ဒုတိယေျမာက္ (သို႕) မိုးေျခြေလညွင္း

၀ရုန္းသုန္းကားမဆန္တဲ့ ေလေျပအခ်ဳိ႕ ကၽြန္ေတာ့ခႏၶာကိုယ္အား ျဖတ္သန္းကာ တိုက္ခတ္သြားၾကသည္။ ညဳိေမွာင္ရီတဲ့ ရာသီဥတုက အရွိန္ယူကာသည္းကာမည္းကာ ရြာေတာ့မေယာင္ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚတြင္ရပ္ကာ ကန္ေရျပင္ဘက္ မ်က္ႏွာမူလွ်က္ ကၽြန္ေတာ္မလႈပ္မယွက္။ လက္ထဲတင္းတင္းေစ့ကာ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ၾကယ္သီးေလးတစ္လံုးကို ျဖန္႕ကာ ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္စမ်ားက တိုင္ပင္မကိုက္ပဲ လက္ထဲသို႕က်ေရာက္သြားသည္။ ေလျပင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထပ္ကာထပ္ကာတိုက္ခတ္လာ၏။ ေလႏွင့္အတူ မိုးစက္မိုးေပါက္တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ျဖင့္ ကန္ေရျပင္ႏွင့္ ကန္ေဘာင္တစ္ေလွ်ာက္ ကတၱရာလမ္းမအေပၚ သည္းကာမည္းကာက်ေရာက္လာသည္။ မိုးစက္မ်ား ရိုက္ခတ္မႈႏွင့္အတူ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ရႊဲစိုကာေနေပမယ့္လည္း ျပန္မလွည့္ေတာ့သည့္ ေျခေထာက္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္ က်ိန္ဆဲ မိလုိက္၏။



                                    ***********************************************

“ေရာ့……..”
“ဘာတုန္းဟ….”
“ၾကည့္ေလ…ဘာလဲလို႕…”
“ၾကယ္သီးေလ… အဲဒါငါဘာလုပ္ရမွာတုန္း မြန္မြန္…”

ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္ေသာစကာတစ္ခြနး္ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထုိးကာ

“နင့္ကို..ေပးတာဟဲ့…။ ဒီမွာ ငါ့အက်ီ ၤရဲ႕ ဒုတိယၾကယ္သီးတစ္လံုးျပဳတ္သြားတာ အဲဒါနင္သိမ္းထားလိုက္ေတာ့..”
“အြန္….”
“ဘာမွေၾကာင္မေနနဲ႕ နင္နဲ႕ငါ ကတိတစ္ခုရွိၿပီးသား ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုး တစ္လမွာ သံုးႀကိမ္လက္ေဆာင္ေပးရမယ္ ေပးခ်င္တဲ့လက္ေဆာင္ေပးရမယ္ လက္ခံတဲ့သူကလည္း လက္ခံရမယ္ဆိုတာ နင္ေမ့ေနၿပီလား”
“ေအာ္…ေအးပါ..ေအးပါ လက္မခံရင္ရႈံးမွာကိုး ဟီးးးးးး”

မြန္မြန္ေပးတဲ့ၾကယ္သီေလးကို ကၽြန္ေတာ္အိတ္ကပ္ထဲသို႕ ထည့္လိုက္သည္။ မြန္မြန္ရဲ႕ လက္ဖ၀ါးတစ္စံုက ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕ သို႕ က်ေရာက္လာ၏။
“မြန္မြႏ္…ဒါဘာတုန္းဟ”
“အာ… နင္ကလည္း နင္လည္းလက္ေဆာင္ေပးရဦးမယ္ေလ… နင္ေမ့ေနၿပီမဟုတ္လား…”

မြန္မြန္အား လက္ေဆာင္ေပးဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ေမ့ေနသည္။ ေမ့ေနတယ္ေျပာျပန္လွ်င္လည္း စိတ္ဆိုးဦးမည္ ပတ္၀န္းက်င္ကို တစ္ခ်က္ စူးစမ္းလိုက္သည္။ ကန္ေဘာင္ေစာင္းတြင္ စိုက္ပ်ဳိးထားေသာ ၾကက္ေသြးနီေရာင္အပင္အညႊန္႕ေလးတစ္ခုကို ခူးျဖတ္ကာ မြန္မြန္အားကၽြန္ေတာ္ေပးလိုက္သည္။

“ေရာ့…..”
“ဟင္…ဒါက ဘာလဲ….”
“ငါနင့္ကို ေပးတဲ့လက္ေဆာင္ေပါ့… ဘာလဲမယူဘူးလား..”

