္ေနရာ ေရာက္တိုင္း ခေရပင္ရွိသည့္ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ရွာၾကည့္စၿမဲျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းလာသည့္ရပ္ကြက္ ထဲတြင္ ခေရပင္ရွိသည့္ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္သိရွိသည္ႏွင့္ မေရာက္အေရာက္သြားေကာက္စၿမဲျဖစ္သည္။ ခေရပန္းေလးမ်ားေကာက္၍ေရာင္းရေသာ ေငြပမာဏသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ လိုအပ္ေနေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားတြင္ ျဖည့္စြက္မႈတစ္ခုျဖစ္လာေတာ့သည္။
“ေအာင္ျပည့္ေရ…..ဒီမွာၾကည့္စမ္း…”
ေခၚသံေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္မိလုိက္သည္။ အေမဆိုင္ဖြင့္ေသာေစ်းထဲမွ ဆီဆိုင္က ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္တြင္ ကြန္ပါဘူးအသစ္စက္စက္ေလး…။ ကြန္ပါဘူးေလးေပၚတြင္ တီးလို႕ရေသာ ေအာ္ဂင္ေလးပါသည္။
“ငါတို႕အေမ…၀ယ္ေပးတာေလ…”
“ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲကြ….”
“၁၆၀၀ တဲ့”
ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ ခေရပန္းေရာင္း၍ စုထားေသာ (၁၂၀၀)က်ပ္ရွိသည္။ ေအာ္ဂင္ကြန္ပါဘူးေလး ၀ယ္ရန္ (၄၀၀)က်ပ္သာလိုသည္။
“ေအာင္ျပည့္..ငါတို႕နက္ဖန္ ေရႊတိဂံုဘုရားညသြားအိပ္မွာ… ငါတို႕အေမက ၀တ္အဖြဲ႕၀င္ေလ…ညလိုက္အိပ္ပါလား….”
တစ္ခါမွမသြားဖူးေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ခ်င္သြားသည္။ အေမ့ကိုပူဆာေတာ့သည္ အေမကလည္း တစ္ခါတစ္ေလဆိုေတာ့ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ ၀တ္အဖြဲ႕လူႀကီးေတြပါသည္ပဲ။ ဟိုညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေရႊတိဂံုဘုရားေဘးက ဟက္ပီး၀ါးလ္ ဆိုသည့္ ကစားကြင္းအေၾကာင္း စံုေနေအာင္ ေျပာျပသည္။ ညအိပ္ေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ ကစားကြင္းထဲေရာက္သြားသည္ ေဆာ့ၾကသည္။ ေပ်ာ္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာေပ်ာ္လိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။
ေရႊတိဂုံလုိက္မယ့္ေန႕။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနသည္။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္၊ သူတို႕၏အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရႊတိဂုံဘုရားသို႕ ညေနဘက္ေရာက္လာၾကသည္။ ၀တ္အဖြဲ႕မ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ ပူစရာမလို။ ညဘက္အိပ္ဖို႕လည္းေနရာရွိသည္။ ေရႊတိဂံုဘုရားရင္ျပင္ေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္သြားသည္။ ရင္ျပင္ေပၚတြင္ ခေရပင္ႀကီးတစ္ပင္ေတြ႕လုိက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခေရပင္ႀကီးေအာက္ အေျပးအလႊားသြားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ေနက် ခေရပင္မ်ားထက္ ေလးဆေလာက္ပင္ႀကီးသည္။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးမ်ားသည္ ခေရပန္းမ်ားကိုသာ ရွာမိေတာ့သည္။ ရင္ျပင္ေပၚရွိ တစ္ညလံဳးမအိပ္ဘဲ ခေရပင္ႀကီးေအာက္တြင္သာရွိေနေတာ့သည္။ နံနက္မိုးလင္းေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ သီထားေသာ ခေရပန္းကံုးေပါင္း(၅၆)ကံုးရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တြက္ၾကည့္မိလုိက္သည္ ေအာ္ဂင္ကြန္ပါဘူး ေလးရေတာ့မည္ဟုပင္။
“ေအာင္ျပည့္ေရ….ျပန္ရေအာင္..ကြာ”
ညီအစ္ကိုနွစ္ေယာက္ေခၚသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အေျပးအလႊားလိုက္သြားလိုက္သြားသည္။ ရင္ျပင္ေပၚမွ ဆင္းခါနီးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ႏွစ္ဖက္ေပၚတြင္ ခေရပန္းကံုးအမ်ားအျပားပင္။ ပန္းကံုးေလးမ်ား၏ ေမႊးရနံ႕မ်ား သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေမႊးပ်ံေနေလေတာ့သည္။ ထိုစဥ္……..
