“ေဒါင္……..ေဒါင္………………………..”
“အငယ္ေကာင္….အႀကီးေကာင္ ျမန္ျမန္လာဟဲ့ နင္တို႕ကလည္း ဟိုမွာေက်ာင္းတက္ ေခါင္းလာင္းက ထိုးေနၿပီ”
ခပ္သုတ္သုတ္ေျခလွမ္းေတြႏွင့္ တစ္ဖက္ကလည္း (၂)ႏွစ္အရြယ္သမီးႏွင့္မို႕ မႏွင္းေ၀ ေမာရမွန္းမသိေပ။
“ျမန္ျမန္၀င္….ေတာ္ၾကာ ဒဏ္ရုိက္ခံေနရမယ္… ေန႕လည္ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ေစာင့္ေနက် ေနရာမွာပဲ ေစာင့္ေနၾကေနာ္”
ေက်ာင္း၀န္းထဲေျပး၀င္သြားတဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး နဖူးမွေခၽြးစကို လက္ျဖင့္သုတ္ကာ ဖယ္ခ်လိုက္သည္။ ခပ္စူးစူးေနေရာင္က မႏွင္းေ၀ရဲ႕ေခါင္းေပၚမွာ ေ၀့၀ဲေန၏။ သမီး ကိုခ်ီဖို႕ လက္ကိုခပ္ဆြဆြအားယူကာ အိမ္သို႕အေျပးႏွင္ရဦးမည္။ မေန႕ကၾကားေသာ သတင္းၾကာင့္ တစ္ညလံုးအိပ္လို႕မေပ်ာ္ေသာခႏၶာကိုယ္ခပ္ယိုင္ယိုင္ျဖစ္ေနသည္။ ကားလမ္းတစ္ ဖက္ကိုကူးရင္း ကားမ်ားရဲ႕ေလတိုးေသာ အရွိန္ကလူကိုလြင့္မတတ္ျဖစ္ေနသည္။ မႏွင္းေ၀ ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ ယိုင္နဲ႕နဲ႕ႏွင့္ခပ္သြက္သြက္ပင္။ ေန႕လည္ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္အမီ သား ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ထမင္းခ်ဳိင့္အား အျမန္ခ်က္ျပဳတ္ရဦးမည္။
****************************************
ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းႏွင့္ လယ္ကြင္းျပင္မ်ားမွ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလခပ္ျပင္းျပင္းမ်ားက စည္းထားေသာ ဆံပင္မ်ားကို ဖ်တ္ဖ်တ္လူးသြားေစသည္။ ေနေရာင္ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႕အတူပင္ ေခၽြးစို႕ေနေသာ ရင္ဘတ္မ်ားက ေအးတစ္ခ်က္ ပူတစ္လွည့္ျဖစ္ေနသည္။
“ဟဲ့ ႏွင္းေ၀ ညည္းအလုပ္လာလုပ္ေတာ့ေလ ဟယ္……”
“ေအးပါဟဲ့…. ငါလည္းခုမွ ဟိုႏွစ္ေကာင္ကို ေက်ာင္းပို႕ၿပီးျပန္လာရုံရွိေသးတယ္…”
“ေအးေအး…..ျမန္ျမန္ သြက္သြက္လုပ္… ျမန္မွ သြက္မွ ငါတို႕အတြက္ က်န္မွာ ေနာက္မို႕ဆို လုပ္လုိက္ စားလိုက္နဲ႕…. ဘာမွျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး…..”
“ျမတင္…ညည္းဆီမွာ မနက္စာနည္းနည္းပါးပါး မက်န္ေတာ့ဘူးလား…. က်ဳပ္ဗိုက္ဆာလို႕..”
“ရွိပါေတာ္….ရွိပါ့.. ညည္းအေၾကာင္းသိလို႕ ေကာက္ညင္းေပါင္း (၃၀၀)ဖိုး၀ယ္ထားတာ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းဆို (၁၅၀)ဖိုးေလာက္ပဲစားတာ…ေရာ့…”
ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ နွမ္းေထာင္းႏွင့္အုန္းသီးျဖဴးထားေသာ ေကာက္ညင္းေပါင္း အနံ႕က ပိုမိုဆာေလာင္ေစသည္။ ေကာက္ညင္းေပါင္းကိုစားရင္း မျမတင္ေဘးသို႕ ၀င္ထိုင္လိုက္၏။
“ျမတင္…….မေန႕ကသတင္းက တကယ္လား…….”