ၾကက္ေသြးနီေရာင္အညႊန္႕ေလးအား မြန္မြန္စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္အားေမာ္ၾကည့္ကာ တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္သည္။

“ဘာလက္ေဆာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ငါယူပါတယ္…. ကဲလာမုန္႕သြားစားၾကစို႕”

ကန္ေရျပင္ဖက္မွ ေလျပင္းတစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကား တိုးေ၀ွ႕ျဖတ္သန္းသြား၏။ ကေလးဆန္ဆန္ အမူအရာႏွင့္ ေရွ႕မွ ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖင့္လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ မြန္မြန္ကိုၾကည့္၍ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ရယ္မိသည္။ သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သိပ္ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းေသာ သူငယ္ခ်ငး္မေလး တစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။

                        **********************************************************

ေမ(၃၁)ဆိုသည့္ သီခ်င္းထဲကလိုပင္ ရာသီဥတုက တစ္ေန႕လံုးမိုးေတြေစြေနသည္။ မိုးေအးေအးႏွင့္မို႕ ဘယ္ကိုမွ မသြားခ်င္။

“ခိုင္ခန္႕…. ခိုင္ခန္႕….. ”
“လာၿပီေဟ့…လာၿပီ….”

ထီတစ္လက္ႏွင့္ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္း မိုးေရမ်ားစိုေနေသာ မြန္မြန္ကိုကၽြန္ေတာ္ေတ႕လိုက္သည္။ လက္တစ္ဖက္ကလည္း အထုပ္တစ္ထုပ္ႏွင့္ သူမပံုစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုၿပဳံးျပ၏။

“ဟဲ့..နင္က မိုးထဲေလထဲ ဘာလာလုပ္တာတုန္း……..”
“ငါနင့္ကို…လက္ေဆာင္လာေပးတာေလ…… ဒီေန႕ငါတို႕ကတိျပဳထားတဲ့ေန႕ကစၿပီး ဘယ္ႏွႀကိမ္ေျမာက္လဲ နင္မသိဘူး လား”
“အဲ…. ဟီး… ေတာ္ေတာ္ေတာ့မ်ားေနၿပီး ျပည့္ၿပီးလားဟ…..”
“နင္ကေလ အေလးကိုမထားဘူး (၆)ႀကိမ္ရွိၿပီေလ… ေနာက္တစ္ပတ္ တစ္ေခါက္ေပးၿပီးရင္ ျပည့္ၿပီ အားလံုး (၇)ႀကိမ္ ေပးရမွာေလ… ေရာ့နင့္အတြက္ လက္ေဆာင္”
“ရွပ္အက်ီ ၤပါလားဟ….. ဟိဟိ ေက်းဇူးပဲ…. ”
“ကဲ ဒါဆို ငါျပန္ေတာ့မယ္….”
“ေနဦးေလ…. ဟဲ့… ငါလက္ေဆာင္ျပန္ေပးရဦးမယ္ေလ….”
“ရတယ္… ငါယူၿပီးသြားၿပီ နင့္အက်ီ ၤက ဒုတိယေျမာက္ၾကယ္သီတစ္လံုးကို ငါယူထားလိုက္တယ္ နင္ေပးတာနဲ႕ တူတူပဲေပါ့…..”
“အြန္…..နင္ကေတာ့..အထူးအဆန္းပဲ”