“ေဒါင္……ေဒါင္………”
ကၽြန္ေတာ္ဆင္းေသာေစာင္းတန္းအတြင္းရွိ ထိုင္ေတာ္မူရုပ္ဖြားေတာ္နားရွိ ေခါင္းေလာင္းအား ထုကာ ဆုေတာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ရုပ္ဖြားေတာ္၏ ေရႊေရာင္သန္းေသာ လက္ဖမိုးေပၚကို ၾကည့္မိလိုက္ သည္။ ထို႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ကိုင္ထားေသာ ခေရပန္းေလးမ်ားကိုၾကည့္မိသည္။ ထို႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြး တြင္ေပၚလာေသာ ေအာ္ဂင္ကြန္ပါဘူးကေလး…။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ေတြေ၀သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး ေ၀၀ါးသြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခံစားလို႕ရေသာ ခံစားမႈတစ္ခု ထဲတြင္ ခေရပန္းရနံ႕မ်ားသာ ႀကီးစိုးေနေတာ့သည္။
“ေအာင္ျပည့္လာေလကြာ…”
ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ေခၚသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္သတိထားမိသြားသည္။
“ခဏေလးေနဦးကြာ….”
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ေျပာကာ ေစာင္းတန္းထဲသို႕ေျပး၀င္သြားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲရွိ ခေရပန္း(၅၆)ကံုးအား ရုပ္ဖြားေတာ္၏ ေရႊေရာင္သန္းေသာ လက္ဖမိုေပၚသို႕ ဆပ္ကပ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ဒူးေထာက္ကာ လက္အုပ္မိုး၍ ကန္ေတာ့လိုက္ေတာ့သည္။
**************************************************
၂၀၁၂ခုႏွစ္
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕တြင္ခေရပင္ေလးႏွစ္ပင္စိုက္ပ်ဳိးထားသည္။ အခုဆိုရင္ ပန္းေတြေၾကြေနၿပီ။ ေန႕တုိင္းေၾကြသမွ်ပန္းေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ရွိ ဘုရားကိုလွဴျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခေရပန္းေလးမ်ားသည္…………….။
ခေရပန္းေလးေတြေရ မင္းတို႕ဟာ အေၾကြပန္းပါ။ အေၾကြပန္းဆိုေပမယ့္ မင္းတို႕မွာ ေရႊနန္းထုိက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြရွိေနတယ္ေလ။ ခုလည္း ငါ့ဘ၀ရဲ႕တစ္စိတ္တစ္ေဒသကို မငး္တို႕ျဖည့္စြက္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါကြာ။ ေရႊနန္းထိုက္သင့္တဲ့ မင္းတို႕ရဲ႕ဂုဏ္ရည္ကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႕ ငါတစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲ မင္းတို႕ကို ဘုရားမွာဆပ္ကပ္ခဲ့ၿပီ။ မငး္တို႕လည္း ေနာက္ေနာက္ဘ၀ေတြမွာ သည့္ထက္အရည္အခ်င္း အရည္အေသြးရွိတဲ့ ပန္းေလးေတြ ျဖစ္ေစဖို႕ငါဆုေတာင္းပါတယ္။ မင္းတို႕လုိပဲ ငါတို႕လူ႕ဘ၀ေတြမွာလည္း မင္းတို႕ဘ၀နဲ႕တူတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရွိတယ္ဆိုတာ။ လူကုံထံေတြသိမွသိပါေလစ။ ဘ၀ဆိုတာဒီလုိပဲလို႕ ေျပာလည္း အခက္သားကြာ….။ ခေရပန္းေလးတစ္ပြင့္ရဲ႕ရာဇ၀င္လိုပဲ…. ရုန္းကန္ေနတဲ့ ငါတို႕ႏုိင္ငံက ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရာဇ၀င္ကို ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္………………………………………….။
******************************************
ႀကိဳးစားပါဦးမည္
ေအာင္မိုးသူ(စူးရွ)
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ရက္ အဂၤါေန႕။
ညေန ၅နာရီ။
၂၀၁၂ခုႏွစ္
