မိန္းမတစ္ေယာက္ နဲ႕ ဒီဇင္ဘာ

“နာရီစင္ႀကီးရယ္**********မၾကာမီဆိုညည္းေတာ့မယ္******သီခ်င္းၾကားထဲ ႏွစ္သစ္ကိုေရာက္မယ္**** ဒီမွာကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း******ႏွင္းမ်ားတဖြဲဖြဲက်ေန ဒီညေလးကိုေငးမာၾကည့္ေနတုန္း…….”

ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္မွာ အလြမ္းႏွစ္ကူးဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံေလးေတြ ညံစီလို႕။ ေအာက္ စြပ္က်ယ္တစ္ထပ္နဲ႕အေပၚက ေခါင္းစြပ္(Hoody)ကို ကၽြန္ေတာ္၀တ္ထားတယ္။ ရန္ကုန္ေဆာင္းလား သိပ္မေအးဘူး။ ႏွင္းက်လားဆိုေတာ့ သိပ္မက်ဘူး။ ျမဴေတြေလာက္ပဲေတြ႕ရတတ္တဲ့ ရန္ကုန္ေဆာင္းရယ္။ ဒီညလား ဒီညက ႏွစ္သစ္ကူး (New Year) ညေလ။ ဒါေၾကာင့္ လမး္တိုင္းလမ္းတိုင္းလိုလို လူစည္ကားေနတာ။ ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳၾကေတာ့မယ္ လူငယ္ လူႀကီးူ အစံုအလင္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူငယ္မို႕ နယူးရီးယားညကိုႀကိဳဖို႕ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကိုထြက္လာမိတယ္။ လက္ကနာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆယ္နာရီနဲ႕မိနစ္သံုးဆယ္။ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ရာသီေၾကာင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ ထဲ ထည့္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္လာမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္မွလည္း ထုိသီခ်င္းကို ညည္းေနရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနမိတယ္။


“လူေတြအားလံုးသိပ္ေပ်ာ္တယ္**********ဒီလိုႏွစ္သစ္ေရာက္ရင္ကြယ္****ေပ်ာ္စရာသီခ်ငး္သံမ်ားနဲ႕***မင္းေပ်ာ္ ေနတာ့မယ္****ေငြေရာင္လကေကာင္းကင္ထက္***ကိုၾကည့္ရင္းငိုခ်င္တယ္***ႏွစ္သစ္ေရာက္ရင္ျပန္ခဲ့မယ္** ခုေတာ့ကိုယ့္ကိုေမ့ၿပီကြယ္****”

တိုးတိုးေလးညည္းေနတဲ့ၾကားထဲ ေအးစိမ့္တဲ့ေလတစ္ခ်က္အေ၀့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ အရည္ေတြလဲ့ သြားတယ္။ ရင္ဘတ္ထဲဆို႕တက္လာတဲ့ခံစားမႈအခ်ဳိ႕ကို ထိန္းမႏိုင္ေတာ့တာနဲ႕ လမ္းေဘးရဲ႕ခုံတန္းလ်ားတစ္ခုေပၚ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ နားထင္ေၾကာေတြကို လက္ညႈိးႏွစ္ဖက္နဲ႕ အေသအခ်ာႏွိပ္ကာ ေလ်ာ့ခ်စမ္း….. ေလ်ာ့ခ်စမ္း ဒီစိတ္ေတြ ဆံပင္ကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႕ တစ္ခ်က္စုပ္ကာ အသက္၀၀ရွဴလိုက္တယ္။

“ရွပ္.. ရွပ္…….ရွပ္”