မြန္မြန္ေပးသြားေသာ ရွပ္အက်ီ ၤေလးကို ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ၾကည့္မိသည္။ ဆင္စြယ္ေရာင္ရွပ္အက်ီၤလက္ရွည္ အစင္းက်ားေလး ျဖစ္သည္။ ျမင္ျမင္ခ်ငး္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်သြား၏။ ရွပ္အက်ီ ၤေလးေတြင္ တစ္ခုသာလိုေနသည္။ ဒုတိယေျမာက္ၾကယ္သီးေလး မရွိျခင္းပင္။ ရွာရွာေဖြေဖြ ဒုတိယေျမာက္ၾကယ္သီးေတြမွသာ ရူးသြပ္လြန္းေသာသူမကို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ေပ။ ေနာက္မွပင္ ေမေမ့အား ျပဳတ္ေနေသာၾကယ္သီး တပ္ေပးရန္ေျပာရဦးမည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ သူမအတြက္ လက္ေဆာင္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု ေပးရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားလိုက္သည္။

                        ******************************************************
“သံေယာဇဥ္xxxxxxxxxxxxxxသံေယာဇဥ္xxxxxxxxxxxလူကို အရူးတစ္ပုိင္းျဖစ္ေစတယ္…..”

ဟန္းဖုန္းမွထြက္ေပၚလာေသာ (RingTone)ဖုန္းေခၚသံ သီခ်င္းေၾကာင့္ ေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ကၽြန္ေတာ္လန္႕ႏိုးလာ၏။

“ဟယ္လို…..”
“ခိုင္ခန္႕………ဟဲ့…”
“ေျပာဟ….နင္ကလည္း ညမိုးခ်ဳပ္ႀကီး…”
“ေအာ္…. မနက္ျဖန္ေပးရမယ့္ လက္ေဆာင္နင္စဥ္းစားၿပီးၿပီလားလို႕…ငါလွမ္းေမးတာ…”
“နင္ကလဲဟာ… ဒီမွာ ငါအိပ္ေရးပ်က္တယ္…. မနက္ျဖန္သိရမယ့္ဟာကို…ဒါပဲ.. ငါအိပ္ေတာ့မယ္…”

မနက္လင္းကတည္းက မိုးေလးကညဳိ႕ညဳိ႕ကေလးျဖစ္ေန၏။ ေရမိုးခ်ဳိးကာ မြန္မြန္ႏွင့္ေတြ႕မည္ စိမ္းလန္းစိုျပည္ဥယ်ာဥ္ိသုိ႕ ကားကိုငွားလိုက္သည္။ စိမ္းစိုေနသည့္ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚရွိ ထိုင္ခံေလးေပၚတြင္ သူမအရင္ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။ သူမလက္ ထဲတြင္ေတာင္ မည္သည့္လက္ေဆာင္ပါဆယ္ထုပ္ မေတြ႕ေခ်။ မနက္ခင္းအလင္းေရာင္က တိမ္ေမွာင္တို႕ျဖင့္ လြမ္းစီစီ ခံစားမႈကို ေပးေန၏။

“မြန္မြန္ ေရာက္တာၾကာၿပီလား….”
“မၾကာေသးပါဘူး ဘယ္မွာလဲ ငါ့အတြက္လက္ေဆာင္…”

ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ အျပာေရာင္ပါဆယ္ထုပ္ေလးအား ေပးလိုက္သည္။

“ေရာ့….နင့္အတြက္”

သူမလက္သီးဆုပ္ထဲမွ လက္ေဆာင္ပစၥည္းအား က်ေတာ္လက္ျဖင့္ ယူေစရန္လက္ဖ၀ါးျဖန္႕လိုက္သည္။ အျပာေရာင္ ၾကယ္သီးေလးတစ္လံုးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္သည္။

“နင့္လက္ေဆာင္က ဒါပဲလားဟ….”
“အင္းေလ….နင္မလိုခ်င္ဘူးလား…”
“ယူရမွာေပါ့ဟာ……”