ေအးစိမ့္စိမ့္ေျမာက္ျပန္ေလတစ္ခ်က္က ပတ္၀န္းက်င္းတစ္ခုလံုးကို ခဏတာတိုက္ခိုက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေရွ႕သို႕ အေျပးထြက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ခေရပန္းရနံ႕က နံနက္ခင္းမႈန္ရီ၀ိုးတ၀ါးကို လတ္ဆတ္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ အိမ္ေရွ႕မွာ အေမစိုက္ထားတဲ့ (၄)ႏွစ္သားခေရပင္ေလးႏွစ္ပင္က ပြင့္တဲ့ခေရပန္းေလးေတြရဲ႕ရနံ႕ သိပ္ေမႊးလြန္းေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ခါးကိုင္းကာ ေၾကြေနေသာ ခေရပန္းေလး တစ္ပြင့္စ ႏွစ္ပြင့္စကို ေကာက္ယူလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲရွိ ေဘးႏႈတ္ခမ္းသား ပြင့္ဖတ္ကေလးမ်ား ႏြမ္းေရာ္ေရာ္ကေလးမ်ားႏွင့္ ခေရပန္းကေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တရႈိက္မက္မက္ နမ္းရႈိက္လိုက္သည္။ ဘယ္ပန္းရနံ႕ႏွင့္မတူေသာ ေမႊးရနံ႕ႏွင့္အတူ ခေရပန္းရနံ႕ေလးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဟိုးအရင္ အတိတ္ တစ္ခုဆီသို႕………. ေခၚေဆာင္သြားသည္။
****************************************
၁၉၉၆ခုႏွစ္
မနက္ႏုိးႏိုးခ်င္း ျခင္ေထာင္မွထြက္ကာ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားသည္ အေမ့စက္ခ်ဳပ္စက္ခံုေပၚသို႕ ဦးဆံုးေရာက္သြားသည္။ မ်က္ႏွာသစ္၊သြားတိုက္မလုပ္ရေသးခင္ စက္ခ်ဳပ္ခံုဘက္ သို႕ အေျပးသြားလိုက္၏။ စက္ခ်ဳပ္ခံုေပၚတြင္ ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ႏွင့္
တစ္ဆယ္တန္တစ္ရြက္ တစ္ရြက္ခ်င္းစီ က ို ပုလင္းျဖင့္ဖိထားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လုိက္သည္။ ငါက်ပ္တန္တစ္ရြက္အား ယူ၍ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ ထဲ ၏သို႕ ထည့္လိုက္သည္။ က်န္ေသာတစ္ဆယ္တန္တစ္ရြက္သည္ အစ္မအတြက္ တစ္ရြက္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ကေတာ့ အငယ္ဆံုးျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ျဖစ္မည္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူမွ မေမးဘဲ သိႏွင့္သည္။ အေမ့ကိုေတာ့ လိုက္ရွာရန္မလိုပါ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ေစ်းသို႕ေရာက္ေန ၿပီ ျဖစ္မည္။ မႀကီးကေတာ့ ညကညသန္းေခါင္းထိ စာက်က္ထားတာေၾကာင့္ မထႏိုင္ေပ။ ခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က(၅)တန္း မႀကီးက(၁၀)တန္း။ က်န္တဲ့ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္နဲ႕ အစ္မတစ္ေယာက္ကေတာ့ ရန္ကုန္တြင္မရွိေပ။ အစ္ကို အလတ္တစ္ေယာက္သာ မေလးရွားတြင္ အလုပ္လုပ္ေန၍ အစ္ကိုအႀကီးအဆံုးႏွင့္အစ္မအလတ္ကေတာ့ ေကာ့ေသာင္းဘက္တြင္ အေဒၚႏွင့္ေနသည္။ မေလးရွားမွအစ္ကိုကလည္း မိန္းမႏွင့္ဆိုေတာ့ အေမ့ဆီသို႕ ေငြကလွည့္မလာေတာ့ေပ။ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးႏွင့္အစ္မလတ္သည္လည္း လစာက မေရာက္တစ္ခါ ေရာက္တစ္ခါသာျဖစ္သည္။
မ်က္ႏွာသစ္၊သြားတိုက္၊ေရခ်ဳိး၊ေက်ာင္း၀တ္စံုလဲကာ ေက်ာငး္သို႕အျမန္ထြက္ခဲ့ရသည္။ လမ္းထိပ္ ေရာက္မွ ေက်ာင္းသို႕သြားေသာလမ္းႀကီးအားၾကည့္၍ ကၽြန္ေတာ္ေလတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္မိ၏။ ညကမိုးရြာ ထားေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသို႕သြားေသာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ဒူးဆစ္ေလာက္အထိမိုးေရေတြ ျပည့္ႏွက္ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ရင္းတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္သည္ ဒါေတြက ႏွစ္စဥ္ႀကဳံေနက်ပင္ျဖစ္သည္။ ဖိနပ္ခၽြတ္စရာ ပင္မလို အေမ၀ယ္ေပးထားတာ ဘီအမ္20(BM20) ေဖာ့ဖိနပ္ကအၾကမ္းခံသည္။ မိုးတြင္းႏွင့္ေတာ့အံကိုက္ပင္။ လြယ္အိတ္ကိုတစ္ဖက္ကိုင္ကာ ေက်ာင္းကိုတန္းတန္းမတ္မတ္ရဖို႕အေရး ေရထဲတြင္ေျခေထာက္ကိုတိုးကာ တိုးကာ တေ၀ါေ၀ါျဖင့္ေလွ်ာက္ေနရသည္။ ေက်ာင္းေရွ႕ တြင္ ေက်ာငး္လာပို႕ေသာ မိဘမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။
“ေအာင္ျပည့္….ေအာင္ျပည့္…”
ေခၚသံၾကားေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္သို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။
“ဟာ…စိုးသူေအာင္….”