ႏွင္းေ၀ေမးလိုက္ေသာစကားကိုၾကားၾကားခ်င္း ျမတင္မ်က္ႏွာအနည္းငယ္ ပ်က္သြားသည္။
“က်ဳပ္လည္း မသိေသးပါဘူးေအ…….. တကယ္မ်ားဆိုရင္ က်ဳပ္တို႕ဘယ္လိုလုပ္မတုန္း ေအ…”
ၿငိဳးေလ်ာ့သြားေသာ ျမတင္မ်က္ႏွာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သေယာင္ေယာင္ အရိပ္မ်ားကို ႏွင္းေ၀ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ဟင္းးးးးးးးး မစဥ္းစားပါနဲ႕ဦး…….. အလုပ္အရင္လုပ္ အခ်ိန္က ညည္းကိုမေစာင့္ဘူး… က်ဳပ္တို႕ ဒါလုပ္မွ ထမင္းစားရမွာ….”
တံျမက္စည္းပင္ကိုင္းတစ္ကိုင္းကိုယူကာ တံျမက္စည္းေမႊးမ်ားမွ အမႈန္ေတြခါရင္း အလုပ္ဆက္လုပ္ေနေသာ ျမတင္ကိုႏွင္းေ၀အတန္ၾကာ ေငးၾကည့္မိ၏။ အရိပ္အာ၀ါသမရွိ ေသာ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းေဘးရွိ တံျမက္စည္းတန္းဆိုေသာ ေနရာတြင္ ေနရာင္ကပိုျပင္းေနသေယာင္ေယာင္။
*******************************
တံျမက္စည္းတန္းဆိုရင္ သည္နားတစ္၀ိုက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၿမိဳ႕နယ္ေနသူမ်ား သိၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ေတြလည္း မသိၾက။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အစြန္တြင္မရွိေပမယ့္ တံျမက္စည္းတန္းဆိုေသာ ေနရာေလးသည္ ေတာင္ဥကၠလာပၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ ေျမာက္ဒဂံုၿမိဳ႕နယ္တို႕၏အစပ္ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္း ေဘးတြင္ရွိ၏။ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းေဘးရွိ လြတ္ေနေသာေျမရိုင္းမ်ားေပၚတြင္ တဲသာသာအေဆာင္တန္းႀကီးကိုေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္။ မိသားစုေပါင္းရာဂဏန္းမွ်ကို ေနထိုင္ခြင့္ေပးထားေသာ တဲသာသာ အေဆာင္အတန္းငယ္မ်ားရွိသည္။ ထိုသို႕ေနႏိုင္ေအာင္ေဆာက္လုပ္ေပးထားေသာ ပိုင္ရွင္အား လစဥ္ပံုမွန္ေနထိုင္ခေပးၾကရသည္။ အနည္းငယ္ေသာေငြျဖင့္ေနႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ သည္။ တံျမက္စည္းတန္းတြင္ေနထိုင္ေသာသူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ တံျမက္စည္းလုပ္ငန္း အမ်ားဆံုးျပဳလုပ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕လူေတြမွာ ပန္းရံလုပ္ၾကသည္။
“ႏွင္းေ၀….ႏွင္းေ၀…………”
“ျပန္လာၿပီလား…… ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ထမင္းစားေတာ့ေလ……”
“ကေလးေတြေရာ…….”
“ရပ္ကြက္ထဲကအိမ္မွာ တီဗြီသြားၾကည့္ၾကတယ္…..”
“ငါတို႕လည္း ပိုက္ဆံေလးစုၿပီး တီဗြီအေပါစားေလးတစ္လံုးေလာက္ ၀ယ္ရေအာင္….”
“ကိုစိန္လႈိင္……………… က်ဳပ္တို႕ေနတဲ့ေနရာက လွ်ပ္စစ္မီးေတာင္ရလို႕လားရွင္….. ဒါက်ဴးေက်ာ္ေျမေလ… သူမ်ားေဆာက္ေပးထားတဲ့အိမ္ကိုေတာင္ လစာေလးနည္းနည္းေပး ၿပီးငွားေနေနရတာ မဟုတ္လား.. ရွင္ပိုက္ဆံစုခ်င္ရင္ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္တစ္လံုးလံုးကို ငွားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါရွင္….”