မ်က္လံုးေတြခဏမွိတ္ထားက ကၽြန္ေတာ္ျပန္ဖြင့္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ ဒါလူတစ္ေယာက္ လွမ္းတဲ့အသံ တျဖည္းျဖည္း အသံက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ နီးလာသလို။ ေသခ်ာနားစိုက္ေထာင္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ ေနရာရဲ႕ဘယ္ဘက္ကပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကိုတျဖည္းျဖည္းလွည္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ပထမဆံုးေတြ႕တာ  ဖိနပ္ဗလာနဲ႕ေျခေထာက္တစ္စံု အသား အေရာင္က သိပ္မျဖဴသလို အ၀ါေရာင္ဘက္အနည္းငယ္သန္းတဲ့အေရာင္။ ထူးဆန္းစြာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ တစ္ဒုန္းဒုန္း ခုန္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္၀န္းေပၚမွာ တျဖည္းျဖည္းပံုရိပ္ေပၚသလိုမ်ဳိးပဲ။ ေတြ႕ရတဲ့ေျခေထာက္တစ္စံုက မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ေျခေထာက္ပံုသြယ္လ်လ်ေလး။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္ သူဟာမိန္းမတစ္ေယာက္ပဲလို႕။ သူမရဲ႕ေျခသည္းေလးေတြက ဘာအေရာင္မွမရွိ ပကတိပန္းေရာင္သန္းေနတယ္။ ေျခဖ၀ါးအစြန္းသတ္နားေတြမွာေတာ့ ေျမမႈန္႕အခ်ိဳ႕ကပ္ေပေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ဆက္လက္ၾကည့္ေနဆဲပါပဲ။ ဟုတ္ပါတယ္ သူဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႕ရဲ႕ေျခဖ၀ါးအနားထက္က ဂါ၀န္အနားသတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္ရလို႕ပါပဲ။ ေဆာင္းေလ ေအးစိမ့္စိမ့္က ၀ဲကနဲတုိက္ခတ္သြားတယ္။ သူမရဲ႕ ဂါ၀န္းအနားသတ္ကေလးေတြက လႈပ္ခတ္လို႕။

                        ………………………………………………………………………………………

သူမေျခလွမ္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ဆီတစ္ျဖည္းျဖည္း ေရာက္လာတယ္။ ရွိန္းကနဲခံစားမႈနဲ႕အတူပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဘယ္ဘက္ ေျခေထာက္က ညာဘက္ကိုအနည္းငယ္ တိုးမိသြားတယ္။ သူမတစ္ခ်က္ၿပဳံးျပတယ္ ၿပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ၀င္ထိုင္ေလရဲ႕။ သစ္ရြက္ၾကားေတြထဲက လေရာင္ခပ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေတြက သူမကိုယ္ေပၚကိုဖ်န္းပက္ထားတယ္။ သူမဆီကအနံ႕ ဟုတ္တယ္။ သူမဆီက ကိုယ္သင္းအနံ႕တစ္ခု ပန္းအနံ႕တစ္ခုခု ဘာပန္းအနံ႕မွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိ ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ခံုးတစ္ခ်က္ပင့္မိသြားပါရဲ႕ သူမရဲ႕လက္ေမာင္းေပၚမွာ စိမ္းညဳိ႕ေရာင္သစ္ရြက္တစ္ရြက္ကို ေတြ႕လိုက္ရ လို႕ပါပဲ။ သစ္ရြက္ရဲ႕ေဘးအနားသတ္ေတြက ညႈိးေလ်ာ္မႈမရွိဘဲ စိမ္းဖန္႕ေနေလရဲ႕။ ဒါဟာထူးဆန္းတာေပါ့ လူတစ္ေယာက္ ကိုယ္ေပၚမွာ သစ္ရြက္တစ္ရြက္ေပါက္ေနတယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးကိုး။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ သူမဆီက စကားသံအခ်ဳိ႕ထြက္ေပၚလာတယ္။

“Happy New Year ပါ………။”

ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက နာရီကိုၾကည့္လိုက္တယ္။

“၁၂ မထိုးေသးဘူးဗ်……..”

ကၽြန္ေတာ့္အေျဖသူမၾကားလိုက္ေတာ့ သူမကၿပဳံးျပတယ္။

“ဟုတ္လား ကၽြန္မမွာ နာရီမပါေတာ့ ကၽြန္မက ႏွစ္သစ္ေရာက္ၿပီပဲထင္တာ….” သူမ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္အနည္းငယ္ေစာင္း ကာ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမလက္တစ္ဖက္ကို ဆန္႕တန္းၿပီးသူမကိုယ္ေပၚက်ေရာက္ေနတဲ့ လေရာင္ေပ်ာက္က်ားေလး ေတြကို သူမဖမ္းဆုပ္ကာေ၀ွ႕ယမ္းေနတယ္။ သူမလႈပ္ရွားတိုင္း သူမလက္ေမာင္းအထက္က စိမ္းညဳိ႕ညဳိ႕သစ္ရြက္ကေလး တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႕ လႈပ္ရွားေနသလို။ သူမဟာ ထူးဆန္းတဲ့မိန္းကေလးပါပဲ ကၽြန္ေတာ္တပ္အပ္ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ သူမဘယ္ကေရာက္လာသလဲ သူမကၽြန္ေတာ့္ဆီဘာေၾကာင့္လာရသလဲ။