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္တစ္ခန္းတည္းသူငယ္ခ်င္း စိုးသူေအာင္ျဖစ္သည္။ စိုးသူေအာင္ေဘးတြင္ သူ၏အေမႏွင့္ အစ္မပါလာသည္။ စိုးသူေအာင္အား ေက်ာင္းလာပို႕ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္စိုးသူေအာင္သည္ အတန္းတူသလို ထိုင္လွ်င္လည္း ေဘးခ်ငး္ကပ္တူတူထုိင္ေသာ အလြန္ခင္မင္ေသာသူငယ္ခ်ငး္ျဖစ္သည္။ စိုးသူေအာင္အေမႏွင့္ အစ္မသည္ ေက်ာငး္ခန္းထဲထိလိုက္လာကာ စိုးသူေအာင္စီးလာေတာ့ ဘြတ္ဖိနပ္ (ေျခေထာက္ေရမစိုေသာဖိနပ္)အားခၽြတ္၍ အသင့္ပါလာေသာ ကတၱီပါဖိနပ္ကို ထုတ္စီးေပးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္မွာေတာ့ ေဖာ့ဖိနပ္ေခၚေသာဖိနပ္ျဖင့္ ေအးစက္ကာေနေလသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းစိတ္အားငယ္လာမိသည္။ စိုးသူေအာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းတဲ့ အၿပဳံးေလးျဖင့္ ရယ္ျပသည္။ စိုးသူေအာင္ကို တစ္ခ်က္ေငးရင္းနဲ႕ စာသင္ဖို႕စာအုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္အဆင္သင့္ ထုတ္ထားလိုက္သည္။
***************************************
“ကေလာင္….ကေလာင္….”
ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းထိုးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူအားလံုး ေဟးခနဲ ေအာ္ကာ ေက်ာင္းေပါက္၀သို႕ ေျပးထြက္ၾကေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တက္ေနေသာ မူလတန္းေက်ာင္းေလး၏ အေပါက္၀တြင္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားစြာ ေစာင့္ႀကိဳေနၾက၏။ ထိုအထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အေမမပါေပ။ အေမအခုခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ေစ်းထဲတြင္ပဲ ရွိဦးမည္။ အေမျပန္မလာခင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းမွအိမ္သို႕ မိုးေရေတာထဲတြင္ ေျခေထာက္အား ခပ္သြက္သြက္ ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္မိသည္။
“ေအာင္ေလး ျပန္လာၿပီလား…”
“ဟုတ္ကဲ့….မဘူဂ်ီ….”
အိမ္ေဘးက အစ္မႀကီးႏႈတ္ဆက္သံကိုပင္ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းမေျဖႏိုင္ေခ်။ ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္ထဲမွ ဆႏၵျပေနၾကၿပီ။ ႏႈတ္မွ အသံေတာင္မထြက္ခ်င္ေတာ့။ အိမ္ေပၚအျမန္ေျပးတတ္ကာ စားစရာရွာမိသည္။ ထမင္းရွာသည္ ကုန္ၿပီ။ တစ္ခုခုစားဖို႕ရွာသည္ မရွိေတာ့။ အေမမ်ား မုန္႕ဖိုးေလးမ်ား တစ္ေနရာရာထားခဲ့ သလားရွာသည္ မေတြ႕ေပ။ ရွာရင္းပင္ အေမအိပ္ေသာ ကုတင္ေအာက္တြင္ တစ္က်ပ္တန္တစ္ရြက္ သြားေတြ႕ သည္။ တစ္က်ပ္တန္အားယူကာ စာေလးေခြအေၾကြတစ္ထုပ္ေျပး၀ယ္လုိက္သည္။ ထိုစဥ္တုန္းက စာေလးေခြ အေၾကတစ္ေသးေသးေလးတစ္ထုပ္ကို ေငြတစ္က်ပ္ျဖင့္ရေသးသည္။ စာေလးေခြအားအဆာေျပစား ေရေသာက္ကာ အေမျပန္အလာ အဆင့္သင့္ျဖစ္ရန္ ထမင္းအိုးကို ကၽြန္ေတာ္တည္ထားလိုက္သည္။
ေန၀င္ဆည္းဆာသည္ လိေမၼာ္ေရာင္ခပ္ရင့္ရင့္မွ အေမွာင္ဘက္သို႕သန္းလာသည္။ ဆြဲျခင္းတစ္လံုးျဖင့္ ေစ်းမွ ျပန္လာေသာ အေမ့အား ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာအားရ ေျပးႀကိဳလိုက္သည္။
“သား….အရမ္းဗိုက္ဆာေနၿပီ…”
“ျမန္ျမန္ခ်က္ေပးပါ့မယ္…သားရယ္..”
“အေမ့ မနက္ျဖန္ေက်ာင္းပိတ္တယ္… သားဆိုင္လိုက္ခဲ့မယ္ေနာ္….”