“ဒီေန႕ေရာ မင္းတံျမက္စည္းက ေတာ္ေတာ္ၿပီးလိုက္ရဲ႕လား….”
“အင္းမဆိုးပါဘူး….ကၽြန္မမွာကေလးႏွစ္ေယာက္ထမင္းခ်ဳိင့္ပို႕ရနဲ႕ ဒီေန႕ေတာ့ ထိပ္က မျမေ၀ နဲ႕ပဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဒီနားက လူေတြက ကေလးေတြေရာေက်ာင္းမတက္ခုိင္းဘဲ လုပ္ေနၾကတာဆိုေတာ့ က်ဳပ္ထက္ေတာ့ အေရအတြက္ပိုထြက္တာေပါ့ရွင္… ကဲထားပါ ေနာက္ၿပီးက်ရင္ ရွင့္နဲ႕တိုင္ပင္စရာရွိေသးတယ္”
ဘိလပ္ေျမႏွင့္အုတ္ခဲအနံ႕ ေရာေနေသာအနံ႕စံုျဖင့္ အက်ီ ၤအားလွမ္းယူ၍ တန္းေပၚ ပစ္တင္ရင္း ေယာက္်ားမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ၾကည့္မိသည္။ ထမင္းစားေနရင္ တစ္ခုခုစဥ္းစားေနေသာ ေယာက္်ားမ်က္ႏွာၾကည့္ရင္း ႏွင္းေ၀သက္ျပင္းတစ္ခ်က္သာခ်မိသည္။
*****************************************
“ေ၀ါ…………..ေ၀ါ…………….”
ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းမွ ေရးစီးသံမ်ားႏွင့္အတူ အေမွာင္ထဲတြင္ တဲအိမ္တန္းမ်ားက ၿငိမ္သက္သက္ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ခါထြက္ေပၚလာေသာ အိမ္ေထာင္ေရးတိုက္ပြဲသံမ်ားက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေကာက္ကာငင္ကာထြက္ေပၚလာသည္။ ႏွင္းေ၀ ကိုစိန္လႈိင္မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေမြးခြန္းတစ္ခုေမးလိုက္သည္။
“မေန႕က သတင္းၾကားၿပီးၿပီလား ေယာက္်ား္”
“ေအး………” ခပ္ျပတ္ျပတ္ အေျဖတစ္ခုသာ ၾကားလိုက္ရသည္။
“အဲသည္သတင္းေသခ်ာလား”
ေလာကဒဏ္အထုအေထာင္းမ်ားေၾကာင့္ ကိုစိန္လႈိင္မ်က္ႏွာ ရင့္ေရာ္ႏြမ္းမႈိင္းေနသည္။
“ေသခ်ာသေလာက္ ထင္သာပဲ”
မႏွင္းေ၀ၾကားလိုက္ရေသာ အေျဖစကားက အားေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ႏိုင္လွသည္။
“ေသခ်ာရင္ ကၽြန္မတို႕ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ေယာက္်ားရယ္”
“ဟင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးး တစ္ေယာက္ေယာက္စီ အကူအညီေတာင္းရမွာေပါ့ကြာ….”
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ရင္ေျပာေနေသာ ေယာက္်ား၏မ်က္ႏွာ ၾကည့္ရင္း မႏွင္းေ၀ပါလိုက္ၾကည့္မိသည္။ ရွင္းလင္းေနေသာ ေကာင္းကင္တြင္ လမသာေသာ ညက ေမွာင္မိုက္မိုက္ျဖစ္ေနသည္။
“ကေလးေတြလည္း ျပန္လာေတာ့မယ္….. သမီးကိုသိပ္ထားခဲ့ရတာ ႏိုးေနရင္ ေအာ္ငိုေနဦး မယ္ သြားရေအာင္…..”
“နက္ဖန္ နားရက္မဟုတ္လား”
“ေအး……….”
“ဘာဟင္းစားခ်င္လည္း…..”
“ရွိတာပဲလုပ္ပါကြာ မင္းက ငါစားခ်င္တဲ့ဟင္း ခ်က္ေကၽြးမလို႕လား…..”
“ရွင္ကလည္း ေျပာၾကည့္ေလ….”
