” လွည္းတန္းလမ္းဆံု...ေရာက္ၿပီေနာ္...”
ယာဥ္အကူရဲ႕ ေအာ္ဟစ္သံနဲ႕အတူ ကြၽန္ေတာ္လည္း တန္းကိုကိုင္ထားတဲ့လက္ကိုျဖဳတ္ကာ... အျမန္ခုန္ဆင္းရေတာ့တယ္...။ ရန္ကုန္သားဆိုေတာ့လည္း ရန္ကုန္ကကားအေၾကာင္းေတြ ေနာေက်ေနၿပီးသား ေလ။ စဥ္းစားေနရင္းနဲ႕မွ ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ကို ကပ်ာကယာစမ္းၾကည့္မိတယ္...။ ဟူး....ေတာ္ေသးတာေပါ့.. လွည္းတန္းကို လာသာလာရတာ..လက္ထဲမွာရွိတာက ေငြ (၁၂၀၀)တည္း...။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အလုပ္ကိစၥအကူအညီေတာင္းလို႕သာ လာရတယ္...။ လွည္းတန္းကို မေရာက္တာ ေျခာက္လစြန္းစြန္းေတာင္ ရွိေရာ့မယ္...။ ကိုေရႊလွည္းတန္းက အရင္အတုိင္းစည္ကားတုန္းပါပဲ...။ ေက်ာင္းသား ၊ အလုပ္သမား ၊ ေစ်းသည္ ေပါင္းစံုနဲ႕ လွည္းတန္းပတ္၀န္းက်င္ကို ကြၽန္ေျခခ်မိျပန္ၿပီ။
***************************************
အမွန္ေျပာရရင္ေတာ့ လွည္းတန္းပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ ကြၽန္ေတာ္မရင္းႏွီးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း မေရာက္ျဖစ္တာေပါ့...။ လွည္းတန္းမွာ အဆာေျပတစ္ခုခုစားမယ္ဆိုရင္ေတာင္... အနည္းဆံုး ” ငါးရာ” ေတာ့ ေျပးမလြတ္ဘူး။ ညေနေစာင္းၿပီဆိုရင္ လမ္းမေဘးမွာ မုန္႕ဆိုင္တန္းေတြက တစ္ပံုႀကီး....။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ ၊ ၿမီးရွည္ ၊ အကင္ ၊ မုန္႕ဟင္းခါး ၊ ငါးကင္ကအစ အကုန္အစံုပဲ...။ နယ္ကလာၿပီး ေက်ာင္းတက္သူေတြ ၊ အလုပ္လုပ္သူေတြ ၊ အေဆာင္ေနတဲ့သူေတြ ေပါလြန္းၿပီး... ေန႕တိုင္းလိုလို ပ်ားပန္းခတ္ေနတဲ့ လွည္းတန္းကို ကြၽန္ေတာ္သိပ္မႏွစ္သက္ခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပဲ....။ အဓိကအေၾကာင္းရင္းက ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြအဖို႕ လွည္းတန္းက ေနေပ်ာ္စရာေကာင္းေနေတာ့တာ.... ၾကည့္လိုက္ရင္ ခုေခတ္ေျပာသလိုလို အလန္း..အလန္း ေတြခ်ည္းေလ...။ တကယ္ႏြမ္းပါးတဲ့သူေတြအတြက္ေတာ့ လွည္းတန္းဆိုတာ သူတို႕အတြက္ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ေနတဲ့ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္းလိုပဲ...။ အခုေတာ့...အဲသည္မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္တဲ့ သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္လွဲေလ်ာင္းရာေနရာကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာရျပန္ၿပီ...။