“ေအးလိုက္ခဲ့…..ဂ်ီမက်နဲ႕ေနာ္…. ”
အေမ့ကိုသာ ၿပဳံးစိစိျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္၍ ေခါင္းၿငိတ္ျပလိုက္သည္။
*****************************************
အေမသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရပ္ကြက္နားက ျမင္သာေစ်းဆိုသည့္ေစ်းတြင္ ေဘာ္လီအက်ီ ၤခ်ဳပ္သည့္ အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ဖြင့္ထားသည္။ အေမ့ဆိုင္ေလး၏ သက္တမ္းမွာ (၃-၄)ႏွစ္ေလာက္ပင္ရွိေသးသည္။ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလးဖြင့္ခါစမွာ အေဖကအေမ့ေဘးနားတြင္ရွိေသးသည္။ ဆုိင္ဖြင့္ၿပီးတစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာတြင္ အေဖလည္းဆံုးပါးသြားသည္။ ထိုအခါအေမသည္ ထိုအပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေလးႏွင့္သာ ကၽြန္ေတာ္တို႕အား ရွာေဖြေကၽြးေမြးခဲ့သည္။
နံနက္(၆)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မို႕ ေစ်းထဲတြင္လူရွင္းေနသည္။ အေမဆိုင္ဖြင့္ရန္ ဆိုင္ထဲမွ စက္ပစၥည္းမ်ား ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္သေလာက္ သယ္ထုတ္ေပးေနရသည္။
“အန္တီ…ခေရပန္း၀ယ္ဦးမလား….”
ဗန္းေလးထဲတြင္ ခေရပန္းေလးမ်ားအား ႏွီးႀကိဳးျဖင့္ အကံုးေလးမ်ားသီကာ လာေရာင္းေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အရြယ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဗန္းေပၚမွခေရကံုးမွာဆီမွ ရနံ႕ကေမႊးႀကိဳင္ေနသည္။
“တစ္ကံုးဘယ္ေလာက္လဲ ကေလး..”
“ငါးက်ပ္ပါ အန္တီ…”
ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ငါးက်ပ္တန္တစ္ရြက္ကို အေမ့ထုတ္ကာ ခေရပန္တစ္ကံုး၀ယ္ကား ဆံထံုးတြင္ အေမပန္လိုက္သည္။ အဖိုးနည္းေပမယ့္ က်က္သေရရွိၿပီး ေမႊးလိုက္တဲ့ခေရပန္းဟု ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္ သတ္မွတ္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိလိုက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ေနေသာ လမ္းထိပ္တြင္ ခေရပင္သံုးပင္ ရွိသည္ အဲသည္ကခေရပန္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ၿပီးေရာင္းရင္ ေကာင္းမလား။ တစ္ကံုးကို(၅)က်ပ္ အကံုး(၂၀)ကို (၁၀၀)ရမည္။ ပိုက္ဆံတြက္ရင္း ေပ်ာ္လာသည္။
“အေမ့…သားလည္း လမ္းထိပ္ကခေရပင္က ခေရပန္းေတြေကာက္ၿပီးေရာင္းရင္ေကာင္းမယ္…”
“နင္က ခုမွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တာလဲ…”
“ဟုတ္ပါဘူး…..သားလည္းပိုက္ဆံလိုခ်င္တာေပါ့….”
ထိုေန႕က ဆိုင္ပိတ္ခါနီးတြင္ အေမကၽြန္ေတာ့္အား ပစၥည္းတစ္ခုလာေပးသည္။ အိမ္မိုးသည့္ ႏွီးမဟုတ္ဘဲ ကုန္စိမ္းေတာငး္မ်ားတြင္ခ်ည္ေသာ ႏွီးႀကိဳးအေပ်ာ့ျဖစ္သည္။
“အိမ္မိုးတဲ့ႏွီးေတြနဲ႕ သီရင္ မာလုိ႕က်ဳိးလိမ့္မယ္…။ ဒီႏွီးေတြက ေပ်ာ့တဲ့အတြက္ ႀကိဳးလိုပဲ မက်ဳိးဘူး…”
ႏွီးျပားအေပ်ာ့ကို သြားေလးႏွင့္ကိုက္ၿပီး ႏွီးႀကိဳးတစ္ႀကိဳးကို (၅)ခု (၆)ခုေလာက္ ရေအာင္ခြဲနည္းကို အေမက ကၽြန္ေတာ့္အား သင္ေပးသည္။ ညဘက္အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ လမ္းထိပ္သို႕ ကၽြန္ေတာ္အေျပးအလႊားသြားလိုက္သည္။ လမ္းထပ္ေရာက္ေရာက္ခ်ငး္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းမ်ား အနည္းငယ္တံု႕ဆုိင္းသြားသည္။ လမ္းထိပ္ရွိ ခေရပင္သံုးပင္ေအာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အရြယ္ ကေလးသံုးေယာက္ေလာက္ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းသူတို႕ႏွင့္ေရာၿပီး ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ ခေရပန္းေကာက္လိုက္သည္။ လက္ထဲတြင္ လက္ႏွစ္ဆုပ္စာေလာက္ရလာေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ သို႕ ျပန္ေျပးလာသည္။ အိမ္တြင္ အေမကေတာ့ စက္ခ်ဳပ္ရင္းကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ေနသည္။ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရတစ္ခြက္ခပ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ေကာက္လာေသာ ခေရပန္းမ်ားကိုယူ၍ ေရေဆးလိုက္သည္။ ေရေဆးထားေသာ ခေရပန္းမ်ားအား ျပန္ဆယ္ကာ ဗန္းတစ္ပန္းထဲတြင္ ျဖန္႕ထားလိုက္ သည္။
“ေရမစိမ္ရင္ႏြမ္းသြားမွာေပါ့ အေမရ…”
“ေရစိမ္လိုက္မွ မနက္ေရာက္ရင္ ေရေတြႏူးသြားမွာ သားရဲ႕ …. ဒီလိုေရေလးေဆးၿပီး ဗန္းထဲျဖန္႕ထားမွ ပန္းေလးေတြက မနက္ေရာက္ရင္ လန္းၿပီးေကာ့တက္ေနလိမ့္မယ္….”