“ရွင္ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲ”
သူမေမးတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္သူမကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္မိလိုက္တယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ျမန္မာေလ ျမန္မာဆိုေတာ့ျမန္မာ့ႏွစ္သစ္က တန္ခူးလမွ မဟုတ္လား။ ဘာလို႕မ်ား ႏွစ္သစ္ကိုႀကိဳဆိုရသလဲလို႕…….။”

ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့အခါ သူမရဲ႕ ပါးလွ်တဲ့ႏႈတ္ခမ္းစံုက အေပၚကိုေကြးညြတ္တက္သြားတယ္။

“ေအာ္…..ရွင္ကလည္း ရွင္တို႕ကၽြန္မတို႕ဆိုတာ လခစား၀န္ထမ္းေတြမ်ားတယ္မဟုတ္လား။ ကၽြန္မတို႕ အလုပ္ေတြအသံုး ျပဳတဲ့ ျပကၡဒိန္က အဂၤလိပ္ျပကၡဒိန္မ်ားတာကိုး ေျပာရရင္ တစ္ကမၻာလံုးနီးပါးဆိုေတာ့လည္း။ ကၽြန္မတို႕အသံုးျပဳေနတဲ့ ျပကၡဒိန္အရ ႏွစ္သစ္ေပါ့ရွင္….။ ရုိးရာျပကၡဒိန္အရကေတာ့ သက္သက္ေပါ့။ ေရွးထံုးလည္း မပယ္နဲ႕…… ေစ်းသံုးလည္း မလြယ္နဲ႕ တဲ့စကားပံုေတာင္ရွိေသးတာပဲ…”

“အခ်ိန္ဆိုတာ သူ႕ဖာသာ ေျပာငး္လဲေနၾကတာပါဗ်ာ။ ကိုယ္မႀကိဳလည္း သူေရာက္လာမွာပဲ….။ ဒါကို အထူးအဆန္းလုပ္ၿပီး ႀကိဳဆိုေနၾကလို႕ပါ………..။”

ကၽြန္ေတာ္သူမကိုၾကည့္လိုက္တယ္ သူမမ်က္ႏွာအနည္းငယ္ညိဴးသြားတယ္ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့မ်က္လံုးမ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။

“ေနာက္ႏွစ္သစ္ရဲ႕ ပထမဆံုးရက္မွာ သက္တမး္ကုန္မွာ ႀကိဳတင္သိေနတဲ့ သက္ရွိအတြက္ေတာ့ အဲသည္ရက္က ပိုအေရးပါလိမ့္မယ္လို႕ ရွင္မထင္ဘူးလား………”
သူမအေျပာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သူမကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ လေရာင္ဆမ္းတဲ့ လမ္းမဘက္ကို သူမေမွ်ာ္ၾကည့္ေနတယ္။

“တကယ္ေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုအက်ဳိးျပဳတဲ့သူေတြဟာ သူတို႕ေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်ိန္ထက္ သူတို႕ေတြအသက္ရွင္ခ်ိန္က နည္းတယ္ဆိုတာ လူေတြမသိလို႕ပါရွင္………..”