“ဒန္ေပါက္……”
မႏွင္းေ၀မ်က္ႏွာ အနည္းငယ္မႈန္သြားသည္။
“စတာပါကြာ မိန္းမကလဲ…….လာ….လာ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႕…. တစ္ေန႕မိသားစုတူတူ ၀ယ္စားၾကတာေပါ့”
ေခ်ာင္းကမ္းပါးေပၚကေန ကိုစိန္လႈိင္အလ်င္အျမန္ထလိုက္သည္။ ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ လွ်ပ္စစ္မီးမွိန္ပ်ပ်မ်ားက တလဲ့လဲ့ျဖစ္ေနသည္။ ေခ်ာငး္ကမ္းပါးတစ္ေလွ်ာက္ ျမက္ရုိင္းပင္မ်ားႏွင့္ တံျမက္စည္းပင္မ်ားက အၿပိဳင္းအရိုင္းထေနသည္။ ႏွင္းေ၀ ကိုစိန္လႈိင္၏ လက္ေမာင္းကိုတင္းတင္းဆုပ္ကာ ဆုေတာင္းတစ္ခုျပဳေနမိသည္။ ထိုဆုေတာင္းသည္……….။
*************************************
“လုပ္ပါဦးရွင္…..လုပ္ပါဦး…. က်ဳပ္တို႕ေတာ့ ဘယ္နားသြားေနရမွာလဲ…..”
“က်ဳပ္တို႕က……ဒီေနရာေလးပဲ မွီခိုေနရတာေလ……”
နံနက္ပိုင္းေစာေစာပင္ တံျမက္စည္းတန္းတြင္ ပြက္ေလာရိုက္ဆူညံေနေတာ့သည္။ မႏွင္းေ၀ အိပ္ရာမွထကာ အျပင္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ငိုေတာ့မယ့္ဟန္ျဖင့္ ေျပာဆို ေနေသာ မျမတင္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ျမတင္…ျမတင္… ဘာေတြျဖစ္တာတုန္း…”
“ဟိုကိစၥ….ေလ ဟိုကိစၥ…….. အဲဒါတကယ္ပဲေတာ့… က်ဳပ္တို႕ဘယ္ကိုသြားေနၾကမလဲ ႏွင္းေ၀ရယ္…..”
“ရွင္………………..”
ေျပာရင္း ေျပာရင္း မ်က္ရည္ရစ္၀ဲတက္လာေသာ မျမတင္မ်က္ႏွာၾကည့္ရင္း မႏွင္းေ၀ လည္း ရုတ္တရက္အေမွာင္က်သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ရင္ထဲလႈိက္တက္လာေသာ ခံစားမႈက မူးမိုက္သြားေစသည္။ စဥ္းစားရင္းပင္ ကေလးေတြမ်က္ႏွာသြားျမင္ေယာင္သည္။
“က်ဳပ္တို႕ ဘယ္နားသြားေနရမွာတုန္း မျမတင္…. က်ဳပ္တို႕ဘယ္နားသြားေနရမွာတုန္း…..”
“ႏွင္းေ၀…………….”