လက္ထဲကနာရီၾကည့္မိေတာ့... ခ်ိန္ထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ ကြၽန္ေတာ္နည္းနည္း ေစာေရာက္ေသးတာပဲ..။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္ကိစၥဆိုေတာ့လည္း ေစာင့္ရမွာေပါ့...။ အၿမဲတမ္းေစာေစာေရာက္တတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္တဲ့ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ... အရသာေကာင္းၿပီး ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိသာတဲ့ စားေသာက္ဆုိင္ေလးေတြကို သိထားရဖို႕လည္းလိုတယ္ေလ..။ ဒါမွပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႕လို ေငြေၾကးတုိင္းထြာသံုးရေသာ သူေတြအတြက္ အိေျႏၵရႏိုင္မွာမဟုတ္လား...။ ” တစ္ခါေသးဖူး ပ်ဥ္ဘိုးနားလည္” ဆိုသလိုပဲ မုန္႕ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေငြရွင္းကာနီးမွ အရမး္ေစ်းႀကီးတဲ့ဆိုင္နဲ႕ေတြ႕လို႕ အရွက္ကြဲမလိုလိုေတာင္ျဖစ္ဖူးေသးတာ... အဲတုန္းက ကံေကာင္းေတာ့ တူတူထုိင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းက နားလည္တာနဲ႕ အဆင္ေျပသြားတယ္...။ ဘယ္လိုဆုိင္ ဘယ္လိုေနရာ ေရြးရမယ္ကို တျဖည္းျဖည္းအခ်ိန္ကသင္ေပးသြားတာေပါ့...။ ကိုယ္မသိတဲ့ဆိုင္ထိုင္မယ္ဆိုရင္ လည္း ေစ်းႏႈန္းအရင္ေမးတတ္တဲ့အက်င့္က ခုဆိုစြဲေနၿပီ...။
လွည္းတန္းေရာက္ရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဒီဆုိင္ေးလကိုပဲ ထိုင္ျဖစ္တယ္ေလ...။ ေစ်းႏႈန္းသင့္တယ္။ ျမင္ကြင္းေကာင္းတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း “ice berry” မွာေစာင့္ေနမယ္လို႕ ေျပာလိုက္ၿပီးသားဆိုေတာ့ အိုေကတာပဲ...။ ဒီလိုဆိုင္ေတြမွာလဲ မ်ားမ်ားစားမစားေသာက္တတ္ဘူး အေအးတစ္ခြက္ေလာက္နဲ႕ ဆိုင္အျပင္ဘက္ခင္းထားတဲ့ ထိုင္ခံုမွာ ေအးေဆးထိုင္လို႕ရတယ္ဆိုေတာ့လည္း ေကာင္းခ်က္ေပါ့...။ အေအးတစ္ခြက္ “၃၀၀” နဲ႕.... လွည္းတန္းရဲ႕ အေရာင္စံုရႈပ္ေထြးေနတဲ့ အလွကိုလည္း ခံစားလို႕ရတယ္..။ ေတြးေနရင္းနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကေရာက္လာၿပီ...။
“ေအာင္ႀကီး...ၾကာၿပီလားကြ.. ေစာင့္ေနတာ ငါသင္တန္းဆင္းတာ ေနာက္ေနလို႕ကြာ”
“ရပါတယ္..ငါမ်ဳိးရာ..မၾကာေသးပါဘူး။ ေနပါဦး...မင္းက ဘာသင္တန္းေတြတက္ေနတာလဲ..”
“ အင္ဂ်င္နီယာ ဒီပလိုမာယူမလို႕ပါကြာ.”
“သင္တန္းေၾကးက ဘယ္ေလာက္လဲကြ....”
“၂၅၀၀၀၀-၃၀၀၀၀၀ ေတာ့ေပးရတယ္...စာေမးပြဲေၾကးပါ ပါတာေပါ့ကြာ..”