ေကာက္ၿပီးေသာ ခေရပန္းမ်ားကို ေရေဆးကာျဖန္႕ထားၿပီး ေနာက္တစ္ေခါက္အတြက္ အိမ္မွ ထပ္ထြက္လာခဲ့သည္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ည(၁၁)နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းထဲတြင္သာ ေကာက္ကာ အိမ္သို႕ေစာေစာျပန္လာခဲ့သည္။
***************************************************
ေနာက္တစ္ေန႕ နံနက္ေစာေစာထ၍ ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ထားေသာ ခေရပန္းေလးမ်ားကို သီေသာအခါ (၁၂)ကံုးရေလသည္။ ေက်ာင္းမတက္ခင္ အေမႏွင့္ေစ်းသို႕သြားေသာလမ္းမွာပင္ (၆)ကံုးကုန္သြားသည္။ ခေရပန္းသည္ အေၾကြပန္းျဖစ္ေသာလည္း လူအမ်ားခ်စ္ခင္ေသာ ပန္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိခြင့္ရခဲ့သည္။ က်န္ရွိေသာ ခေရကံုးေလးမ်ားကို ဆုိင္သို႕ေရာက္သည္ႏွင့္ ဗန္းေပၚျဖန္႕ခင္းကား ဆိုင္ေပၚမွာပင္ တင္ထားလိုက္သည္။
“ခေရပန္းေလးေတြေမႊးလိုက္တာ…. တစ္ကံုးဘယ္ေလာက္လဲ”
ဆိုင္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေသာ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကေမးေလသည္။
“ငါးက်ပ္အန္တီ…”
“အန္တီက ခေရပန္းဆိုသိပ္ႀကိဳက္တာ.. ပန္ၿပီးလို႕ေျခာက္သြားရင္ေတာင္ သနပ္ခါးနဲ႕ေသြးလိမ္းရင္ မိတ္ေပ်ာက္တယ္ေလ… အကုန္လံုး၀ယ္လုိက္မယ္..”
က်န္ရွိေသာေျခာက္ကံုးလံုး၀ယ္သြားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၀မ္းသာအားရ ေရာင္းလုိက္ရသည္။ ဒီေန႕အဖို႕ ခေရပန္းေရာင္းခ(၆၀)က်ပ္ရသည္။ အေမ့အား(၆၀)လံုး ကၽြန္ေတာ္ေပးလိုက္သည္။ အေမကေတာ့ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပင္။ ဒီေန႕ညေတာ့ ည(၇)နာရီ ခပ္ေစာေစာပင္ အိမ္မွထြက္ခဲ့သည္။ လမ္းထိပ္သို႕ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ပိုရ်္အားငယ္သြားရသည္။ ခေရပင္သံုးပင္၏ေအာက္တြင္ ဖေယာင္းတိုင္ကိုယ္စီျဖင့္ ခေရပန္းေကာက္ ေနျခင္းျဖစ္သည္[K1] ။ အနည္းငယ္ေစာေသးေတာ့ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႕မီးအကူႏွင့္လိုက္ေကာက္လိုက္သည္။ ဒါေတာင္ တူတူေကာက္ေနသူေတြ မေက်နပ္ၾကေပ။ ဒုတိယတစ္ေခါက္ ပန္းေကာက္ဖို႕ထြက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္အိမ္မွ ဖေယာင္းတိုင္ယူကာထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ သည္လိုႏွင့္ ခေရပန္းေလးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀၏အစိတ္အပိုင္းမ်ားစြာကို စိုးမိုးမင္းမူခဲ့သည္။
အဆင္မေျပေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀၏အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုကို ျဖည့္စြက္ေပးခဲ့သည္။ ခေရပန္းေလးေတြ ႏွင့္ပတ္သက္၍ စာတစ္ေၾကာင္းမွတ္မိဖူးသည္။ အေၾကြပန္းေပမယ့္…ေရႊနန္းေတာ့ထိုင္ခ်င္တယ္ ဆိုသည့္ စာေၾကာင္းပင္။ အမွန္တကယ္ထိုက္သင့္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ထုိစကားသည္ ကၽြန္ေတာ္လို လူတန္းစားတစ္ရပ္ ေျပာေသာစကားျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ခေရပန္းေလးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ရ၍ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ မေမ့ႏုိင္ေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုေပၚေပါက္ခဲ့သည္။