ေမွာင္ေနတဲ့မိုးဟာ တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မိုးစက္မ်ားရွာခ်ေတာ့သည္။ ေက်ာက္သားျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာခံုေလးေပၚတြင္ သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္သာရွိေလသည္။ မိုးအနည္းငယ္စိုေသာ သူမ၏ဆံပင္မ်ားကို သပ္တင္ကာကၽြန္ေတာ့္ကို သူမ ၿပဳံးျပသည္။ ၿပီးေသာအခါ ပါဆယ္ထုပ္ကိုေဖာက္ကာသူမၾကည့္သည္။ သူမအတြက္ ဖန္ပုလင္းေလးတစ္လံုးအား လက္ေဆာင္ပါဆယ္ထုပ္လာခ်င္းျဖစ္သည္။ ဖန္ပုလင္းအား ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းပင္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၿပဳံးေရာင္သန္းလာၿပီး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…. အမွတ္တရေတြဆို ငါကသိပ္ခ်စ္တာ….။ ”
“ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ၿပိဳင္ပြဲလည္း ဒီမွာၿပီးၿပီေပါ့….”

ကၽြန္ေတာ့္စကားကိုၾကားေသာအခါ ၀ိုင္းစက္ေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ သူမစိုက္ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်က္ႏွာလႊဲကာ

“အင္း ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ပြဲမွာ ဘယ္သူမွ မရႈံးခဲ့ပါဘူး….”
“ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သံေယာဇဥ္တစ္ခုကို ၿပိဳင္ပြဲလုပ္လိုက္တာလည္း  ငါတို႕မေကာင္းဘူးထင္တယ္။”

သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္ခ်က္ၿပဳံးျပကာ
“ငါက အဲလိုမဟုတ္ပါဘူးဟာ… နင္ရည္းစားေတြမ်ားတယ္ၾကားလို႕။ နင္ဘယ္ေလာက္ရည္းစားမထားဘဲ ေနႏိုင္သလဲ ဆိုတာ ဒီၿပိဳင္ပြဲေလးနဲ႕ စမ္းသပ္ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ရႈံးရင္ နင္(၃)ႏွစ္ရည္းစားမထားရဘူးေလ…”
“ခုေတာ့ ငါလြတ္လပ္သြားပီးေပါ့……….။ ကဲ..ျပန္ၾကရေအာင္ဟာ…”

“ဟဲ့………ေနဦးေလ။ ၿပိဳင္ပြဲက ေနာက္ဆံုးတစ္ဆင့္က်န္ေသးတယ္..”

“အြန္…. ဘယ္အဆင့္လဲ.. ၿပီးသြားၿပီးမဟုတ္ဘူးလား…..”

ကၽြန္ေတာ္အေမးကို သူမက တစ္ခ်က္ၿပဳံးကာ ေခါင္းခါျပသည္။

“ငါတို႕အျပန္အလွန္ေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္(၇)ခုကို ျပန္ျပရမယ္ေလ….”

နက္ဖန္ညေန အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚမွာ ငါေစာင့္ေနမယ္ ခိုင္ခန္႕။ သူမ ခ်က္ခ်င္းပင္ ႏႈတ္ဆတ္ကာ ထြက္ခြာသြား သည္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ဆိုသည့္ စကားလံုးသည္ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမႈကို ရွိန္းကနဲ ျဖစ္သြားေစသည္။

                        *****************************************************

မေန႕ကေမွာင္ေနေသာ ရာသီဥတုအရွိန္က မနက္ထိပါဆက္လက္ကူးစက္ေစခဲ့သည္။ ကန္ေဘာင္ေပၚတြင္ သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိေန၏။ မိုးေငြ႕ပါေသာေလးအခ်ဳိ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားျဖတ္ေျပးသြားသည္။

“ငါရႈံးၿပီး ေမျမတ္မြန္….”