သူငယ္ခ်င္းေျပာလိုက္တဲ့ သင္တန္းေၾကးေၾကာင့္ မ်က္ခံုးပင့္သြားရတာကြၽန္ေတာ္....။ သူနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ.. အသက္တူရြယ္တူေတြ...။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀ေတြက အနည္းငယ္ ကြာဟေနသလားလို႕ ကြၽန္ေတာ္ထင္မိေနတယ္..။ ငမ်ဳိးမိသားစုက ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့အေျခအေနမွာ အခုထိ သင္တန္းေတြတက္လို႕ေကာင္းတုန္း...။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မိသားစုအေရး ဒို႕အေရးေလ... မိသားစုၾကားမွာ ေက်ာင္းမၿပီးခင္ကတည္းက လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနရတာဆိုေတာ့... သင္တန္းေတြဘာေတြနဲ႕ေတာင္ အဆက္ျပတ္ခ်င္ေနၿပီ...။ တစ္ေန႕တစ္ေန႕.... မိသားစု စား..၀တ္..ေန...ေရး ဆိုတာက ေခါင္းထဲမွာ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တာကိုး...။ ဒီလိုနဲ႕ ငမ်ဳိးနဲ႕ အလုပ္ကိစၥေတြေျပာ.... သူကေတာ့ စရန္ဆိုၿပီး... အလုပ္လုပ္ဖို႕ ေငြနည္းနည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုထုတ္ေပးခဲ့သား....။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုေတာ့လည္း အတြင္းသိ အဆင္းသိေတြေလ....။
“ငါဒိုးလိုက္ဦးမယ္...ေအာင္ႀကီးေရ... ကိစၥေလးေတြရွိေသးတယ္....”
“ေအးေအး...သားႀကီး... တတာကြာ...”
***************************************
သူငယ္ခ်င္းျပန္သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္ထိကို.... ထိုင္ခံုေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္အေတြးေတြလြန္ေနတုန္းပဲ...။
“မုန္႕ဖိုးေလးေပးပါ.....”
ကြၽန္ေတာ္ထုိင္ခံုေရွ႕မွာ... ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္.... ။ လွည္းတန္းမွာ ဒီလိုကေလးေတြမ်ားလာတာ ကြၽန္ေတာ္ခုမွသိေတာ့တယ္...။ အိတ္ကပ္ထဲၾကည့္ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာ ပါလာတာ ေငတစ္ေထာင္ပဲက်န္ေတာ့တယ္....။ ကြၽန္ေတာ့စားပြဲေရွ႕မွာ ငမ်ဳိးစားသြားတဲ့ ကိတ္မုန္႕တစ္ပိုင္းကို အဲသည္ေကာင္ေလးက ၾကည့္ေနတယ္...။
“ဒါစားလိုက္မယ္ေနာ္....” တဲ့... ကြၽန္ေတာ္လည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္....။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးက စားပြဲမွာ မိသားစုတစ္ခု စားေသာက္ေနၾကတယ္...။ အဲသည္ကေလးက အဲသည္၀ိုင္းကိုေမွ်ာ္ေနလို႕..... အဲသည္က်မွ သူ႕မ်က္လံုးေတြဘယ္ေရာက္ေနမွန္း ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္ရတယ္...။ အဲသည္ကေလးရဲ႕မ်က္လံုး... မ်က္လံုးေတြက... ကြၽန္ေတာ့္ေဘးကစားေနတဲ့ မိသားစုရဲ႕ စားပြဲေအာက္ကိုေရာက္ေနတာေလ... အဲသည္စားပြဲေအာက္မွာ ၾကက္အူေခ်ာင္းကင္ေတြ ႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္...