****************************************
အိမ္ကိုတစ္ႏွစ္တစ္ခါေလာက္ေျပာင္းေနရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုမိသားစုအဖို႕ ေနရာတစ္ေနရာ ေရာက္တိုင္း ခေရပင္ရွိသည့္ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ရွာၾကည့္စၿမဲျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းလာသည့္ရပ္ကြက္ ထဲတြင္ ခေရပင္ရွိသည့္ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္သိရွိသည္ႏွင့္ မေရာက္အေရာက္သြားေကာက္စၿမဲျဖစ္သည္။ ခေရပန္းေလးမ်ားေကာက္၍ေရာင္းရေသာ ေငြပမာဏသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ လိုအပ္ေနေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားတြင္ ျဖည့္စြက္မႈတစ္ခုျဖစ္လာေတာ့သည္။
“ေအာင္ျပည့္ေရ…..ဒီမွာၾကည့္စမ္း…”
ေခၚသံေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္မိလုိက္သည္။ အေမဆိုင္ဖြင့္ေသာေစ်းထဲမွ ဆီဆိုင္က ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္တြင္ ကြန္ပါဘူးအသစ္စက္စက္ေလး…။ ကြန္ပါဘူးေလးေပၚတြင္ တီးလို႕ရေသာ ေအာ္ဂင္ေလးပါသည္။
“ငါတို႕အေမ…၀ယ္ေပးတာေလ…”
“ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲကြ….”
“၁၆၀၀ တဲ့”
ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ ခေရပန္းေရာင္း၍ စုထားေသာ (၁၂၀၀)က်ပ္ရွိသည္။ ေအာ္ဂင္ကြန္ပါဘူးေလး ၀ယ္ရန္ (၄၀၀)က်ပ္သာလိုသည္။
“ေအာင္ျပည့္..ငါတို႕နက္ဖန္ ေရႊတိဂံုဘုရားညသြားအိပ္မွာ… ငါတို႕အေမက ၀တ္အဖြဲ႕၀င္ေလ…ညလိုက္အိပ္ပါလား….”
တစ္ခါမွမသြားဖူးေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ခ်င္သြားသည္။ အေမ့ကိုပူဆာေတာ့သည္ အေမကလည္း တစ္ခါတစ္ေလဆိုေတာ့ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ ၀တ္အဖြဲ႕လူႀကီးေတြပါသည္ပဲ။ ဟိုညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေရႊတိဂံုဘုရားေဘးက ဟက္ပီး၀ါးလ္ ဆိုသည့္ ကစားကြင္းအေၾကာင္း စံုေနေအာင္ ေျပာျပသည္။ ညအိပ္ေတာ့ အိပ္မက္ထဲမွာ ကစားကြင္းထဲေရာက္သြားသည္ ေဆာ့ၾကသည္။ ေပ်ာ္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာေပ်ာ္လိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။
ေရႊတိဂုံလုိက္မယ့္ေန႕။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနသည္။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္၊ သူတို႕၏အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရႊတိဂုံဘုရားသို႕ ညေနဘက္ေရာက္လာၾကသည္။ ၀တ္အဖြဲ႕မ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ ပူစရာမလို။ ညဘက္အိပ္ဖို႕လည္းေနရာရွိသည္။ ေရႊတိဂံုဘုရားရင္ျပင္ေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္သြားသည္။ ရင္ျပင္ေပၚတြင္ ခေရပင္ႀကီးတစ္ပင္ေတြ႕လုိက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခေရပင္ႀကီးေအာက္ အေျပးအလႊားသြားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ေနက် ခေရပင္မ်ားထက္ ေလးဆေလာက္ပင္ႀကီးသည္။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးမ်ားသည္ ခေရပန္းမ်ားကိုသာ ရွာမိေတာ့သည္။ ရင္ျပင္ေပၚရွိ တစ္ညလံဳးမအိပ္ဘဲ ခေရပင္ႀကီးေအာက္တြင္သာရွိေနေတာ့သည္။ နံနက္မိုးလင္းေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ သီထားေသာ ခေရပန္းကံုးေပါင္း(၅၆)ကံုးရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တြက္ၾကည့္မိလုိက္သည္ ေအာ္ဂင္ကြန္ပါဘူး ေလးရေတာ့မည္ဟုပင္။
“ေအာင္ျပည့္ေရ….ျပန္ရေအာင္..ကြာ”
ညီအစ္ကိုနွစ္ေယာက္ေခၚသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အေျပးအလႊားလိုက္သြားလိုက္သြားသည္။ ရင္ျပင္ေပၚမွ ဆင္းခါနီးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ႏွစ္ဖက္ေပၚတြင္ ခေရပန္းကံုးအမ်ားအျပားပင္။ ပန္းကံုးေလးမ်ား၏ ေမႊးရနံ႕မ်ား သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေမႊးပ်ံေနေလေတာ့သည္။ ထိုစဥ္……..