ကိုစိန္လႈိင္ ပုခံုးတစ္ခ်က္ကိုညွစ္ကာ အားေပးလိုက္သည္။
“ငါသူေဌးဆီက ပိုက္ဆံေခ်းၾကည့္ပါဦးမယ္ဟာ…. စိတ္မပူပါနဲ႕။ ငါတို႕ရယ္ မျမတင္က တစ္ေယာက္တည္းသမားဆိုေတာ့ ငါတို႕နဲ႕ေပါင္းၿပီ အိမ္ငွားေနလို႕ရတာပဲ။ အေရးႀကီးတာ ငါတို႕ကေလးေတြ ေက်ာင္းကိုေအးေအးေဆးေဆး ဆက္တက္ရဖို႕ပဲ။ ဒီေန႕ တံျမက္စည္း သြားပို႕ရမယ္မဟုတ္လား လုပ္စရာရွိတာလုပ္ေတာ့ေလ ငိုမေနနဲ႕။”
*************************************
မျမတင္ႏွင့္ ႏွင္းေ၀တံျမက္စည္းမ်ားကိုထမ္းကာ ကားဂိတ္သို႕ထြက္လာၾကသည္။ မျမတင္ရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚက စိုစြတ္စြတ္စီးေၾကာင္းေတြက မေျခာက္ေသးသည္ကို ႏွင္းေ၀ေတြ႕ရ သည္။
“ျမတင္ ဘတ္(စ္)ကားလာၿပီ။”
မနက္ေစာေစာပိုင္းႏွင့္ ရုံးပိတ္ရက္မို႕ပင္ ကားေပၚတြင္ လူအနညး္ငယ္ရွင္းေနသည္။ တံျမက္စည္းမ်ားအား ေအာက္ခ်၍ ထိုင္ခံုတစ္ခုတြင္၀င္ထိုင္ကာ သက္ျပင္းကိုယ္စီခ်မိသည္။ ဘတ္(စ္)ကားအရွိန္ျဖင့္ ျပတင္းေပါက္မွေလမ်ားက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္း တိုက္ခတ္ သြားသည္။
“အစ္မရယ္….သိလား ကၽြန္မကေလ ကိုယ့္ကေလးကို အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းမ်ာ ထားဖို႕ေပါ့။ (၁၀)သိန္းတဲ့ ကၽြန္မကလည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းမွာ ထားခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ (၁၀)သိန္းက မ်ားေနမလားဆိုၿပီး စကားမ်ားၾကေသးတယ္။”
“ဟယ္… (၁၀)သိန္းေတာင္ အဲေလာက္ေတာင္လား….”
“ေက်ာင္းေကာင္းမွာဆိုေတာ့ အဲေလာက္အစ္မေရ….”
ေရွ႕ထိုင္ခံုတြင္ထိုင္ေနေသာ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ေျပာစကားသံေၾကာင့္ မျမတင္ႏွင့္ ႏွင္းေ၀တို႕ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ထိုမိန္းမႏွစ္ေယာက္ေျပာ ေသာ စကားထဲတြင္ (၁၀)သိန္းဆိုတာက ႏွင္းေ၀တို႕ တံျမက္စည္းတန္းက မိသားစုေလးစု ေလာက္ အဆင္ေျပသြားမည့္ ေငြပမာဏျဖစ္သည္။ အေရွ႕ထုိင္ခံုရွိ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လက္ဟန္ေျခဟန္မ်ားျဖင့္ စကားေျပာေကာင္းတုန္းပင္။ စကားေျပာလိုက္တိုင္း လက္ေပၚရွိ လက္ေကာက္မ်ားႏွင့္ လက္စြပ္တို႕၏ အေရာင္ကတဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။
တံျမည္စည္းမ်ား ဆိုင္မွာအပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေသာင္းဂဏန္းမျပည့္ေသာ ေငြပမာဏကို မျမတင္ႏွင့္ ႏွင္းေ၀ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားမိသည္။ အိမ္အျပန္တြင္ အကုန္အက်မမ်ားရန္ ရုိးရုိးဘတ္(စ္)ကားကိုသာ စီးသြားမည္ဟုတိုင္ပင္ထားၾကသည္။ အိမ္အျပန္တြင္ ထမင္းစားရန္ ကေလးမ်ားႏွင့္ ကိုစိန္လႈိင္းေစာင့္ေနရစ္ေတာ့မည္ဟု ႏွင္းေ၀စဥ္းစားေနသည္။
*********************************
သည္ညမွ လမင္းကထိန္ထိန္သာလို႕ေနသည္။ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းေဘးရွိ ေရစီးသံက တေ၀ါေ၀ါႏွင့္ တံျမက္စည္းတန္းႏွင့္အတူ ငိုေၾကြးသံအလား ႏွင္းေ၀ထင္မိသည္။ ေခ်ာင္းေဘးမွာ ထိုင္ရင္းပင္ ကိုစိန္လႈိင္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိသည္။ ညစ္ေထးေထးအသားေရာင္ ေပၚ လေရာင္ကထင္ဟပ္ေန၍ ေျပာင္လက္ေနသည္။
“ေနာက္တစ္ဆို ငါတို႕ေနရာႀကီး ဘိလပ္ေျမစက္ရုံႀကီးျဖစ္ေတာ့မယ္ မိန္းမ…….”
“ေယာက္်ား……… က်ဳပ္တို႕ေတာ့…..”