ကၽြန္ေတာ့္အေျဖၾကားေသာအခါ သူမၿပဳံးသြားမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ သို႕ေသာ္ သူမမၿပဳံးေပ မႈိင္းညဳိ႕ေသာတိမ္ေတြ ႏွင့္အတူ သူမမ်က္၀န္းမ်ား မႈိင္းညဳိ႕သြားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ခိုင္ခန္႕ေအာင္……ရယ္”

သူမလြယ္အိတ္ထဲမွာ အရာအခ်ဳိ႕ကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။ အမွတ္တမဲ့ျဖင့္ သူမအား ကၽြန္ေတာ္ေပးခဲ့ေသာ ကန္ေဘာင္ ေပၚမွာ သစ္ရြက္ သစ္ခက္မ်ားကို သူမအေျခာက္ခံကာ သိမ္းဆည္းထားသည္။ သူမလက္မ်ား အနည္းငယ္တုန္ယင္ေန သည္။ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသစြာ ကၽြန္ေတာ္ေပးခဲ့ေသာ လက္ေဆာင္ေလးမ်ားကို ၾကည့္လုိက္မိသည္။ အစိမ္းေရာင္အေရာင္ အဆင္းအနည္းငယ္ေပ်ာက္ျပယ္ေနေသာ သစ္ရြက္အစိမ္းေရာင္အညႊန္႕ေလး ၊ ၾကက္ေသြးနီေရာင္မွ ခပ္ပုတ္ပုတ္အေရာင္ သို႕ ေျပာင္းလဲေနေသာ အညႊန္ကေလးမ်ား ကၽြန္ေတာ္သူမအားတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္၏။ လမး္မဘက္သို႕ သူမမ်က္ႏွာလႊဲ ကာ ဆံပင္မ်ားကို သပ္တင္လိုက္သည္။

“ငါနင့္ကို ဒုတိယၾကယ္သီးေတြခ်ည္းပဲ ေပးခဲ့လဲ သိလား ခိုင္ခန္႕…”

သူမအေမးကို ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းသာရမ္းျပလိုက္သည္။ သူမကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္စိုက္ကာၾကည့္သည္။

“ေနာက္တစ္ပတ္ငါ စလံုး(စင္ကာပူ) သြားရေတာ့မယ္ ခိုင္ခန္႕…။ ငါႀကိဳသိၿပီးသြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ဟာ ငါနင့္ကိုမခြဲႏိုင္ဘူး”

ျငင္သာေသာေလေျပညွင္းမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမုန္တိုင္းသဖြယ္ျပင္းထန္သြားသည္။

“အမွတ္တရအျဖစ္လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တာနဲ႕….. ငါအျမတ္ႏိုးဆံုး အက်ီ ၤထဲက ဒုတိယေျမာက္ၾကယ္သီးေလးေတြ နင့္ကိုေပးခဲ့တာ….။ ဒုတိယေျမာက္ၾကယ္သီးဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွလံုးသားနဲ႕ အနီးစပ္ဆံုးေလဟာ… ငါ့ႏွလံုးသားနဲ႕ အနီးစပ္ဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ ၾကယ္သီးေလးေတြ နင့္ဆီမွာ ရွိေစခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႕ငါေပးခဲ့တာ…။”

သူမစကားမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားမ်ား ရပ္တန္႕သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ သူမထြက္ခြာသြားမည္ဆိုေသာအခါ သေဘာမတူသလိုခံစားမႈမ်ဳိး ျဖစ္လာသည္။

“နင္မသြားပါနဲ႕……”

“နင္ငါ့ကို အေလးမထားခဲ့ဘူး ခိုင္ခန္႕….”

“ငါ……..ငါ”
ကၽြန္ေတာ့္စကားလံုးမ်ား ဆို႕နင့္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါ။

“နင္ဟာ ကမ္းတဲ့လက္ကို မလွမ္းတဲ့လက္.......။ နင္ဟာ ကမ္းတဲ့လက္ကို မျမင္တဲ့သူ...........။ တကယ္ေတာ့ နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ ၾကယ္သီး ျဖစ္ခြင့္မရွိတဲ့ သူ”

မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တစ္စအား သူမလက္ျဖင့္သုတ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲသို႕ တစ္စံုတစ္ရာထည့္ေပးသြားခဲ့သည္။ သူမ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ေသာ ရွပ္အက်ီ ၤမွ သူမလက္ေဆာင္အျဖစ္ယူခဲ့ေသာ ဒုတိယေျမာက္ၾကယ္သီးကေလးျဖစ္သည္။