တိုးလ်ျငင္သာသာနဲ႕သူမႏႈတ္ဖ်ားက ညည္းသလိုမ်ဳိး ထြက္လာတဲ့စကားသံက ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခုခုလာရိုက္ခတ္သလိုပါ ပဲ။

                                    ********************************************************

သူမကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ခ်က္ထပ္ၿပဳံးျပတယ္။ ဒီအၿပဳံးကေတာ့ တစ္မ်ဳိးဗ် ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္နဲ႕ ၿပဳံးျပသလဲဆိုတာ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မခြဲျခားတတ္ဘူး။ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ႏႈတ္ေတြက ပိုေအးလာသလိုလို ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖ၀ါး ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ထားမိေနတယ္။ သူမက ကၽြန္ေတာ္လက္ႏွစ္ဖက္ဆုပ္ထားတာၾကည့္ၿပီး သူမဆံပင္ကိုသပ္တင္လိုက္တယ္။ သူမ၀တ္ထားတဲ့ ဂါ၀န္ကမထူးမပါးပါပဲ။ လက္ျပတ္ဂါ၀န္းေလးမို႕လို႕ပဲ သူမလက္ေမာင္းေပၚက ကပ္ေနတဲ့ သစ္ရြက္ခပ္စိမ္း စိမ္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနရတာေပါ့။ အဲသည္သစ္ရြက္စိမ္းဟာ အတုလား အစစ္လားဆိုတာေမးဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္က မထြက္ဖူးျဖစ္ေနတာ။ သူမထိုင္ခံုမွာ ထုိင္ေနရာကထလိုက္တယ္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကိုလွည့္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပိုၿပီး အံ့ၾသေစတာက သူမဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းမွာ ညဳိ႕ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အေရာင္ရွိတဲ့ သစ္ရြက္တစ္ခုကပ္ေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသ ေနတုန္းမွာပဲ သူမဆီက စကားသံထြက္လာတယ္။

“ရွင္ေနာက္က်ေနၿပီလား…..”

“ဘာကိုလဲ”

“ရွင့္….အေပါင္းအသင္းေတြဆီ ရွင္မသြားဘူးလားလို႕….။ အခုပဲ (၁၁)နာရီခြဲခြဲေနၿပီေလ။”

သူမေျပာမွပဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကနာရီၾကည့္မိေတာ့ (၁၁)နာရီ(၃၀)မိနစ္..။ ဟိုေကာင္ေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေန ေလာက္ၿပီ။ ဒါဆိုကၽြန္ေတာ္အမီသြားရေတာ့မယ္ ေခါင္းေတြကိုက္တာနဲ႕ သူမနဲ႕ထုိင္ေနတာ အေတာ္ၾကာသြားတာပဲ။

“ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္လည္းျပန္ေတာ့မယ္။ ခင္ဗ်ားေရာ……”

“ကၽြန္မကေတာ့……… ဒီမွာပဲ ခဏထုိင္ေနဦးမယ္….”

“ဒါဆို…. Happy New Year … ေနာ္…”

“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္…. လူသားအက်ဳိးသယ္ပိုးႏိုင္ပါေစ….”

                                    *************************************************

“၁၁နာရီ  ငါးဆယ့္ခြန္ ၊ ၁၁နာရီ ငါးဆယ့္ရွစ္ ၊ ၁၁နာရီ ငါးဆယ့္ကိုး ။ ၁၂နာရီ………  ေဟးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး  ဟက္ပီးနယူးရီးယား……………………………………………………………….“

ကၽြန္ေတာ့္တိုအုပ္စုဘက္ေကာ တျခားလမး္ေတြ ရပ္ကြက္ေတြကေရာ မီးရွဴးမီးပန္းေတြေကာ အသံေတြေကာ ဆူညံကာသြားတယ္။ သူမရယ္သံခပ္လြင့္လြင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒီဇင္ဘာ ည(၁၂)နာရီ ၊ ဇန္န၀ါရီ (၁)ရက္ေန႕မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ကိုစိမ္းညဳိ႕ညဳိ႕ သစ္ရြက္ကေလးတစ္ရြက္ ေၾကြက်လာတယ္...။ ဒါေပမယ့္ အခုကၽြန္ေတာ့္ ရွိေနတဲ့ပတ္၀န္းက်င္မွာ သစ္ပင္နဲ႕တူတာ တစ္ခုမွမရွိတာပါပဲ။

                                    *****************************************************

ရင္ႏွင့္ရင္း၍
ေအာင္မိုးသူ
ဒီဇင္ဘာ ၁၈ရက္ ၂၀၁၂ခုႏွစ္
ေန႕လည္ ၂နာရီ ၂၅မိနစ္