စကားမဆံုးေသးခင္ပင္ ကိုစိန္လႈိင္မွ ႏွင္းေ၀နဖူးရွိ ဆံစမ်ားကိုသပ္ကာ
“ငါစဥ္းစားေနပါတယ္ကြာ အရမ္းမပူပါနဲ႕ ေသဖို႕ထက္ ေနဖို႕ခက္တယ္ဆိုတာ ငါသိၿပီးသားပဲ။ ဒီလိုၿမိဳ႕ျပမွာ ပိုဆိုးေသးတာေပါ့။ ဒါကို သိရက္နဲ႕ၿမိဳ႕ေပၚလာေနတယ္ဆိုတာ ငါတို႕ကေလး ေတြအတြက္ဆိုတာ မိန္းမသိမွာပါ။ ကဲ….လာ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္……”
တံျမည္စည္းတန္းဆိုသည္ တဲတန္းလ်ားမ်ားေပၚသို႕ လေရာင္ကဖ်န္းပက္ကာထားသည္။ တဲတန္းလ်ား၏ ေနာက္တြင္လွ်ပ္စစ္မီတလက္က္ႏွင့္ လူေနရပ္ကြက္ ျမင္ကြင္းဘယ္ဘက္အဆံုးတြင္ ေတာင္ဥကၠလာပေစတီ၏ ေရႊ၀ါေရာင္အလင္းက လင္းလက္ေနသည္။ ႏွင္းေ၀ႏွင့္ ကိုစိန္လိႈင္တို႕ ေျခလွမ္းမ်ားက အိပဲ့ အိပဲ့ျဖင့္ ျမက္ရုိင္းမ်ား၏ ၾကမ္းရွရွကို နင္းျဖတ္ကာ တဲတန္းလ်ားဆီသို႕ လွမ္းေနၾကသည္။ သန္းေခါင္းခ်ိန္ထိ တဲတန္းလ်ားရွိ ပူေဆြးသံမ်ားက မေပ်ာက္ေသးေပ။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ၾကားက ႏွင္းေ၀ မရမက ဇြတ္မွိတ္အိပ္ပစ္လိုက္သည္။
****************************************
“ခၽြတ္……….ခၽြတ္….”
ေမွာင္မိုက္မိုက္ျဖင့္ ႏွင္းေ၀လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ လင္းလဲ့လဲ့အရာ တစ္ခုဆီသို႕ ေလွ်ာက္ေနမိသည္။ တျဖည္းျဖည္းနီးလာေသာအခါ ထိုအရာသည္ အထုပ္တစ္ထုုပ္ျဖစ္ေနသည္။ ကတုန္ကယင္လက္မ်ားျဖင့္ အထုပ္ကိုေျဖလိုက္ေသာအခါ ရင္ထဲလႈိက္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ အထုပ္ထဲတြင္ တစ္ေထာင္တန္အုပ္ဆယ္အုပ္ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ ႏွင္းေ၀မျမင္ဖူးေသာ ေငြ(၁၀)သိန္းျဖစ္သည္။ အထုပ္ကိုလွမ္းမယူခင္ ႏွင္းေ၀ တစ္ခ်က္စဥ္းစားမိသည္။ ဒါ အိပ္မက္လား တကယ္လား။ လက္ကိုဆြဲမစိတ္မီ စိတ္ကိုေလ်ာ့ ထားလိုက္သည္။ ဒါ……အိပ္မက္ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။
************************************
ရင္ႏွင့္ရင္း၍
ေအာင္မိုးသူ (စူးရွ)
ဇူလိုင္ ၁၃ရက္ ၂၀၁၂ခုႏွစ္
ည ၁၀နာရီ ၂၈မိနစ္
ဇာတ္သိမ္းႀကီးကုိ သေဘာမက်ဘူးဗ်ာ ၊၊ ဇာတ္ကုိ စိတ္၀င္စားေအာင္ ဆဲြေခၚလာၿပီးေတာ့မွ ျပန္ျပင္ေရးဦးမယ္ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းျဖစ္လာမွာ
ReplyDeleteအကိုေရ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေရခ်မ္းေလာက္ေရာအကိုေလာက္ပါ မတတ္တဲ့အတြက္ ဇာတ္လမ္းကိုအားေပးပါတယ္ဆိုတဲ့စကားေလးတခြန္းတည္းနဲ႔ဘဲ အားေပးသြားပါတယ္ခင္ဗ်ာ...
ReplyDelete