                                    *********************************************

၀ရုန္းသုန္းကားမဆန္တဲ့ ေလေျပအခ်ဳိ႕ ကၽြန္ေတာ့ခႏၶာကိုယ္အား ျဖတ္သန္းကာ တိုက္ခတ္သြားၾကသည္။ ညဳိေမွာင္ရီတဲ့ ရာသီဥတုက အရွိန္ယူကာသည္းကာမည္းကာ ရြာေတာ့မေယာင္ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚတြင္ရပ္ကာ ကန္ေရျပင္ဘက္ မ်က္ႏွာမူလွ်က္ ကၽြန္ေတာ္မလႈပ္မယွက္။ လက္ထဲတင္းတင္းေစ့ကာ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ၾကယ္သီးေလးတစ္လံုးကို ျဖန္႕ကာ ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္စမ်ားက တိုင္ပင္မကိုက္ပဲ လက္ထဲသို႕က်ေရာက္သြားသည္။ ေလျပင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထပ္ကာထပ္ကာတိုက္ခတ္လာ၏။ ေလႏွင့္အတူ မိုးစက္မိုးေပါက္တစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ျဖင့္ ကန္ေရျပင္ႏွင့္ ကန္ေဘာင္တစ္ေလွ်ာက္ ကတၱရာလမ္းမအေပၚ သည္းကာမည္းကာက်ေရာက္လာသည္။ မိုးစက္မ်ား ရိုက္ခတ္မႈႏွင့္အတူ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ရႊဲစိုကာေနေပမယ့္လည္း ျပန္မလွည့္ေတာ့သည့္ ေျခေထာက္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္ က်ိန္ဆဲ မိလုိက္၏။

                                    **********************************************

အိပ္ခန္းအတြင္းမွ အျပင္ဘက္ကိုကၽြန္ေတာ္ေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ေမ(၃၁)ဆိုသည့္ ကာလတစ္ခုက ႏွစ္ေက်ာ့ျပန္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းသြားသည္။ စားပြဲခံုေလးေဘးတြင္ သူမႏွင့္ဆင္တူ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ခဲ့ေသာ ဖန္ပုလင္းေလးရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္အစဥ္တို႕သည္ မိမိခ်စ္ေသာသူတစ္ဦးႏွင့္ မိမိကုိယ္တိုင္ မသိကစိတ္ဆက္ႏြယ္ေနမိသည္။ ထိုဖန္ပုလင္းေလးထဲတြင္ အေရာင္အေသြးစံုေသာ ၾကယ္သီးမ်ားစြာ တစ္၀က္ခန္႕ရွိ၏။ ထိုၾကယ္သီးမ်ား ကၽြန္ေတာ္အျမတ္ တႏိုး၀တ္ဆင္ေသာ အက်ီ ၤမ်ားစြာ၏ ဒုတိယေျမာက္ၾကယ္သီးမ်ားစြာျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ ေမ(၃၁)ကၽြန္ေတာ့ဘ၀သို႕ တစ္ေက်ာ့ျပန္လာခ်ိန္တြင္ သူမအား ထိုဖန္ပုလင္းေလးအား အပိုင္ေပးဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ရည္ရြယ္ထားသည္။ ဖန္ပုလင္းေလးထဲ တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွလံုးသားႏွင့္ အနီးကပ္ဆံုး သေကၤတေလးမ်ားစြာရွိသည္။ သူသည္ ေအးစက္ေသာ မိုးစက္တစ္ေပါက္ ဆိုလွ်င္.... ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႕အား တိုးမေပါက္နိင္သည့္ အားနည္းေသာ ေလညွင္းတစ္ခုျဖစ္လိမ့္မည္။

                                    ****************************************************

ရင္းႏွင့္ရင္း၍
ေအာင္မိုးသူ
ေအာက္တိုဘာ ၁၂ရက္ ၂၀၁၂ခုႏွစ္။
ေသာၾကာေန႕
ည ၆နာရီ ၁၀မိနစ္