ကို မစားရေသးဘဲ က်ေနတာကိုး...။ စားပြဲ၀ိုင္းက ကေလးက လက္မႏိုင္လို႕ က်က်သြားတဲ့ ၾကက္အူေခ်ာငး္ကင္ေတြေပါ့...။ အဲသည္အခ်ိန္မွာပဲ.... စားပြဲ၀ိုင္းက မိသားစုက ထြက္သြားၾကၿပီ။ အဲသည္ကေလးဘာလုပ္မလဲ.... ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ အေတြးကိုယ္စီနဲ႕...။ သူ႕ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြက... အဲသည္ စားပြဲ၀ိုင္းကို တစ္လွမ္းခ်င္းစီ....။ အို...... ကြၽန္ေတာ့ႏႈတ္က စကားလံုးတစ္လံုးသာ လႊတ္က်သြားတယ္....။ အဲသည္ျမင္ကြင္းကို ကြၽန္ေတာ္ဆက္မၾကည့္ႏုိင္ပါဘူး..... ကြၽန္ေတာ္လွည္းတန္းလမ္းမေပၚသာ မ်က္ႏွာမူလိုက္ပါတယ္...။ လွည္းတန္းလမ္းမမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ျမင္တဲ့ျမင္ကြင္းနဲ႕ တျခားစီ အေရာင္ေတာက္ေတာက္လူေတြက အသံတသာသာ ဟန္းဖုန္းေလးေတြ တကိုင္ကိုင္နဲ႕ေပါ့.....။
ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀ဟာႏြမ္းပါတယ္... ငမ်ဳိးနဲ႕ယွဥ္ရင္ ႏြမး္ပါတယ္...။ ဒါေပမယ့္ ထိုကေလးေလးရဲ႕ဘ၀က ကြၽန္ေတာ့္ထက္ပိုႏြမ္းတယ္....။ ဘာလို႕မ်ား ဒီေနရာမွာ ဘ၀အဆင့္အတန္းေတြ အဲသည္ေလာက္ ကြဲျပားေနပါလိမ့္....ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ကြၽန္ေတာ္ေမးေနမိတယ္...။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အေျခခံလူတန္းစားတစ္ရပ္ ထဲမွာ ပါမယ္လို႕ထင္တယ္ေလ... ဒါဆို ဒီကေလးကေရာ...။ အေျခခံလူတန္းစားထက္ကို ႏြမ္းပါးတဲ့သူေတြ.. ကေလးေလးေတြ... အသက္ႀကီးႀကီးအဖိုးအဘြားေတြ... အဲသည္လိုမ်ဳိးျဖစ္ရပ္ေတြေတြ႕တိုင္း.. အိမ္ကအေမနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ တူ ၊ တူမေလးေတြ သြားသြားေျပးျမင္မိတိုင္း ရင္ထဲမွာ တမ်ဳိးႀကီးျဖစ္ဆဲပဲ...။ ဆိုင္ထဲက ခ်က္ခ်င္းပဲ ကြၽန္ေတာ္ထြက္ဖို႕ ထလိုက္တယ္... ခုနကကေလးက ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ... သူ႕လက္ထဲမွာ... ၾကက္အူေခ်ာင္းကင္ေတြ....။ ၾကက္အူေခ်ာင္းကင္ေတြကို က်ေတာ္ၾကည့္ရင္... ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲက က်န္ေသးတဲ့ တစ္ေထာင္တန္ကို လက္နဲ႕စမ္းမိလိုက္တယ္....။ လွည္းတန္းလမ္းမမွာေတာ့... အေရာင္ေတာက္ေတာက္ေတြ...၊ အေကာင္းစားေရေမႊးနံ႕ေတြ ၊ ေစ်းႀကီးတဲ့ မုန္႕ဆိုင္ေတြ ၊ ဟန္းဖုန္းသံခ်ဳိခ်ဳိ ေလးေတြ.....။ ကြၽန္ေတာ္ နင့္နင့္....နဲနဲ...ႏြမ္းတဲ့ဘ၀ေတြထဲကေန.. ရုန္းထြက္ဆဲပါပဲ.....။
ရင္ႏွင့္ရင္းရ်္ ေအာင္မိုးသူ
ရုန္းထြက္ဖို႔ၾကိဳးစားေနၾကဆဲပါ
ReplyDeleteအားေပးသြားပါတယ္။
ခင္မင္စြာျဖင္႕
ေခ်ာကလက္က်ဴးပစ္ေလး