“ေဒါင္……ေဒါင္………”
ကၽြန္ေတာ္ဆင္းေသာေစာင္းတန္းအတြင္းရွိ ထိုင္ေတာ္မူရုပ္ဖြားေတာ္နားရွိ ေခါင္းေလာင္းအား ထုကာ ဆုေတာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ရုပ္ဖြားေတာ္၏ ေရႊေရာင္သန္းေသာ လက္ဖမိုးေပၚကို ၾကည့္မိလိုက္ သည္။ ထို႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ကိုင္ထားေသာ ခေရပန္းေလးမ်ားကိုၾကည့္မိသည္။ ထို႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္အေတြး တြင္ေပၚလာေသာ ေအာ္ဂင္ကြန္ပါဘူးကေလး…။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ေတြေ၀သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး ေ၀၀ါးသြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခံစားလို႕ရေသာ ခံစားမႈတစ္ခု ထဲတြင္ ခေရပန္းရနံ႕မ်ားသာ ႀကီးစိုးေနေတာ့သည္။
“ေအာင္ျပည့္လာေလကြာ…”
ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ေခၚသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္သတိထားမိသြားသည္။
“ခဏေလးေနဦးကြာ….”
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ေျပာကာ ေစာင္းတန္းထဲသို႕ေျပး၀င္သြားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲရွိ ခေရပန္း(၅၆)ကံုးအား ရုပ္ဖြားေတာ္၏ ေရႊေရာင္သန္းေသာ လက္ဖမိုေပၚသို႕ ဆပ္ကပ္လိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ဒူးေထာက္ကာ လက္အုပ္မိုး၍ ကန္ေတာ့လိုက္ေတာ့သည္။
**************************************************
၂၀၁၂ခုႏွစ္
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕တြင္ခေရပင္ေလးႏွစ္ပင္စိုက္ပ်ဳိးထားသည္။ အခုဆိုရင္ ပန္းေတြေၾကြေနၿပီ။ ေန႕တုိင္းေၾကြသမွ်ပန္းေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ရွိ ဘုရားကိုလွဴျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ခေရပန္းေလးမ်ားသည္…………….။
ခေရပန္းေလးေတြေရ မင္းတို႕ဟာ အေၾကြပန္းပါ။ အေၾကြပန္းဆိုေပမယ့္ မင္းတို႕မွာ ေရႊနန္းထုိက္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြရွိေနတယ္ေလ။ ခုလည္း ငါ့ဘ၀ရဲ႕တစ္စိတ္တစ္ေဒသကို မငး္တို႕ျဖည့္စြက္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါကြာ။ ေရႊနန္းထိုက္သင့္တဲ့ မင္းတို႕ရဲ႕ဂုဏ္ရည္ကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႕ ငါတစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲ မင္းတို႕ကို ဘုရားမွာဆပ္ကပ္ခဲ့ၿပီ။ မငး္တို႕လည္း ေနာက္ေနာက္ဘ၀ေတြမွာ သည့္ထက္အရည္အခ်င္း အရည္အေသြးရွိတဲ့ ပန္းေလးေတြ ျဖစ္ေစဖို႕ငါဆုေတာင္းပါတယ္။ မင္းတို႕လုိပဲ ငါတို႕လူ႕ဘ၀ေတြမွာလည္း မင္းတို႕ဘ၀နဲ႕တူတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရွိတယ္ဆိုတာ။ လူကုံထံေတြသိမွသိပါေလစ။ ဘ၀ဆိုတာဒီလုိပဲလို႕ ေျပာလည္း အခက္သားကြာ….။ ခေရပန္းေလးတစ္ပြင့္ရဲ႕ရာဇ၀င္လိုပဲ…. ရုန္းကန္ေနတဲ့ ငါတို႕ႏုိင္ငံက ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရာဇ၀င္ကို ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္………………………………………….။
******************************************
ႀကိဳးစားပါဦးမည္
ေအာင္မိုးသူ(စူးရွ)
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ရက္ အဂၤါေန႕။
ညေန ၅နာရီ။
ဖတ္သြားပီ သဲေရ ေကာင္းတယ္ေနာ္
ReplyDeleteခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္ (လြမ္း)
ေကာင္းတယ္ အကို ၊ ဒါေပမယ့္ ဇာတ္သိမ္းမွာ ဒီ့ထက္ပုိရွရွေလး ခံစားရေအာင္ အလွည့္အေျပာင္းေလးတစ္ခုနဲ႔ဆုိ ပုိေကာင္းမလား
ReplyDeleteလုိ႔
အားေပးသြားတယ္ ေအာင္မိုးသူေရ............
ReplyDeleteအစဥ္အၿမဲအားေပးလ်က္ ......... မဂ်က္ ....